Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Γιώργου Λιλλήκα, Πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών.



Οι ιδεολογίες, τα προβλήματα και οι πολίτες


Η σημερινή κρίση και ο σύνθετος και περίπλοκος κόσμος προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και οι κοινωνίες ανέδειξαν την ανεπάρκεια και τη ζημιά που προκαλούν οι πολιτικές ιδεοληψίες και οι δογματισμοί...
του Γιώργου Λιλλήκα
Πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών.

Κάποτε, οι ιδεολογίες κινητοποιούσαν τις κοινωνίες γιατί εξέφραζαν, με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο, διαφορετικές κοσμοθεωρίες και πολιτικά συστήματα.
Ο μεν Φιλελευθερισμός προήγαγε το καπιταλιστικό σύστημα, την ελεύθερη αγορά και τη ρύθμιση της οικονομικής δραστηριότητας από τους νόμους της αγοράς. Ο Σοσιαλισμός και ο Κομμουνισμός (με διαφορές μεταξύ τους κυρίως ως προς το πολιτικό σύστημα που οραματίζονταν) προήγαγαν την αρχή της κοινωνικής ισότητας, την κρατικοποίηση των μεγάλων μονάδων παραγωγής και το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους στην οικονομία.
Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ιδεολογίες χρησιμοποιήθηκαν από τα κόμματα για να διχάζουν τους πολίτες, να τους αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα, για την επίτευξη εκλογικών ποσοστών και για να τους κρατούν στο κομματικό «μαντρί». Και οι δύο ιδεολογίες δοκιμάστηκαν κατ’ επανάληψη, σε διάφορες χώρες, με γνωστά αποτελέσματα.
Η σημερινή κρίση και ο σύνθετος και περίπλοκος κόσμος προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και οι κοινωνίες ανέδειξαν την ανεπάρκεια και τη ζημιά που προκαλούν οι πολιτικές ιδεοληψίες και οι δογματισμοί. Οι θέσεις και οι προτάσεις που εκφράζουν σήμερα οι εκπρόσωποι των ιδεολογιών αυτών δύσκολα διαχωρίζονται. Οι διαφορές ανάμεσα στις πολιτικές που εφάρμοσαν φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη είναι δυσδιάκριτες.
Τα Μνημόνια της ύφεσης και τις νεο-αποικιακές πολιτικές της Τρόικα τις υιοθέτησαν και τις εφάρμοσαν και φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Δεν είναι τυχαίο που είδαμε κατ’ επανάληψη κυβερνήσεις συνεργασίας φιλελεύθερων και σοσιαλιστών τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα οι σοσιαλιστές κυβερνούν με τους φιλελεύθερους, ενώ στη Γερμανία σχεδιάζεται συγκυβέρνηση συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών!
Τα οικονομικά προβλήματα και η κοινωνική δυστυχία δεν διαχωρίζουν ιδεολογικά τους πολίτες, τους πλήττουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι δογματισμοί και οι ιδεοληψίες δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις, στις ανάγκες και στις προσδοκίες της κοινωνίας. Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τη φιλοσοφία των ιδεολογιών, αλλά για την επίλυση των προβλημάτων τους.
Αυτό που αναμένουν και αυτό που αξιολογούν οι πολίτες είναι η ορθότητα και η αποτελεσματικότητα των προτάσεων που καταθέτουν οι πολιτικές δυνάμεις.
Κριτήριο των πολιτών είναι το κατά πόσο οι προτάσεις και οι πολιτικές που προτείνονται μπορούν να βγάλουν τον τόπο από την ύφεση, να φέρουν οικονομική ανάπτυξη, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να προστατεύσουν τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, να προσφέρουν ισότιμη πρόσβαση στην παιδεία και στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Με αυτά τα απλά αλλά αληθινά και αγνά κριτήρια κρίνουν οι πολίτες. Η ποιότητα ζωής, το δικαίωμα στην εργασία και το μέλλον των παιδιών μας είναι που ενδιαφέρουν τους πολίτες και όχι ο ανύπαρκτος πόλεμος των ιδεολογιών που αποτέλεσαν το όχημα της νομής της εξουσίας, της αναξιοκρατίας και της ημετεροκρατίας.
Οι πολίτες δεν διχάζονται πλέον ιδεολογικά. Ενώνονται γύρω από συγκεκριμένες, δίκαιες και αποτελεσματικές πολιτικές προτάσεις και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 214)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)