«Παρότι δεν τη διατύπωσαν αναλυτικά, μια κορυφαία συμβολή του Λένιν και του Τρότσκι στην επαναστατική πολιτική που εμπνέει ο μαρξισμός ήταν ότι αντελήφθησαν την «ταξική πάλη» όχι μόνο περιορισμένη στενά στα πλαίσια του κράτους όπου αυτή διεξάγεται, αλλά κατεξοχήν και ως διεθνή, όχι μόνο ως πάλη καταπιεσμένης κατά καταπιέζουσας τάξης, αλλά και καταπιεζόμενων κατά καταπιεζόντων εθνών. Ήδη από το 1921, η Κομμουνιστική Διεθνής κοιτάει και προς τους λαούς της Ανατολής, όχι μόνο σε μια Δύση που αργοπορεί στο εικαζόμενο «ραντεβού» της με την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Εκείνη την εποχή ο Λένιν θα κάνει μάλιστα μια καταπληκτική πρόβλεψη, ότι θα νικήσουν οι λαοί της περιφέρειας, γιατί είναι περισσότεροι. Σήμερα, έναν αιώνα αργότερα, διαπιστώνουμε ακριβώς αυτό, ότι δεν μπορεί πια η «συλλογική Δύση» να κυριαρχεί σε όλη την ανθρωπότητα».
« Για να δράσει αποτελεσματικά η ρωσική αριστερά – στις συνθήκες ενός αμυνόμενου, όχι ενός επιτιθέμενου έθνους (και ολοκλήρωσης του δυτικού υπεριμπεριαλισμού), οφείλει να συνδυάσει την άμυνα της κοινωνίας με την άμυνα του έθνους. Τι δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα μπορεί να διεκδικήσει ο λαός μιας αποικίας; Αλλά και πόσο μακροχρόνια αποτελεσματική είναι η άμυνα μιας χώρας που κρατάει αλλοτριωμένη την κοινωνία της; Για να διεκδικήσει την κατά Γκράμσι ηγεμονία οφείλει να εμφανισθεί και ως εθνική δύναμη, παραμένοντας ταυτόχρονα και μία διεθνιστική δύναμη, αντιλαμβανόμενη δηλαδή ότι δεν μπορεί να ολοκληρωθεί η απελευθέρωση ενός λαού μόνο στα εθνικά πλαίσια, ότι όποιες νίκες κερδηθούν σε αυτά είναι περιορισμένες και αναπόφευκτα προσωρινές και βάζοντας όρια στην εξέλιξη του εθνικισμού σε σωβινισμό. (Όπως βέβαια και αυτοί που υπερασπίζονται το έθνος τους δεν μπορεί να είναι μακροχρόνια αποτελεσματικοί αν δεν υπερασπιστούν και την κοινωνία τους, γι’ αυτό και ο παραδοσιακός εθνικισμός των αρχουσών τάξεων συχνά οδηγείται, στην εποχή μας, σε αποτυχία, του λείπει μια ισχυρή κοινωνική βάση). »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου