Η ΕΛΕΥΘΕΡΙEΣ ΜΑΣ ΣΕ ΣΟΒΑΡO ΚΙΝΔΥΝΟ (Μας κοινοποιήθηκε από European Parliament)

Ηλίας Σταμπολιάδης

Το Συνυπεύθυνο και το Συνακόλουθο

Όσο βαθαίνει η κρίση τόσο ξεδιπλώνεται η παραφροσύνη των υπαιτίων της. Στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν την ανομία και τα εγκλήματα τους  καταφεύγουν σε παραλογισμούς που εάν δεχθούμε ότι αποτελούν νέο ήθος και νέο τρόπο σκέψης τότε σίγουρα οδηγούμαστε στην κατάρρευση του πολιτισμού. Εάν  καταρρεύσουν οι αρχές και η έννοια  της λογικής ως απαραίτητες προϋποθέσεις για τη λειτουργία ενός συστήματος κοινωνιοκεντρικού (κομμουνιστικού) ή ατομοκεντρικού  (καπιταλιστικού) τότε οδηγούμαστε στην αναρχία και τον μηδενισμό.

Σχετικά με τους μεγαλοκαταθέτες στην Κύπρο, και αύριο αλλού, προκειμένου  να δικαιολογήσουν τη ληστρική τους επιδρομή οι εκπρόσωποι της Γερμανίας  δήλωσαν ότι και αυτοί είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία της Τράπεζας που διάλεξαν να καταθέσουν τα χρήματα τους. Όμως  όλοι γνωρίζουμε ότι οι καταθέτες δεν συμμετέχουν στη διοίκηση της Τράπεζας που είναι μία επιχείρηση των μετόχων της που έχουν λόγο στη διαχείριση και καρπώνονται τα κέρδη ή ζημιώνονται  από τις απώλειες.

Εάν υποθέσουμε ότι αλλάζουν οι κανόνες, τότε με την ίδια λογική και οι αγορές που έχουν δανείσει σε ιδιώτες ή και κράτη,  και μάλιστα με επιτόκιο ανάλογο της φερεγγυότητας του δανειολήπτη, είναι συνυπεύθυνες στην περίπτωση που ο δανειζόμενες αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη του. Μάλιστα, η ευθύνη των αγορών είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της αναλογούσας σε αυτή των καταθετών καθόσον  εκ θέσεως έχουν όλα τα στοιχεία για να γνωρίζουν εκ των προτέρων σε ποιους δανείζουν και εάν μάλιστα τα δανειζόμενα κεφάλαια θα επενδυθούν  παραγωγικά ώστε να εγγυώνται την εξόφληση του δανείου.

Βεβαίως οι Γερμανοί εξυπνάκηδες ανέφεραν τα περί ευθύνης των καταθετών για να προτρέψουν  εμμέσως το κοινό να καταθέτει σε γερμανικές τράπεζες που Σήμερα θεωρούνται ασφαλείς. Δεν καταλαβαίνουν ότι η εφαρμογή του μέτρου της συνευθύνης των καταθετών συνεπάγεται ως επακόλουθο και την συνευθύνη των δανειστών έναντι αδυναμίας πληρωμής εκ μέρους των δανειζόμενων.

Θα πρέπει να απαιτήσουμε εδώ και τώρα την εφαρμογή της συνακόλουθης ευθύνης και να κουρέψουμε ακόμη και μονομερώς τα δάνεια, την αποπληρωμή των οποίων, οι αναίσχυντοι και προδότες πολιτικοί μας, εναπόθεσαν στις πλάτες του εργαζόμενου και συνταξιούχου και τους κούρεψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών τους ταμείων.

Θα πρέπει να επαναστατήσουμε εδώ και τώρα εάν θέλουμε να αποκαλούμαστε ανθρώπινα όντα με διακριτικό στοιχείο τη λογική, έναντι της άλογης φύσης. Όχι μόνο να εκδιώξουμε τους υπεύθυνους από την εξουσία αλλά και να τους τιμωρήσουμε δεόντως. Η ευθύνη της επιστημονικής κοινότητας ως φορέα της λογικής και των εξ αυτής απορρεόντων συνεπειών είναι τεράστια και αύριο θα ευρεθεί και αυτή υπόλογη  έναντι του έθνους αλλά και της ανθρωπότητας.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής

Πολυτεχνείο Κρήτης

31/3/2013

Χατζημαρκάκης: Προμελετημένα όσα έγιναν στην Κύπρο (Επίκαιρα)

Η ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΣΟΙΜΠΛΕ ΣΤΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ.

«Πρέπει να αναδείξουμε το άδικο που έγινε στην Κύπρο» είπε ο.Χατζημαρκάκης, ενώ αναφερόμενος στην αποστολή εμπειρογνωμόνων που εγκρίθηκε από την Ευρωζώνη, ανέφερε ότι η Κύπρος δεν χρειάζεται δημόσιους υπάλληλους της ΕΕ. «Στην Ελλάδα η ίδια ομάδα δεν απέδειξε ότι είναι απαραίτητη».

Νίκος Λυγερός (Αντίβαρο)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΟΖ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ.

Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΌΠΟΥΛΟΣ (Ινφογνώμων)

Η απάτη με την ΑΟΖ - τα ντοκουμέντα

Βαρουφάκης: Αυτή τη στιγμή η Κύπρος είναι εκτός ευρώ (Ινφογνώμων)

Αυτή τη στιγμή η Κύπρος είναι εκτός ευρώ

ΛΑΠΑΒΙΤΣΑΣ-''Υπάρχει και άλλη πρόταση για την Κύπρο''

.ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΟΖΩΝΗ.

ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΚΥΠΡΙΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;

ΔΙΩΞΤΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!

«Η Γερμανία εναντίον της Ευρώπης»

ΠΗΓΗ http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=56832&category_id=541

ΝΕΑ -ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΩΜΑΤΑ ΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΙ

Μίκης Θεοδωράκης

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

Όταν μια Κυβέρνηση καταφεύγει στην χρήση της τυφλής βίας, είναι καταδικασμένη εθνικά, ηθικά και ιστορικά. Όταν τρομάζει με τις λέξεις «Κύπρος-Ρωμιοσύνη» και «Ελευθερία ή Θάνατος», τότε σημαίνει ότι έχει πουλήσει την ψυχή της στους ξένους.

Είναι περιττό λοιπόν να ζητάμε από τα αφεντικά των ΜΑΤ εξηγήσεις για την σύλληψη του συναγωνιστή μας Γαβριήλ Πελεκίδη, που τον συγχαίρω για την πατριωτική στάση του. Αν μπορούσαν, θα μας έπιαναν όλους και θα μας έστελναν σε νέα Μακρονήσια.

Όσο ο ελληνικός λαός θα εξακολουθεί να ανέχεται να βλέπει τη χώρα μας προτεκτοράτο που το κυβερνούν οι ξένοι και τα όργανά τους και τους δήθεν φίλους του να τον ξεγελούν με «ψεύτικες αλήθειες», πρέπει να είναι έτοιμος για νέους εξευτελισμούς, διώξεις, πείνα, εξαθλίωση, σοκ-δέος και ντροπή.

Αντίθετα όσοι είναι και θέλουν να μείνουν με κάθε θυσία Έλληνες, οφείλουν να ακούσουν τη φωνή της Σπίθας, που τους δείχνει την οδό του λυτρωμού.

• Να σταματήσουμε να είμαστε εξαρτημένοι από την Ευρώπη του 4ου Ράιχ.
• Βασισμένη στον κρυμμένο τεράστιο πλούτο της χώρας μας, μια νέα ελεύθερη Κυβέρνηση μπορεί να συνάψει άμεσα οικονομικές σχέσεις με χώρες εκτός της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.
• Έτσι μόνο θα γίνουμε αυτάρκεις, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.
• Έτσι θα χτίσουμε την αυριανή Ελλάδα, στην οποία θα κυριαρχεί μία μόνο θέληση και μόνο ένας Νόμος: του Ελληνικού Λαού.
• Όμως για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα να φτάσει μέσα του στο ψυχικό και πατριωτικό ύψος των προγόνων μας, που τόλμησαν να τα βάλουν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία με ένα σύνθημα: «Ελευθερία ή Θάνατος» και να μπουν έτσι στον δρόμο του Αγώνα και της Θυσίας.

Αθήνα, 25η Μαρτίου 2013

Μίκης Θεοδωράκης

Ο ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (Σταλμένο από φίλους στη Θεσσαλονίκη)

Αυτή είναι η συγκλονιστική ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη για την Κύπρο

Ο Νομπελίστας ποιητής, σε αυτή την ξεχασμένη ομιλία, αναφέρεται στην εμπειρία του από τους 5 μήνες που έζησε στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1970 αποδίδοντας μοναδικά την ιστορία και την παλλόμενη ταυτότητά της. Μιλάει και για τον Μακάριο, ενώ σημειώνει: «Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...»

