Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Νι Κάππα (Αθήνα)-Περί ερευνητών της ιστορίας

 Αγαπητοί φίλοι.
 Ομολογώ ότι τα τελευταία 2 χρόνια, ίσως και περισσότερο, παρακολουθώ με αρκετή σκεπτικότητα, αλλά και υποψία τα όσα λέγονται και γράφονται γύρω από τα διάφορα ελληνικά ιστορικά συμβάντα  από τον 18ο αιώνα και μέχρι σήμερα (βλ. Κρυφό Σχολειό ημερομηνία κήρυξης τής Ελληνικής Επανάστασης, Γενοκτονία τών Ποντίων, Μικρασιατική καταστροφή, Μακεδονία, Κατοχή, Εμφύλιο, κ. ά.).Παρατηρώ ότι, ξαφνικά, έχει δημιουργηθεί μια πρωτοφανής έντονη κινητικότητα που αφορά την... "έρευνα" τής ελληνικής ιστορίας.  Δεν είμαι αντίθετος στην οιανδήποτε φιλοσοφική, επιστημονική και ιστορική έρευνα.  Νομίζω, όμως, ότι κάθε  επιστημονική έρευνα πρέπει να λαβαίνει υπόψη της και κάποιες παραμέτρους ώστε όχι μόνο να  τεκμηριώνεται, αλλά και να διδάσκει.
      Από ό,τι βλέπω, όμως, φαίνεται ότι οι σύγχρονοι... "ιστορικοί ερευνητές" δεν λαβαίνουν υπόψη τους τις παραμέτρους αυτές μ' αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα αλαλούμ και μάλιστα σε μια περίοδο που το έθνος μας έχει ανάγκη, περισσότερο, όσο ποτέ άλλοτε την ομοψυχία και την συνεργατικότητα (βλ. Ελληνικό Εθνικό Ύμνο). Έτσι, ξαφνικά, αλλά και κατά κάποιο τρόπο ενορχηστρωμένα, παρουσιάστηκαν οι δήθεν... "ιστορικοί ερευνητές" για να βρούν την... "πραγματική αλήθεια" που αφορά την ελληνική ιστορία. Η μια αμφισβήτηση διαδέχεται την άλλη που στο όνομα τής καταλάγιασης τών παθών και τών εθνικών διαφορών τής Ελλάδας και τών άλλων... "γειτόνων" προσπαθούν να γκρεμίσουν κάθε γενουσιουργό στοιχείο, αγώνες και θυσίες, που δημιούργησαν τον ελληνικό γεωγραφικό χώρο μέσα στον οποίο υπάρχουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια καθώς και την εθνική μας ιστορία.
      Η Ιστορία είναι αλήθεια και ποτέ δεν πρέπει να παρουσιάζεται... βελούδινη.  Η Ιστορία πρέπει να λέγεται, όπως ακριβώς συνέβη, με την παρότρυνση να μην επαναληφθούν τα έκτροπα. Ωστόσο, είναι πολύ περίεργη αυτή η ξαφνική επιθυμία να συμπληρωθούν τα υπάρχοντα "ιστορικά κενά" ή... "ανακρίβειες", κατά τους... ερευνητές και... ερευνήτριες, που υπάρχουν στη διδασκόμενη ελληνική σχολική ύλη. 
      Δεν έχω σπουδάσει ιστορία σε κανένα πανεπιστήμιο, ωστόσο, από όσα έχω διαβάσει (πιστέψτε με όχι και λίγα) το συμπέρασμά μου είναι ότι αν θέλει κάποιος να διαβάσει ιστορία αυτήν δεν θα την βρει στις πολύτομες ιστορίες που γράφτηκαν για να εξυπηρετήσουν ποικίλες σκοπιμότητες, αλλά στις αφηγήσεις τών απλών ανθρώπων που έζησαν τα ιστορικά γεγονότα στο πετσί τους από κάθε άποψη. Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω, οι κλέφτες και οι αρματολοί ήσαν πλιατσικολόγοι ενώ οι... ευγενείς ιππότες τής Δύσης ήσαν, άμεμπτοι, προασπιστές τής τάξης και τής ευνομίας ή ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας κατακτητής σαν τον Αττίλα ή τους Ισπανούς κατακτητές τής Λατινικής Αμερικής;  
     Θα μπορούσαν οι διάφοροι σημερινοί... "ιστορικοί ερευνητές" (ονόματα δεν λέγω) να μου πουν πώς γέμισαν τα μουσεία τής Ευρώπης από αναρίθμητους ελληνικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα μπαίνουν στη σκέψη μου κάθε φορά που διαβάζω για τα ευρήματα τής... "σύγχρονης ελληνικής ιστορικής έρευνας".  Όμως δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο.  Όποιος έχει μυαλό μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.  Θα κλείσω το κείμενο αυτό με ένα συμπέρασμα-ερώτημα  που θέτει στο βιβλίο του "ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ" (Εισαγωγή Βούλας Δαμιανάκου) ο Βασίλης Ζεχιρλής - καπετάν Γαλαξίας που έζησε από πρώτο χέρι το δράμα τού Εμφύλιου:
Τί δράμα, νά 'χομε μια γλώσσα, έναν Εθνικό Ύμνο και νά 'μαστε σε δυό στρατόπεδα, εχθρικά μέσα στην ίδια την πατρίδα! 
Με πατριωτικούς χαιρετισμούς.
Νι Κάππα (Αθήνα).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)