ΟΙ ΕΓΓΟΝΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ

Τα 'έργα' ΗΠΑ και ΕΕ στις πλάτες των λαών: Το 'χάος του χάους' στην Λιβύη... | DefenceNet.gr

Τα 'έργα' ΗΠΑ και ΕΕ στις πλάτες των λαών: Το 'χάος του χάους' στην Λιβύη....

ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Μίκης Θεοδωράκης- 1000 Τραγούδια

ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Μίκης Θεοδωράκης- 1000 Τραγούδια:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΟΥ ΜΙΚΗ. 

ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗ ΣΟΥ. 

Γέμισ' η καρδιά μου από λαχτάρα
1942
Γέμισ' η καρδιά μου από λαχτάρα
έλα πριχού βασιλέψει τ' άστρο κι έρθ' η Νύχτα.
Θέλω να ρουφήξω απ' τα μάτια σου την ψυχή σου,
θέλω να ρουφήξω απ' τα χείλια σου τα σωθικά σου!
Θα σε τυλίξω και θα σε πνίξω!
Είμαι του Έρωτα ο εκλεκτός!

Τάχα δεν είμαστε πιο πάνω απ' όλα χώμα και λάσπη;
Στη Σάρκα πάνω δε θα πατήσεις να δεις τον Ουρανό;
Σ' αγκαλιάζω κι αδράχνω την ίδια τη Θεότη!
Στο ηδονικό σου το κορμί διαβάζω την αιτία και το Σκοπό!

Τα σωθικά μου αφρίζουν για ηδονή και για μανία.
Νοιώθω ν' ανάβουν μέσα μου φωτιά. Αντάρες
και μανίες ραπίζουν την ψυχή μου. Σίφουνας
με πλημμυράει του Δημιουργού σπασμού η τρικυμία...

Έλα πριχού βασιλέψει τ' άστρο κι έρθει η Νύχτα.
Θέλω να ρουφήξω απ' τα μάτια σου την ψυχή σου,
θέλω να ρουφήξω απ' τα χείλια σου τα σωθικά σου!
Θα σε τυλίξω και θα σε πνίξω!
Είμαι του Έρωτα ο εκλεκτός!

Τρίπολη, 1942

ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Μίκης Θεοδωράκης- 1000 Τραγούδια

HELTIOS-POIESIS.BLOGSPOT.COM

 http://mikis1000songs.blogspot.gr/

Ίδρυση φιλορωσικου κόμματος στην Ελλάδα

http://www.freepen.gr/2014/07/blog-post_816.html#.U9Xxc2OxXsQ.

ΣΧΟΛΙΟ Κώστα Τσιαντή:  

Ο πνιγμένος απ΄τα μαλλιά του πιάνεται''. Αγαπάμε τη Ρωσία, αλλά δεν είναι πολιτική σωφροσύνη, σε μια στιγμή που αναβιώνει μια νέα περίοδος του ψυχρού πολέμου, εμείς να θέλουμε να μεταφέρουμε μέσα στην ελληνική κοινωνία αυτή την αντιπαράθεση, που ενδέχεται να σημαίνει προπαρασκευή ενός δεύτερου εμφυλίου! Η πολιτική δεν γίνεται με συναισθηαμτικές παρορμήσεις. Θέλουμε "πολυγαμικες σχέσεις και όχι αντισυζυγικές".http://heltios-ppr.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

.

Γ. Βαρουφάκης ΠΡΟΤΑΣΗ 4.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ- 

ΟΜΙΛΙΑ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΕΔΩ.

EUROPE AFTER THE CRISIS: Combining the feasible, the desirable and the essential 

Το «Τhe Hub Events» και ο Νικόλας Πρωτονοτάριος  οργάνωσαν την Τρίτη 4 Ιουνίου 2013, στις 20:00 την τελευταία για φέτος συνάντηση του Hub Science, στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιήθηκε η διάλεξη του καθηγητή οικονομικής θεωρίας και συγγραφέα Γιάνη Βαρουφάκη με θέμα «Η Ευρώπη μετά την κρίση: Μεταξύ του εφικτού, του επιθυμητού και του απαραίτητου». Πατήστε εδώ για την ομιλία και τις διαφάνειες.

Βαρουφάκη- Γκάλμπρεϊθ, Χόλλαντ: ΠΡΟΤΑΣΗ 4.

Τρία χρόνια πέρασαν από την πρώτη εμφάνιση της πρότασής μας για το πώς είναι δυνατόν να επιλυθεί η Κρίση του Ευρώ εδώ στο protagon – υπό τον σύντομο τίτλο «Πρόταση» στα ελληνικά και «Modest Proposal for Resolving the Euro Crisis» στα αγγλικά («Μια Μετριοπαθής Πρόταση για την Επίλυση της Κρίσης του Ευρώ»). Από τότε έχει προσαρμοστεί αρκετές φορές (βλ. π.χ. 2.0 εδώ, 3.0εδώ) καθώς η Κρίση εξελισσόταν και, σε αυτήν την έκδοση, έχει αποκτήσει άλλον έναν συν-συγγραφέα, τον συνάδελφο και φίλο James K. Galbraith. Καθώς κι έναν πρόλογο από τον τ. Πρωθυπουργό της Γαλλίας, Michel Rocard.

Όσοι αναγνώστες έχουν πειστεί από τον κ. Olli Rehn και τη λοιπή ευρωπαϊκή ηγεσία ότι η Κρίση του Ευρώ υπερνικήθηκε, και ότι η Ευρώπη βρίσκεται στον σωστό δρόμο, προφανώς πρέπει να σταματήσετε την ανάγνωση εδώ. Η Πρόταση 4.0 έχει γραφτεί για όσους εξ υμών συμφωνείτε μαζί μας ότι η Κρίση καλά κρατεί, εξελίσσεται, και απειλεί όλο και περισσότερο τα θεμέλια όχι μόνο της Ευρωζώνης αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της (όπως επιχειρηματολογούσα στο προηγούμενο άρθρο μου).

Πριν παρουσιάσουμε επιλεκτικά και εν συντομία το συνολικό σκεπτικό της «μετριοπαθούς» Πρότασης 4.0 (βλ. εδώ για ολόκληρο το κείμενο στα αγγλικά), θα ξεκινήσουμε με τον Πρόλογο του Michel Rocard (όποιος αναγνώστης θέλει να διαβάσει το γαλλικό κείμενο μπορεί είτε να περιμένει τη γαλλική έκδοση της Πρότασης 4.0 ως βιβλίο είτε να επικοινωνήσει μαζί μου μέσω του protagon).