Αναλυτικά η ομιλία -που αυτές τις κρίσιμες και πάλι στιγμές όπου τίθενται και θέματα ταυτότητας και συνέχειας διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον- έχει ως εξής:

«Με έχουν ονομάσει, κατά καιρούς, ποιητή της θάλασσας, ποιητή των νησιών και του ήλιου. Και ώς ένα σημείο είμαι. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν είμαι μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, όταν ακούει τέτοιους χαρακτηρισμούς και νομίζει ότι έχει να κάνει με εντυπώσεις και περιγραφές, με μια απλή φυσιολατρεία. Τα φυσικά στοιχεία έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη σημασία, όπου η γλώσσα και η ιστορική μνήμη εμπλέκονται και δημιουργούν μια άλλη πραγματικότητα, για τις καθημερινές μας στιγμές ασύλληπτη. Αποτελούν, θα έλεγα, στην κλίμακα του πνεύματος, ένα αλφάβητο που με την κατάλληλη χρήση του, εξαιρετικά δύσκολη –πρέπει να το πω και αυτό αμέσως–, ξεκλειδώνει τα μυστικά και αποδίδει το μυστήριο που μας περιβάλλει, το κάνει προσιτό στην ψυχή μας. Και η ψυχή μας είναι μεγάλη υπόθεση. Η ατομική μας ψυχή και η ομαδική. Γιατί υπάρχει και η ομαδική ψυχή, που αντιπροσωπεύει κάθε λαό στο σύνολό του και στην ιδιοτυπία του. Απ' αυτή την άποψη ήθελα να πω λίγα πράγματα, και αν μίλησα στην αρχή για τον εαυτό μου –πράγμα που δεν το συνηθίζω– το έκανα για να φτάσω ακριβώς εκεί.

Μου δόθηκε η ευκαιρία στους πέντε μήνες που πέρασα στην Κύπρο το καλοκαίρι του '70, να την τριγυρίσω όλη, να δω τα αρχαία της, τα Βυζαντινά της, τα σημερινά της, σε αδιάσπαστη συνέχεια, σε αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα τους και ανάμεσά στο τοπίο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιάν ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητάς μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντοτε.

Ο Ελληνισμός είναι μια κοινότητα που με ποικίλες μορφές και κάτω από ποικίλες περιστάσεις αντίξοες, δραματικές, εξοντωτικές κάποτε, κατάφερε παρ' όλα αυτά να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Και το μόνο του όπλο, αλλά ένα όπλο μοναδικό και παντοδύναμο, εστάθηκε η γλώσσα του. Η «ελληνική λαλιά», όπως έλεγε ο Καβάφης, «ως την Βακτριανή την πήγαμε – ως τους Ινδούς».

Να γιατί είμαι υπερήφανος ασκώντας μια τέχνη που χρησιμοποιεί ακριβώς αυτό το όργανο. Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωσή μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική ή πολιτική σκοπιμότητα, σ' αυτή τη «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύετε όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.

Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής, δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση. Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα με τα νεοκλασσικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους. Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, που οδηγεί στην ευγένεια, είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα. Για την αντίληψή μου –θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου– η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον από τον λαϊκό πολιτισμό. Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους, τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια, ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια, τη στέρνα, τις στοές και τα κελλιά, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες, τους Οσίους και τις Θεομήτορες, απ' όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων. Και αυτό συνέβη επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα, επιβιώσανε μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο, διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια –το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στην Κύπρο– και έφτασαν ώς τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι λειτουργήσανε πιο οργανικά και πιο έντονα στη δεύτερη περίπτωση – κάτι που γεννά την απορία των ξένων και παραμένει για την αντίληψή τους ακατανόητο. Πολύ συχνά μου έτυχε να με ρωτήσουνε στις συνεντεύξεις: Για ποιό λόγο η ποίηση η ελληνική γυρίζει στην μοίρα του φορέα της; Καμιά σχεδόν ποίηση ξένης χώρας δεν ασχολείται με την Ιστορία και την μοίρα του λαού της. Τους απάντησα: Επειδή ο Ελληνισμός έζησε πάντοτε κοντά στον κίνδυνο. Επειδή ό,τι κινδυνεύει, ζητάς να το διασώσεις. Επειδή νιώθουμε μόνοι. Επειδή σαν πολιτιστική μονάδα δεν έχουμε συγγενείς. Και επειδή –προσθέτω εγώ τώρα μεταξύ μας– στο βάθος μας φοβόντουσαν πάντοτε, όσο αδύναμοι και αν είμασταν. Και μας πολεμούσανε, «Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι!», για να ξαναθυμηθώ τον Σολωμό. Ή μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο;

Κώστας Τσιαντής - ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ!

Το φάντασμα του ολοκληρωτισμού ζωντάνεψε ξανά και δηλητηριάζει σήμερα την Ευρώπη

Το έγκλημα που προωθούν στην Κύπρο, την Ελλάδα και  τον Ευρωπαϊκό Νότο οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της Νέας Τάξης και του ναζισμού στην ΕΕ, κατά παραβίαση κάθε έννοιας νομιμότητας και αρχής Δικαίου,  δείχνει ξεκάθαρα ότι όχι μόνο   δρουν  υποκριτικά και προπαγανδιστικά όταν επικαλούνται λέξεις με δικαιικό ή  ηθικό πρόσημο, όπως τη λέξη solidarity -  αλληλεγγύη, αλλά ότι έχουν καταστεί πλέον ουσιαστικά  ο εχθρός για την ελευθερία και τη Δημοκρατία στην Ευρώπη. Καταστρέφουν με μανία τον πολιτισμό, τους θεσμούς και τα ιδεώδη   για τα οποία αγωνίστηκαν επί αιώνες οι ευρωπαϊκοί λαοί και πάνω στα οποία οικοδόμησαν την ελπίδα ενός κοινού μέλλοντος άξιο του ονόματος του ανθρώπου.

Η πολιτική διαχείριση της κρίσης εκ μέρους της Γερμανίας δείχνει ότι η ιδέα μιας ενωμένης, ελεύθερης και δημοκρατικής  Ευρώπης δεν βρίσκεται απλά σε κίνδυνο, αλλά χρησιμοποιείται συστηματικά για να καλύψει την προώθηση των σχεδίων της Νέας Τάξης ανασταίνοντας ξανά τον γερμανικό υπερεθνικισμό ενάντια στα πιο αδύναμα ευρωπαϊκά έθνη και τους λαούς.  Ποιο ευρωπαϊκό όραμα είναι δυνατό να μείνει όρθιο μπροστά σ'αυτή τη νέα επέλαση του Ράιχ που έχει καταστήσει την οικονομία πολεμική μηχανή κουρτισμένη  να παραβιάζει με ψυχοπαθολογική μανία τις αρχές του Δικαίου και την ισότιμη συμμετοχή των εθνών στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Η φωνή του υπερανθρώπου στο υποσυνείδητό τους σχεδιάζει για τους λαούς νέο ολοκαύτωμα που οι αξιωματούχοι τους έχουν συνηθίσει  να απολαμβάνουν με μουσική Μπετόβεν.

 Απέναντι στον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης και στον αναγεννώμενο παγγερμανισμό οι λαοί της Ευρώπης είναι ώρα να ορθώσουν ενωμένοι το ανάστημά τους. Καλούνται από την ιστορία και τον πολιτισμό τους να αντισταθούν όπως παλιότερα απέναντι στη βαρβαρότητα και  να απωθήσουν  τις ποικιλόμορφες ελίτ του οικονομικού πολέμου που λεηλατούν τα μέλη της ίδιας της οικογένειάς τους με σκοπό να τα υποτάξουν στα αβυσσαλέα σχέδιά τους.

Ναι! Το φάντασμα του ολοκληρωτισμού ζωντάνεψε ξανά και δηλητηριάζει σήμερα την Ευρώπη. Κι ενώ επιχειρεί  με τρόπο γκεμπελικό να δείχνει  στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι προσφέρει βοήθεια προς τους λαούς της Νότιας Ευρώπης,  στην πραγματικότητα  προωθεί τον αφανισμό τους και το σφίξιμο της θηλιάς γύρω από το λαιμό τους. Δεν σέβονται πια τίποτα. Ωστόσο διαθέτουν  ποικιλόμορφα ανδρείκελα σε κάθε χώρα ανίκανα μεν να υπερασπισθούν τη συνταγματική νομιμότητα και την  εθνική αξιοπρέπεια, αλλά  ικανά να μας ρίχνουν στην άβυσσο και στη Λερναία Ύδρα των μνημονίων  της αυτοκρατορίας του ολοκληρωτισμού.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΝΕΝΔΙΑΣΤΑ ΤΑ ΠΥΡΑ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΎΝ ΤΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΩΜΑ  ΤΗΣ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ: ΠΡΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΑΠ' ΤΗ ΒΟΗθΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ  ΝΑΖΙΣΜΌ. 