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

του Michel Rocard, τ. Πρωθυπουργού της Γαλλικής Δημοκρατίας

Μια Μετριοπαθής Πρόταση Επίλυσης της Κρίσης του Ευρώ. Αγαπώ αυτόν τον τίτλο! Και μου αρέσει ότι η Πρόταση 4.0, όπως την αποκαλούν οι συγγραφείς της εν συντομία, είναι πραγματικά μετριοπαθής καθώς η εφαρμογή της δεν απαιτεί καμία αλλαγή των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μετριοπαθής και για έναν ακόμη λόγο: Δεν περικόπτει την εθνική ανεξαρτησία των κρατών-μελών και δεν απαιτεί θυσίες από μεγάλα έθνη, ιδίως της Γερμανίας. Τέλος, η μετριοπάθεια της πρότασης κάνει την εμφάνισή της στις έξυπνες ρυθμίσεις στον τομέα των δημόσιων χρηματο-οικονομικών ζητημάτων που αποτελούν αποτελεσματικές λύσεις χωρίς καμία αμφισβήτηση συμφωνημένων, αλλά -συχνά αντικρουόμενων- αρχών.

Το ότι η Πρόταση 4.0 είναι μετριοπαθής δεν σημαίνει πως μπορούσε να διαμορφωθεί με μετριοπαθείς στόχους ή μέτρια οξυδέρκεια. Πράγματι, η οξυδέρκεια που τη διακρίνει είναι σημαντική και ο τελικός της στόχος φιλόδοξος. Μόνο και μόνο η «επίλυση της Κρίσης του Ευρώ», την οποία οι συγγραφείς θέτουν ως στόχο, αποτελεί μεγάλη και σημαντική φιλοδοξία. Η Κρίση του Ευρώ συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται, και απειλεί όχι απλά ένα νομισματικό σύστημα, ή ένα νόμισμα, αλλά τις συλλογικές προσπάθειες των ευρωπαϊκών λαών δεκαοκτώ χωρών - τις φιλοδοξίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού που αποτελούν την κορύφωση ιστορικών δυνάμεων. Δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία πως το διακύβευμα έχει παγκόσμιες γεωπολιτικές διαστάσεις.

Η οξυδέρκεια είναι η ύψιστη μορφή της φιλοδοξίας. Συνδυάζοντας γνώση και επίγνωση στους τομείς της μακροοικονομίας, των χρηματοοικονομικών, του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Δικαίου, η Πρόταση 4.0 παρουσιάζει τέσσερεις πολιτικές που κινούνται εντός των ορίων των Συνθηκών της Ένωσης – Συνθηκών οι οποίες αντανακλούν, μην το ξεχνάμε, την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών που τις υπέγραψαν καθώς και μεταξύ των κρατών και των κοινών θεσμών που αυτά αποφάσισαν να δημιουργήσουν. Σεβόμενη αυτούς τους ασφυκτικούς περιορισμούς, και λαμβάνοντας υπ’ όψη τα μαθήματα που έχουν να μας διδάξουν δεκαετίες εμπειρίας της ευρωπαϊκής νομισματικής διακυβέρνησης, η Πρόταση 4.0 οδηγεί στο χαρμόσυνο συμπέρασμα: Ναι, υπάρχει λύση!

Αφήνω στον αναγνώστη τη χαρά της έκπληξής και της ανακάλυψης. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι μελέτησα προσεκτικά την Πρόταση 4.0. Και δεν βρίσκω κανέναν λόγο που να δημιουργεί αμφιβολία ότι μπορεί να εφαρμοστεί. Αν μια τέτοια λύση δεν εφαρμοστεί, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια δραματική, φθίνουσα πορεία. Αυτό ας το σκεφτούν προσεκτικά οι κυβερνήσεις που εξετάζουν την Μετριοπαθή Πρόταση 4.0. Το αντίτιμο μιας αρνητικής στάσης θα είναι η απώλεια της ευκαιρίας να αποφύγουμε τα επικίνδυνα Μαλθουσιανά ταμπού που απειλούν να μας καταδικάσουν.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Ευρωζώνη δοκιμάζεται υπό το βάρος τεσσάρων κρίσεων οι οποίες εξελίσσονται: (α) στα κατακερματισμένα τραπεζικά συστήματα, (β) στην διαχείριση του δημόσιου χρέους, (γ) στον πεδίο των ισχνών επενδύσεων (ιδιαίτερα στην Περιφέρεια) που επιδεινώνουν τις εσωτερικές ανισορροπίες, και (δ) στον ανθρωπιστικό τομέα όπου η φτώχεια, η πείνα και η ανασφάλεια τροφοδοτούν ανεξέλεγκτες απειλές για τη δημοκρατία.

Για πέντε χρόνια τώρα κάθε μία από τις αντιδράσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας στα συμπτώματα της Κρίσης αποδείχθηκε εσφαλμένη και οδήγησε στην περαιτέρω τροφοδότησή της. Ακόμα και κινήσεις που κατάφεραν να ρίξουν λάδι στα φουρτουνιασμένα ύδατα καταλήγουν να μεγεθύνουν τα βαθύτερα προβλήματα εγγυούμενες έτσι μεγαλύτερες μελλοντικές φουρτούνες. Ο λόγος βέβαια είναι ότι τα αίτια της Κρίσης, οι δομικές αδυναμίες και ανεπάρκειες της Ευρωζώνης, δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ. Και δεν αντιμετωπίστηκαν επειδή η ευρωπαϊκή ηγεσία αρνείται πεισματικά ότι η Κρίση είναι συστημική, σε αντιδιαστολή με μια κρίση χρέους που προέκυψε λόγω του αλόγιστου δανεισμού κάποιων κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Κι όταν, το καλοκαίρι του 2012, ήταν αδύνατον πλέον να συγκαλυφθεί η αρχιτεκτονική ανεπάρκεια του κοινού νομίσματος, η Ευρώπη ενεπλάκη σε ένα αποπροσανατολιστικό δίλημμα: στην επιλογή μεταξύ (α) της σημερινής Μη Λύσης (δηλαδή της συνέχισης των πολιτικών λιτότητας ενόσω αναπαράγεται ο θανάσιμος εναγκαλισμός πτωχευμένων τραπεζών, πτωχευμένων κυβερνήσεων και καχεκτικών ιδιωτικών τομέων) και (β) απελπισμένων προτάσεων προς ομοσπονδοποίηση (οι οποίες, στο σημερινό ευρωπαϊκό στερέωμα, στερούνται της πολιτικής δυναμικής και πανευρωπαϊκής ομόνοιας που απαιτείται για την εφαρμογή τους).

Υπάρχει εναλλακτική πέραν αυτών των αδιέξοδων πολιτικών (α) και (β); Θεωρούμε πως, ναι, υπάρχει και αποτελείται από τέσσερις προτάσεις πολιτικής που αντιμετωπίζουν τις τέσσερις κρίσεις (τράπεζες, χρέος, επενδύσεις, ελάχιστο δίχτυ προστασίας) δίνοντας νέους ρόλους σε υπάρχοντες ευρωπαϊκούς θεσμούς χωρίς να απαιτούν καμία αλλαγή στις ισχύουσες Συνθήκες (καθώς αρκούν συμφωνίες σε επίπεδο Ευρωπαϊκών Συνόδων και δια-κυβερνητικών συνεργασιών)

Πολιτική 1 – Βήμα-προς-βήμα ενοποίηση τραπεζικών συστημάτων

Όλοι αναγνωρίζουν ότι κοινό νόμισμα χωρίς τραπεζική ενοποίηση δεν νοείται και, το χειρότερο, ότι υπονομεύει τη νομισματική ένωση «θεσμοθετώντας» τον θανάσιμο εναγκαλισμό πτωχευμένων εθνικών τραπεζικών συστημάτων και πτωχευμένων κρατών-μελών. Η τραπεζική ενοποίηση που ανακοινώνεται θεωρητικά ώστε να... μην εφαρμοστεί στην πράξη χωλαίνει για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή η Γερμανία φοβάται, και με το δίκιο της, πως αν ανακοινωθεί μια πραγματική τραπεζική ενοποίηση τότε οι τράπεζες της Περιφέρειας θα αποκαλύψουν τα πραγματικά στοιχεία για τις μαύρες τρύπες τους, και ο γερμανός φορολογούμενος θα πρέπει να τις καλύψει με τουλάχιστον μισό τρισεκατομμύριο ευρώ.

Δεύτερον, επειδή τράπεζες-κολοσσοί όπως η Deutsche Bank δεν θέλουν την ενοποίηση καθώς προτιμούν να τους «επιτηρούν» οι εγχώριες «ρυθμιστικές αρχές» παρά η ΕΚΤ. Κανονικά η ευρωπαϊκή ηγεσία θα έπρεπε να επιβάλει την τραπεζική ενοποίηση και σε αυτές τις τράπεζες-κολοσσούς. Αντ’ αυτού, οι πολιτικοί εκφραστές αυτών των συμφερόντων επιχειρηματολογούν πως η τραπεζική ενοποίηση 6.000 τραπεζών είναι πολύ δύσκολο πράγμα να γίνει, πως εγείρει συνταγματικά προβλήματα, και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.

Για να υπερκεραστούν αυτές οι αντιδράσεις, προτείνουμε το εξής: Τράπεζες οι οποίες ανακεφαλαιώνονται από χρήματα του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ESM, εκπίπτουν της επιτήρησης των εθνικών αρχών, και εντάσσονται άμεσα σε ευρωπαϊκό καθεστώς διαχείρισης υπό την ΕΚΤ και τον ESM. Με την έγκριση κεφαλαίων ανακεφαλαιοποίησης, προ της εκταμίευσης, διορίζονται νέα διοικητικά συμβούλια από την ΕΚΤ, οι μετοχές αποδίδονται ως περιουσιακά στοιχεία στον ESM, και ξεκινά, από την ΕΚΤ, διαδικασία ελέγχου η οποία καταλήγει σε νέα επιχειρηματικά πλάνα με σκοπό τη δημοπρασία των μετοχών αυτών εντός διετίας. Παράλληλα, βέβαια, το δίδυμο ΕΚΤ-ESM εγγυάται τις καταθέσεις αυτών των τραπεζών (όχι όμως και τους ομολογιούχους που δάνεισαν στις εν λόγω τράπεζες) ενώ τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης δεν προσμετρούνται στο δημόσιο χρέος της χώρας.

Με αυτό τον τρόπο, η ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση γίνεται αργά, ξεκινώντας από τις τράπεζες που λαμβάνουν κεφάλαια από τον ευρωπαίο φορολογούμενο. Τράπεζες όπως η Deutsche Bank δεν εντάσσονται παρά μόνον αν χρειαστούν κεφαλαιακή στήριξη από τον ESM. Σιγά-σιγά, η ΕΚΤ και ο ESM «μαθαίνουν» πώς να επιτηρούν και να διαχειρίζονται τράπεζες σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και, έτσι, κάποια στιγμή, όταν στο Βερολίνο και στο Παρίσι είναι πραγματικά έτοιμοι, η ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση μπορεί να ολοκληρωθεί. Έως τότε, έχει σταματήσει ο άνωθι αναφερόμενος θανάσιμος εναγκαλισμός στις χώρες της Περιφέρειας, με αποτέλεσμα την ουσιαστική ανάκαμψή της.

Για περισσότερα επί της Πρότασης 1 βλ. εδώ.

Πολιτική 2 – Διαμεσολάβηση ΕΚΤ για την κεντρική διαχείριση του κατά Μάαστριχτ νόμιμου χρέους μέσω έκδοσης ομολογών από την ΕΚΤ (ECB-bonds)

Με το ανενεργό μεν αλλά (έως τώρα) αποτελεσματικό δε πρόγραμμα ΟΜΤ του Προέδρου της ΕΚΤ κ. Mario Draghi έσπασε, εκ των πραγμάτων, ένα ταμπού: Η ΕΚΤ έχει αναλάβει πλέον διαμεσολαβητικό ρόλο μεταξύ των αγορών ομολόγων και των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Αυτός είναι ο λόγος που η Ιρλανδία δεν θα χρειαστεί χρήματα από τον ESM στο επόμενο χρονικό διάστημα. Αν και η ιρλανδική κυβέρνηση παραμένει πτωχευμένη, και δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί μόνη της στις αγορές ομολόγων, το δίχτυ προστασίας που της παρέχει το ΟΜΤ της ΕΚΤ της δίνει τη δυνατότητα να αντλεί δάνεια από τις αγορές. Η ΕΚΤ παίζει με άλλα λόγια ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ των αγορών ομολόγων και της κυβέρνησης του Δουβλίνου.

Το πρόβλημα με το ΟΜΤ είναι ότι βασίζεται σε μια μη πιστευτή απειλή της ΕΚΤ προς τις αγορές ομολόγων (καθώς η Γερμανία δεν θα επιτρέψει, πραγματικά, την άνευ ορίων αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ) και, ως αποτέλεσμα, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να βασιστεί πάνω του. Επί πλέον, δεν καταφέρνει να μειώσει όσο θα έπρεπε το κόστος αναχρηματοδότησης των δημοσίων χρεών σε βαθμό που να αντιμετωπίζει πραγματικά την κρίση χρέους.

Προτείνουμε το εξής πρόγραμμα διαμεσολάβησης στο οποίο μπορεί να συμμετάσχει, με μια απλή δήλωση, όποιο κράτος-μέλος το επιθυμεί: Η ΕΚΤ εξυπηρετεί τα ομόλογα του κράτους-μέλους κάθε φορά που ωριμάζουν αποπληρώνοντας ένα ποσοστό του που αντιστοιχεί στο ποσοστό του χρέους της χώρας που είναι «νόμιμο» κατά Μάαστριχτ. Π.χ. στην περίπτωση μιας χώρας όπως η Ισπανία με ποσοστό χρέους 90% του ΑΕΠ (αντί για το κατά Μάαστριχτ επιτρεπτό 60% του ΑΕΠ), η ΕΚΤ θα αποπληρώνει η ίδια τα 2/3 όλων των ομολόγων του ισπανικού κράτους την στιγμή που ωριμάζουν. Παράλληλα, η ΕΚΤ θα ανοίγει χρεωστικό λογαριασμό για το εν λόγω κράτος-μέλος (π.χ. την Ισπανία) με το κράτος-μέλος να δεσμεύεται ότι, σε βάθος χρόνου, θα καταβάλει το κόστος εξυπηρέτησης των ομολόγων της ΕΚΤ που εκδόθηκαν υπέρ του, καταβάλλοντας το επιτόκιο που εξασφάλισε η ΕΚΤ (κάτω του 2% υπό τις σημερινές συνθήκες).

Για να είναι σίγουρη η ΕΚΤ ότι τα χρήματα αυτά θα καταβληθούν από τα κράτη-μέλη στους χρεωστικούς λογαριασμούς τους, το κάθε συμμετέχον κράτος-μέλος θα πρέπει να δεσμευτεί, νομικά, ότι θα δίνει την ίδια προτεραιότητα αποπληρωμής προς την ΕΚΤ που δίνει και στα δάνεια του ΔΝΤ (super-seniority). Επί πλέον, προτείνουμε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ο ESM,να ασφαλίζει τα ομόλογα της ΕΚΤ στην περίπτωση που κάποιο κράτος-μέλος αδυνατεί να τα αποπληρώσει (και παρά την προτεραιότητα που θα έχει δεσμευτεί να τους δώσει).

Με αυτή την πολιτική μειώνεται κατά τουλάχιστον 40% το σύνολο των τοκοχρεολυσίων των κρατών-μελών της Περιφέρειας, θέτοντας ουσιαστικό τέλος στην κρίση χρέους και χωρίς η ΕΚΤ να έχει τυπώσει ούτε ένα ευρώ ή η Γερμανία να έχει εγγυηθεί ένα ευρώ υπέρ π.χ. της Ισπανίας ή της Ελλάδας.

Για περισσότερα επί της Πρότασης 2 βλ. εδώ.

Πολιτική 3 – Πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα – ένα Ευρωπαϊκό New Deal

Η Ευρώπη διαθέτει δύο θεσμούς που δύνανται να εκπονήσουν και να διαχειριστούν πανευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων που να αντιστοιχεί μ’ ένα Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης – ένα Ευρωπαϊκό New Deal. Είναι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (EIB) και το Ευρωπαϊκό Επενδυτικό Ταμείο (EIF). Ένα Ευρωπαϊκό New Deal απαιτεί επενδύσεις που να ανέρχονται μεταξύ του 8% και 10% του ευρωζωνικού ΑΕΠ. Κάτι τέτοιο σήμερα το δίδυμο EIB-EIF δεν μπορεί να υλοποιήσει για έναν απλό λόγο: Σήμερα, τα επενδυτικά προγράμματα των EIB-EIF χρηματοδοτούνται κατά 50% από εκδόσεις ομολόγων από την ΕΙΒ και 50% από τα κράτη-μέλη (δημόσιο και ιδιώτες). Τα κράτη-μέλη απλά δεν έχουν τους πόρους για να καλύψουν τη συμμετοχή τους σε ένα τόσο φιλόδοξο επενδυτικό πρόγραμμα. Από την άλλη, η EIB και το EIF δεν μπορούν να καλύψουν το 100% ενός τόσο μεγάλου προγράμματος γιατί, αν το προσπαθήσουν, θα μειωθεί η πιστοληπτική τους ικανότητα (από τους γνωστούς οίκους αξιολόγησης). Προτείνουμε το 50% των κρατών-μελών (τα οποία, λόγω της Κρίσης, δεν μπορούν να ανταποκριθούν) να καλύπτεται από επί πλέον εκδόσεις ομολόγων της ΕΚΤ τα οποία θα χρεώνονται στους χρεωστικούς λογαριασμούς των κρατών-μελών (βλ. την σχετική πρόβλεψη στην Πρόταση 2), θα αποπληρώνται απ’ ευθείας από τα έσοδα που θα προκύψουν από τις επενδύσεις αυτές (ακριβώς όπως γίνεται με τα ομόλογα της ΕΙΒ), και δεν θα προσμετρώνται στο εθνικό χρέος των κρατών-μελών στα οποία επιτελούνται οι επενδύσεις.

Για περισσότερα επί της Πρότασης 3 βλ. εδώ.

Πολιτική 4 – Ελάχιστα μέτρα κατά της φτώχειας

Κάθε χρόνο, δισεκατομμύρια ευρώ συσσωρεύονται εντός του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών (π.χ. λογαριασμό Target2) υπό την μορφή λογιστικών τόκων κεντρικών τραπεζών ελλειμματικών κρατών-μελών προς άλλες κεντρικές τράπεζες πλεονασματικών κρατών-μελών. Αυτά τα ποσά δεν προκύπτουν από φόρους ή άλλες μορφές κρατικών εσόδων αλλά αποτελούν απόρροια της σχεδίασης του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών και αντανακλούν τις εσωτερικές ασυμμετρίες και αντιφάσεις της Ευρωζώνης. Υπό αυτή την έννοια, οι κεντρικές τράπεζες των πλεονασματικών κρατών-μελών εισπράττουν μεγάλα ποσά από εκείνες των ελλειμματικών κρατών-μελών όχι λόγω κάποιων υπηρεσιών που τους προσφέρουν αλλά μόνο και μόνο λόγω της κρίσης που μαστίζει την Περιφέρεια. Πρόκειται για ποσά πέραν εκείνων που κερδίζουν οι ιδιωτικές τράπεζες των πλεονασματικών λόγω της φυγής (προς αυτές) κεφαλαίων από την Περιφέρεια.