Απέναντι στην κατάσταση αυτή, που βιώνεται σήμερα τραγικά από τον ευρωπαϊκό Νότο αλλά  που η  γενική επέκτασή της είναι ζήτημα χρόνου, οι λαοί της Ευρώπης καλούνται να βγουν από τον εφησυχασμό και να διεκδικήσουν από κοινού το μέλλον  τους. Οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης σε κάθε γωνιά της Ευρώπης είναι ώρα να βγουν από τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήριά τους  και ν’ αναλάβουν τον πολιτικό και αγωνιστικό τους  ρόλο. Η ιστορία στην Ευρώπη βρίσκεται πάλι στην αρχή. Το δέντρο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας  πεθαίνει και χρειάζεται ξανά πανευρωπαϊκό μέτωπο αντίστασης, τον ιδρώτα ή το αίμα μας. 

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ: Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Η ουσία και ο τύπος πίσω από την 25η Μαρτίου.

ΘΡΑΚΗ

Ομιλία Σάββα Καλεντερίδη στη Μυτιλήνη με θέμα:

ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

ΑΛΚΙΝΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ- ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Σκληρή άποψη για τα γεγονότα της Κύπρου 

από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη

Δευτέρα, 25 Μαρτίου 2013                                                          

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο...και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.

Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!

Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;

Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.

Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!

Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;

Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...

Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».

Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.

Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.

Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.

Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.

Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013-ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!

Χρήστος Γιανναράς-Οικονομία χωρίς «οίκο», χωρίς «νομή''.

Οικονομία χωρίς «οίκο», χωρίς «νομή».

''O Nίτσε, ο Nτοστογιέφσκυ, ο Kαμύ προφήτεψαν τον μηδενισμό, έζησαν το ρίγος του τρόμου για την επερχόμενη λεηλασία κάθε «νοήματος» της ύπαρξης και του βίου. Προαισθάνθηκαν, δεν έζησαν την ολοκληρωτική, στην πράξη, επιβολή του: την παγκόσμια, καθολική πειθάρχηση της καθημερινότητας των ανθρώπων στην κατανάλωση – τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας ως μοναδικό και αποκλειστικό περιεχόμενο ζωής. Nα δουλεύει ο άνθρωπος μόνο για να μπορεί να καταναλώνει, να σπουδάζει, να επιχειρεί, να πολιτεύεται, να εμπορεύεται, να σχετίζεται, με στόχο αποκλειστικό την κατανάλωση. Oχι να χαίρεται την Tέχνη, αλλά να καταναλώνει την Tέχνη, την «ψυχαγωγία», την πληροφόρηση, τον έρωτα, το ταξίδι. H κατανάλωση έγινε ο έμπρακτος μηδενισμός κάθε άλλου στόχου, κάθε ζωτικής ανάγκης για γεύση ποιότητας, για σκοπεύσεις υπαρκτικής γνησιότητας. Mοναδική χαρά ζωής, αντίδοτο στον ανέραστο βίο, στην ερημική μοναξιά, στην κατάθλιψη της ακοινωνησίας η αγορά, τα ψώνια, το καινούργιο στη μόδα – μέτρο επιτυχίας στη ζωή το εισόδημα, όχι η δημιουργία, όχι το πόσο προφταίνει ο άνθρωπος να αγαπήσει''.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (Επίκαιρα).

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ! 

Διατηρώντας επί 40 χρόνια τη στρατιωτική κατοχή στην Κύπρο, τώρα της επιβάλουν και την οικονομική κατοχή  γελώντας ικανοποιημένοι.

Ηλίας Σταμπολιάδης-ΠΕΡΙ ΟΡΥΚΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ.

ΠΕΡΙ ΟΡΥΚΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ.

Ινφογνώμων Πολιτικά: Συμφωνία μετά από ολονύκτιο θρίλερ για την Κύπρο στο Eurogroup

 Συμφωνία μετά από ολονύκτιο θρίλερ για την Κύπρο στο Eurogroup.

Μελέτης Η. Μελετόπουλος

ΣΥΝΘΕΤΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ.