Προτείνουμε αυτά τα λογιστικά κέρδη των κεντρικών τραπεζών των πλεονασματικών χωρών να χρηματοδοτούν (με τη σύμφωνη γνώμη του Eurogroup) ένα πρόγραμμα διατροφικής επάρκειας σε ολόκληρη την Ευρωζώνη το οποίο να βασίζεται στο αμερικανικό σύστημα food stamps (κουπονιών σίτισης) που έχει συνεισφέρει αποτελεσματικά στην καταπολέμηση της φτώχειας στην Αμερική.

Για περισσότερα επί της Πρότασης 3 βλ. εδώ.

Επίλογος

Τέσσερις κρίσεις, τέσσερις πολιτικές αντιμετώπισής τους, κάθε μία εκ των οποίων βασίζεται σε νέες ενέργειες υπαρχόντων ευρωπαϊκών θεσμών – ενέργειες που σε καμία περίπτωση δεν απαιτούν αλλαγές Συνθηκών και οι οποίες απλά συναποφασίζονται στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μετά από απόφαση του Eurogroup.

Τέσσερις πολιτικές που δεν θα κοστίσουν στον Γερμανό, Ολλανδό, Αυστριακό ή Φινλανδό φορολογούμενο ούτε ένα ευρώ, που δεν απαιτούν κανένα Κεϋνσιανό μέτρο επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, και που δεν ζητούν από την ΕΚΤ να τυπώσει ούτε ένα ευρώ.

Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί που μπορούν να εφαρμόσουν αυτές τις τέσσερις θεραπευτικές πολιτικές είναι σε θέση να το πράξουν αύριο.

Η αποτελεσματικότητά τους είναι αναμφισβήτητη, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις αδιέξοδες πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα.

Το μόνο που λείπει είναι η πολιτική βούληση να τεθεί μια τέτοια πρόταση στην ημερήσια διάταξη.

Είναι ευθύνη όλων μας να ασκηθεί η πίεση εκείνη που θα δημιουργήσει την απαιτούμενη πολιτική βούληση.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

http://elepistole.blogspot.gr/search?q=Hub+Science

ΜΙΑ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΔΩ: http ://www.protagon.gr/?i=protagon.el.vivlia&id=34733

Πρόταση 3 εδώ : http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15280

Πρόταση 2 εδώ :  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5718

Μία μετριοπαθής πρόταση

• 

• 
  

Ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης και οι BRICS | ithacanet.gr

Ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης και οι BRICS | ithacanet.gr

Μακη Ανδρονόπουλου- Τα τύμπανα του πολέμου με την Ελλάδα σε πλήρη σύγχυση.

http://www.freepen.gr/2014/07/.κντ.

Οι δεξιοτεχνικές κινήσεις Πούτιν.

http://www.freepen.gr.κντ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΤΑΡΑ- Πώς φτάσαμε στην καταστροφή (2008)

http://ploes-elias.blogspot.gr.

ΤΡΊΤΗ, 30 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2008

Ένας διανοούμενος το καιρό της κρίσης

Διαβάζοντας το ένιωσα την ανάγκη να το αναπαραγάγω
Κείμενο του Μυταρά
(κλεμένο από το blog του αθεόφοβου: όπου φυσικά υπάρχουν και εξαιρετικά σχόλια)

Ο πλανήτης στα πρόθυρα του 2ου ψυχρού πολέμου

http://www.usay.gr.κντ.

Ν. Μπογιόπουλος- Γάζα: Το διαρκές “Άουσβιτς” του Ιμπεριαλισμού

Το πλήρες άρθρο εδώ..

''Η «λογική» του φασισμού, στην εκδοχή της κυβέρνησης του Ισραήλ, λέει: Δεν είναι ο Νετανιάχου ο δολοφόνος. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε τα... θύματά του. Φταίνε οι εκτελεσμένοι, φταίνε οι δολοφονημένοι! Και φταίνε γιατί είναι Παλαιστίνιοι, γιατί είναι Λιβανέζοι, γιατί είναι Σύροι. Γιατί είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου που υπέπεσαν στο «έγκλημα» να μη συμφωνούν με το Ισραήλ. Οι δε Παλαιστίνιοι φταίνε διπλά: Γιατί δεν συναινούν με την κατοχή της πατρίδας τους από το Ισραήλ….

   Ο ίδιος φασισμός, πριν 70 χρόνια έλεγε: «Ο Χίτλερ δεν ήταν αντισημίτης. Απλώς, εκείνοι έκαναν το "λάθος" να είναι Εβραίοι»!''

Σεσίλια Γουίκστρομ : «Η ΕΕ απογοητεύει την Κύπρο».| 24news.com.cy

Η Σουηδή Ευρωβουλευτής λέει τα πράγματα με το όνομα τους.

Ιούλιος 21, 2014 21:16

Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ - Μίκης Θεοδωράκης (1971/1975) (όλο το έργο)

Δημήτρη Κωσταντακόπουλου- Η ηγεμονία προϋποθέτει σύνθεση κοινωνικού και εθνικού

21.07.2014 | από Σύνταξη

ΜΕΣ

Δημοσίευση: Φύλλο 223 - 19/7/2014

         

του Δημήτρη Κωσταντακόπουλου

Αν έχουν κάτι κοινό και αν κάτι επιβεβαιώνουν τα πραξικοπήματα του 1967 και 1974, η εισβολή του 1974, το Σχέδιο Ανάν και τα Μνημόνια Ελλάδας-Κύπρου, είναι η διαρκής, σοβαρή απειλή κατά της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας του ελληνικού λαού και οι κοινωνικές της συνέπειες. Αριστερά που δεν θέλει/μπορεί να το αντιληφθεί, δεν είναι Αριστερά και δεν θα έχει κανένα μέλλον.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε θεαματικά στις εκλογές του 2012, αλλά δεν τις κέρδισε; Γιατί, έκτοτε, γνώρισε στασιμότητα και ελαφρά κάμψη;

Ικανοποιητική απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι τελείως ζωτική για την επιτυχία, αν όχι επιβίωση της Αριστεράς. Μάταια, όμως, θα την αναζητήσετε στα πολυσέλιδα ντοκουμέντα των «οργάνων», τα «κείμενα συμβολής» των «τάσεων», τις τοποθετήσεις των στελεχών. Μέχρι στιγμής, φοβούμεθα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε ικανοποιητική ερμηνεία της ιστορίας του!

Αν, όμως, δεν βρεθεί και εφαρμοστεί στο διάστημα που απομένει μέχρι τις εκλογές, τότε θα αποτύχει στη βασική υπόσχεση και ουσιαστικό λόγο ύπαρξής του, την ανάγκη διακοπής της μνημονιακής καταστροφής και αποκατάστασης της ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Δεν θα αποσπάσει πλειοψηφία για να το κάνει. Θα πιεσθεί, αντίθετα, να «προδώσει» ανοιχτά, συμμετέχοντας ίσως σε «μεγάλο συνασπισμό», όχι για να αμφισβητήσει, αλλά συνεχίζοντας τη γενοκτονία. (Εμείς δεν θα είχαμε αντίρρηση και για τέτοιο συνασπισμό, δεν είμαστε τόσο πούροι «προλετάριοι», όσο οι σύμμαχοι του Μητσοτάκη του 1989. Αρκεί να βοηθούσε όμως την απελευθέρωση από τα μνημόνια, όχι την περαιτέρω υποδούλωση).

Προσπάθεια υποδούλωσης

Ισχυριζόμαστε ότι ένας (υπάρχουν και άλλοι) από τους βασικούς λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε το 2012 ήταν γιατί αντιμετώπισε τα μνημόνια ως εθνικό, όχι μόνο κοινωνικό θέμα, ως επίθεση εναντίον της χώρας, όχι αποκλειστικά των υποτελών/ εκμεταλλευόμενων τάξεών της, ως προσπάθεια υποδούλωσής της, όπως και πραγματικά είναι.

Αυτό έκανε π.χ. ο Αλέξης Τσίπρας όταν, εγκαταλείποντας τις αναλύσεις των οικονομολόγων του και υιοθετώντας αυτές του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών Σπίθα για το Αγγλικό Δίκαιο, έκανε μια ιστορική ομιλία στη διάρκεια της συζήτησης των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Παπαδήμου, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι σχηματίστηκε για να αφοπλίσει τη χώρα απέναντι στους ξένους πιστωτές. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά την εντύπωση που προκάλεσε τότε στα σοβαρότερα στελέχη και κορυφαίους υπουργούς της Ν.Δ., όπως και ευρύτερα, στην κοινή γνώμη. Θυμάμαι λίγο αργότερα να ακούω τον «αυτοσχέδιο ρήτορα» σε μια παρέα δεξιών δίπλα μου, κάπου στη Φιλοθέη, να λέει: «Ντράπηκα που ήταν ο Τσίπρας που τα ‘λεγε αυτά». Αυτό σημαίνει στην πράξη διεκδίκηση εθνικής ηγεμονίας, όχι προγράμματα – τηλεφωνικοί κατάλογοι που ισχύουν προ πενήντα και μετά πενήντα χρόνια και βαριούνται να διαβάσουν κι αυτοί ακόμα που τα γράφουν!

Η Σπίθα είχε προτείνει, τότε, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσει άμεσα αγώνας «στο δρόμο» για να μην περάσει η εθνική προδοσία του αγγλικού δικαίου, πρόταση που, κατόπιν αμφιταλαντεύσεων, δεν έγινε δεκτή. Επίσης, έριξε το σύνθημα «ενιαίο μέτωπο από τον Καμμένο μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Τέτοιο σύνθημα θα ήταν πολύ «αντιδραστικό» υπό άλλες συνθήκες, αυτό που το έκανε σωστό ήταν ότι αντανακλούσε τη συνείδηση ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα πρόγραμμα καταστροφής της χώρας, του ελληνικού έθνους-κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύτηκε να το «χωνέψει». Τελικά όμως κατευθύνθηκε προς τα κει, έστω αντιφατικά και διστάζοντας, έστω και αν, η διαμορφωθείσα κυβερνητική συμφωνία με τους ΑΝΕΛ είχε «άτυπο», μη «ανακοινώσιμο» χαρακτήρα.

Η διεθνής έκκληση

Η ίδια αντίληψη της επίθεσης κατά του ελληνικού έθνους-κράτους, ως προπομπού συνολικής επίθεσης κατά του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διατρέχει και τη διεθνή έκκληση για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών που εισηγήθηκε η Σπίθα και υπέγραψαν οι Θεοδωράκης, Τσίπρας, Γλέζος, Λαφονταίν, Μελανσόν και πολλοί άλλοι, με μια πληθώρα αναφορών στην Ελλάδα και τον πολιτισμό της (Αυγή, 30.10.2010). Τρία χρόνια τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα ‘πρεπε να ‘χει αλωνίσει όλη την υφήλιο με αυτή την έκκληση ή κάποια άλλη εφάμιλλη τέλος πάντων, χαλώντας τον κόσμο για το ελληνικό «ολοκαύτωμα», ώστε να μπορεί στοιχειωδώς να δώσει αύριο αγώνα στην Ευρώπη για αλλαγή των μνημονιακών πολιτικών. Είναι «έγκλημα» ότι δεν το έκανε. Και τώρα δεν είναι αργά!

Η έκκληση περιέχει και το, κατά τη γνώμη μας, πιο ολοκληρωμένο έως σήμερα περίγραμμα έστω «μεταβατικού προγράμματος» για την ευρωπαϊκή Αριστερά. (Έκτοτε, οι αναλύσεις δυστυχώς υποχώρησαν αντί να προχωρήσουν, με αποτέλεσμα η Ακροδεξιά να διεκδικεί επιτυχώς ηγεμονία από την Αριστερά πανευρωπαϊκά).

Αυτή η πολιτική δεν έπεσε από τον ουρανό. Αντανακλά ορθή διάγνωση του προβλήματος που λέει ότι στον ελληνικό χώρο αρχίζει με τα μνημόνια-δανειακές, πρόγραμμα αναδόμησης του έθνους-κράτους, του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας, όσης και όποιας γνωρίσαμε στην Ελλάδα μετά το 1974 (στην Ευρώπη μετά το 1945), ότι δεν είναι «λάθος», είναι πρόγραμμα βαθύ, ριζοσπαστικό, θέτει ζητήματα επιβίωσης στον ελληνικό λαό, τον απειλεί στη συγκροτημένη του ύπαρξη, την εθνική του υπόσταση. Δεν επιτρέπει ένα τέτοιο πρόγραμμα, πολέμου κατά της Ελλάδας, εύκολες λύσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου (ούτε καν «παλαιού ΠΑΣΟΚ», όχι τις απέραντες ανοησίες-λαμογιές των συνεργατών του ΓΑΠ). Δεν υπάρχει πλεόνασμα προς διανομή, ούτε περιθώρια αξιοπρέπειας, έστω και σε πιο φτωχά επίπεδα διαβίωσης, χωρίς τιτάνιο αγώνα. Η χώρα δέθηκε με φοβερά αποικιακά δεσμά χρέους και «δανειακών».

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το 2011-12 τη μισή δουλειά αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, ήταν όμως λιγότερο ριζοσπαστικός/πειστικός στις απαντήσεις, ανέτοιμος να πάει τη χώρα, εν ανάγκη, μέχρι παύση πληρωμών και σύγκρουση με τους πιστωτές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ανέτοιμος, επίσης, να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τις ιδέες που του επέτρεψαν να ανέβει. Μόνο την ύπαρξη μεταναστευτικού προβλήματος να αναγνώριζε, θα είχε ήδη κερδίσει τις εκλογές του 2012. Και φυσικά τελείως ανέτοιμος να «ανοίξει» σε άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, ιδέες, ιδίως όταν «μύρισε» εξουσία, αλλά και να αναλύσει προγραμματικά τη διέξοδο από την εγχώρια κλεπτοκρατία.

Η αξεπέραστη δυσκολία

Αν στην πολιτική της για τα μνημόνια, η ριζοσπαστική Αριστερά έκανε, παρ’ όλα αυτά, αναμφισβήτητες προόδους, εκεί που συναντά ακόμα σχεδόν αξεπέραστες δυσκολίες, όπως μαρτυρά η υπόθεση Σαμπιχά, είναι στην αντίληψή της για το έθνος, την εξωτερική πολιτική, τη γεωπολιτική. Σε πολύ μεγάλο βαθμό η ιστορία του νεότερου Ελληνισμού, είναι ιστορία αγώνα για εθνική ύπαρξη απέναντι στην Ανατολή και, ακόμα περισσότερο, τη «σταυροφορική» Δύση που θέλησε να τσακίσει κάθε αυτόνομη ελληνική ύπαρξη, πριν κάθε εξόρμησή της κατά της σλαβικής/ισλαμικής Ανατολής. Αυτή τη γεωπολιτική πραγματικότητα αντανακλά η ελληνική πολιτική Ιστορία μετά το 1821, αυτό είναι το κυπριακό ζήτημα. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν μπορεί να κάνει πολιτική στην Ελλάδα.

Είναι τραγικό και καταπληκτικό ο αναγνώστης των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, των άρθρων της Αυγής ή της Εφημερίδας των Συντακτών, να μη συναντά ούτε μία φορά σε τόσα κείμενα για την επέτειο του 1974, τις λέξεις έστω «ΗΠΑ», «ΝΑΤΟ». Αυτούς που επέβαλαν τη δικτατορία Παπαδόπουλου για να φτάσουν στο πραξικόπημα Ιωαννίδη και την τουρκική εισβολή- διχοτόμηση. Η ίδια η Αμερική, διά των Κλίντον και Χόλμπρουκ, αναγνώρισε τα εγκλήματά της. Γίνεται εμείς να τα ξεχνάμε; Μπορεί η ελληνική Αριστερά να μη θυμάται/θυμίζει ποιος πραγματικά δολοφόνησε την ελληνική δημοκρατία και μισοκατέστρεψε το κυπριακό κράτος;

Αυτοί που θέλουν να ξεχάσουμε το ρόλο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, είναι οι ίδιοι που τα αποδίδουν όλα στον «ελληνικό εθνικισμό». Παραδόξως καταλήγουν έτσι να «συναντήσουν» την Ακροδεξιά, για την οποία επίσης η δικτατορία δεν ήταν πράκτορες της CIA αλλά κάποιας μορφής εθνική κυβέρνηση! Σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, λυδία λίθος για τη λαϊκότητα κάθε δύναμης δεν είναι τα επίθετα «αριστερός» ή «εθνικός» που απονέμει στον εαυτό της – είναι η στάση απέναντι σε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού/ολοκληρωτισμού.

Δεν μπορείς να υπερασπιστείς την ελληνική/κυπριακή κοινωνία, τις φτωχές τάξεις, αν δεν υπερασπιστείς τη χώρα, το κράτος τους. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς το κράτος, τη χώρα, το έθνος, αν δεν προστατεύσεις και υπερασπιστείς τα πιο αδύναμα, ανιδιοτελή του τμήματα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διασωθεί μιας κυπριακής καταστροφής (νέο Σχέδιο Ανάν), η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπάρξει χωρίς ισχυρή Ελληνική Δημοκρατία. Οικονομικοί και γεωπολιτικοί αποικιοκράτες συμμαχούν τώρα απειλώντας, με τρόπο πρωτοφανή μετά τη φασιστική Κατοχή, την ύπαρξη των Ελλήνων, την ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Όπως και στις περιπτώσεις του ΕΑΜ και του «πρώιμου» ΠΑΣΟΚ θέτουν τον ελληνικό λαό προ διλήμματος είτε υποταγής (και καταστροφής!), είτε αγώνα σωτηρίας με σύνθεση κοινωνικού και εθνικού. Δεν ξέρω αν μια τέτοια σύνθεση είναι ικανή, είναι πάντως αναγκαία συνθήκη επιτυχίας/επιβίωσης της Αριστεράς και του ελληνικού λαού.

konstantakopoulos.blogspot.gr

- See more at: http://www.e-dromos.gr/

ΔΙΚΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΟΣ!! ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. 6.000 αυτοκτονίες στην Ελλάδα!

http://www.kontranews.gr/koinonia/item/12825-ellada-aytoktonies-zdf.

Ειδική εκπομπή για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα της κρίσης.

Η δραματική αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα που αποδίδονται κυρίως στα αλλεπάλληλα μνημόνια και στις δραματικές αλλαγές, με τις οποίες βρέθηκαν αντιμέτωπα τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα της χώρας αποτέλεσαν το αντικείμενο εκτεταμένης έρευνας του γερμανικού καναλιού ZDF στην Αθήνα και στην Κρήτη.

Απεσταλμένοι του γερμανικού καναλιού ταξίδεψαν στην Αθήνα και στο Ηράκλειο σε μία προσπάθεια να αντιληφθούν τα αίτια που οδηγούν τους Έλληνες στην αυτοκτονία.

Τα στοιχεία που προέκυψαν από τη διερεύνηση του θέματος και οι μαρτυρίες άμεσα εμπλεκόμενων προσώπων, παρουσιάστηκαν σε τηλεοπτική εκπομπή του ZDF, με συντελεστές την ελληνο-γερμανίδα δημοσιογράφο Ελένη Κλώτσικα  και τον γερμανό  Reinhard Laska, η οποία προβλήθηκε στις  22/07/2014.

Σύμφωνα με δηλώσεις της κας Κλώτσικα, στο flashnews.gr, η οικονομική δυσχέρεια, η πολιτική λιτότητας και τα αυστηρά φοροεισπρακτικά μέτρα που επικρατούν στην Ελλάδα, αποτελούν τους πρωταρχικούς παράγοντες που ευθύνονται για τα υψηλά ποσοστά των αυτοκτονιών, γεγονός που αποτυπώνεται και στα στοιχεία της δημοσιογραφικής έρευνας.

Όπως επισημαίνει, κατά την παραμονή της στην Ελλάδα και τις συνομιλίες που είχε με επιστήμονες  (Πάντειο Πανεπιστήμιο – Τμήμα Ψυχολογίας) συγγενείς αυτοχείρων, εκπροσώπους της εκκλησίας και άλλους, διαπίστωσε ό,τι εξαιτίας των ραγδαίων αλλαγών που υπέστησαν, οι άνθρωποι, στη ζωή τους, των δυσκολιών αντιμετώπισης βιοποριστικών αναγκών και της γενικότερης ανασφάλειας, κλονίστηκε η αξιοπρέπεια τους και πληγώθηκε η υπερηφάνεια τους, με αποτέλεσμα να υπάρξει έντονη διατάραξη της ψυχικής υγείας (συμπτώματα κατάθλιψης) και ορισμένοι να οδηγηθούν στο απονενοημένο διάβημα. 

Ακόμα, όσον αφορά τον κομβικό ρόλο της Γερμανίας στην οικονομική πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα, η κα. Κλώτσικα τόνισε πώς θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα σοβαρά αυτά δεδομένα και η Γερμανία να συμβάλλει καθοριστικά, μέσω των αρμόδιων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην αναθεώρηση της υφιστάμενης οικονομικής κατάστασης και την ελάφρυνση του χρέους, ώστε να δοθεί  ανάσα στον ελληνικό λαό.

Επιπροσθέτως, σημείωσε ότι εκείνο που πρέπει να κατανοήσουν όλες οι πλευρές είναι ότι πίσω από τα νούμερα και τα θετικά ή αρνητικά πρόσημα, βρίσκονται άνθρωποι που χρειάζονται την υποστήριξη του Κράτους σε θέματα εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, ιατρικής - φαρμακευτικής περίθαλψης και  οικονομικής βοήθειας.

“Δεν αντέχω άλλο. Δεν έχω δουλειά εδώ και καιρό. Δεν μπορώ να τρώω κάθε μέρα μακαρόνια και φασόλια. Δεν αντέχω να ζω σαν ζητιάνος και να πηγαίνω να με ταΐζει η Εκκλησία. Δεν έχω ούτε ένα ευρώ για τσιγάρα. Συγνώμη γι’ αυτό που κάνω. Δεν υπάρχει ελπίδα”.

http://www.makeleio.gr/?p=135127.

The People's Voice

The People's Voice

Gaza-γαζα

Ὁ πάσχων Θεός, ὁ σύντροφος Θεός - Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Ὁ πάσχων Θεός, ὁ σύντροφος Θεός - Θανάσης Ν. Παπαθανασίου.
"H πίστη παλεύει να μεταμορφώσει την οδύνη σε κάτι άλλο, το οποίο και οδηγεί τον άνθρωπο στα ουσιώδη. Να τη μεταμορφώσει σε αλληλεγγύη. Πράγματα δύσκολα, πολύ δύσκολα".

Ινφογνώμων Πολιτικά: Το στήσιμο του αδιεξόδου στο Κυπριακό και τα 'μηνύματα' του Λονδίνου για το φυσικό αέριο

Το στήσιμο του αδιεξόδου στο Κυπριακό και τα 'μηνύματα' του Λονδίνου για το φυσικό αέριο.

Κώστας Τσιαντής- ΣΧΟΛΙΟ- Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

ΣΧΟΛΙΟ. http://ellinikoskoinotismos.blogspot.gr/2014/07/blog-post_64.html

 Φιλοσοφία είναι να μάθεις να βλέπεις και να  μιλάς για πράγματα που οι άλλοι δεν τα βλέπουν, αλλά συνιστούν την αιτία που διέπει τη ζωή και αναδείχνει την ταυτότητα του ανθρώπου. Είναι η πρόσληψη και εμβάθυνση στον Λόγο (του οποίου σύμμαχος και εργαλείο είναι η Επιστήμη). Είναι η ικανότητα να μπορείς να ακούς καταμεσήμερα "το σύρσιμο του μαχαιριού στην ακονόπετρα" και να δεις ''ποιός ξεκοίλιασε τη γυναίκα το βρέφος και το σπίτι’’ (Γ.Σεφέρης), και γιατί 6000 Έλληνες οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία τα τελευταία χρόνια ενώ οι άλλοι επέζησαν. Τι σημαίνει φιλότιμο? Ας  σκεφτούμε τη φράση του αυτόχειρα στο σύνταγμα για να μετρήσουμε πόσο ξένοι έχουμε γίνει να κατανοούμε ο ένας τον άλλον και πόσο απέχει η ιντελιγκέντσια των κινημάτων από το Λόγο της ψυχής: "δεν μπορώ να βρω άλλον αγώνα αντίδρασης, εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου''. Πέρα λοιπόν από τη βίωση του γεγονότος της ύπαρξης καθευατής, αν ενδιαφέρει ακόμα η φιλοσοφία είναι για να ανοίγει τον ορίζοντα του στοχασμού όπου εκδηλώνονται οι πρωτογενείς δονήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης,  οριοθετούνται και αναζητούνται οι έννοιες και οι συνθηκες της ανθρώπινης κατανόησης και της διαφοράς και καθίσταται δυνατή η πρόσληψη της ηθικής βάσης της ετερότητας που επιτρέπει την καταξίωση του αγαθού της Ζωής και την πολιτική του κατοχύρωση.