''Η εντυπωσιακή (και απροσδόκητη για τους περισσότερους γεωπολιτικούς αναλυτές) επαναπροσέγγιση του Ισραήλ με την Τουρκία, με επίνευση του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, αλλάζει τελείως το σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο. Ασφαλώς το βαθύτερο κίνητρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η δημιουργία αρραγούς μετώπου έναντι της εξελισσόμενης κρίσης στην Εγγύς Ανατολή και του πυρηνικά αδιάλλακτου Ιράν. Από την εξέλιξη αυτή περισσότερο κερδισμένο είναι το Ισραήλ, παρά την τηλεφωνική συγγνώμη που ζήτησε ο Νετανιάχου από τον Ερντογάν. Διότι το Ισραήλ προστατεύεται πλέον από ισχυρή, απρόσβλητη ασπίδα, στην οποία πρέπει να συνυπολογισθεί και η Ρωσσία, μετά την πρόσφατη προσέγγισή της με το Ισραήλ.

   Θύμα αυτής της μείζονος γεωπολιτικής εξέλιξης είναι η ενεργειακή συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ.  Η τουρκοϊσραηλινή προσέγγιση εξειδικεύθηκε σε αντίστοιχη ενεργειακή σύμπραξη και στην αποδοχή της Τουρκίας ως συνομιλητή για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου από το Ισραήλ, αντί της αποκλειστικής συνεργασίας με την Κύπρο που ίσχυε μέχρι τώρα''.

Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου- Μεταξύ Βρυξελλών και Μόσχας, ΗΠΑ και Ρωσίας

Η ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΗΓΑΔΕΣ.

''Η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση οφείλουν να ζητήσουν έκτακτη σύγκλιση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, να καταγγείλουν τις αποφάσεις και να ζητήσουν την αλληλεγγύη των εταίρων τους. Αυτό σημαίνει ένα πρόγραμμα με ρητή, δεσμευτική «ρήτρα στήριξης», αν εξαιτίας των ενεργειών της ΕΕ αντιμετωπίσει κίνδυνο άμεσης οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης η Κύπρος και μια ρητή, δεσμευτική «ρήτρα ανάπτυξης» αν αντιμετωπίσει υφεσιακή βουτιά εξαιτίας όλων αυτών. Αν η Κύπρος δεν τα πάρει, δεν έχει λόγο να πάει σε τρόικες, δεν έχει λόγο να ανοίξει τις τράπεζές της, δεν έχει λόγο να μην εφαρμόσει την «πολιτική άδειας καρέκλας» του Ντε Γκωλ παραλύοντας τη λειτουργία της ‘Ενωσης, μέχρις ότου ικανοποιηθούν οι όροι της''.

Βάσος Λυσσαρίδης: ΝΑ ΠΕΙ ΟΧΙ Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟΙΚΙΑ. ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΝΟΙ, Ο ΕΝΑΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΘΑ ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟ!

ΝΑ ΠΕΙ ΟΧΙ Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ!

Cyprus Cultural Destruction- ΚΥΠΡΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ : Υπογράψτε Τώρα!

What We Ask

We invite you to forward this website to your friends and family and sign the petition by clicking on the “Sign the Petition” now.

Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι.

H Κύπρος έχει ΑΜΕΣΗ ανάγκη τη βοήθεια όλων, όχι μόνο για να επιβιώσει οικονομικά αλλά και για να περισώσει ό,τι μπορεί από την πολιτιστική της κληρονομιά στα κατεχόμενα!  Όπως βλέπετε από το παρακάτω σημείωμα,για να παρέμβει η UNESCO χρειάζεται η συγκέντρωση  υπογραφών. Δεν είναι ώρα να σχολιαστεί η τακτική, αλλά να βοηθήσουμε να γίνει σύντομα η συζήτηση και να μη χαθεί η ευκαιρία για φέτος! 
Προωθήστε το παντού ΑΜΕΣΩΣ παρακαλώντας να ανοίξουν τον παρακάτω σύνδεσμο και να υπογράψουν την αίτηση τάχιστα, γιατί στις 31 Μαρτίου λήγει η προθεσμία για φέτος!

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς από Κύπρο

Δημ. Δ. Τριανταφυλλόπουλος
τ. Καθηγ. Βυζαντινής Αρχαιολογίας
Πανεπιστημίου Κύπρου
http://www.cyprusculturaldestruction.com/

Δ. Κωνσταντακοπουλος: ΚΥΠΡΟΣ: Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

ΚΥΠΡΟΣ: Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

''Η Κύπρος δεν έχει κανένα λόγο να ανοίξει τις τράπεζες ούτε την επόμενη Δευτέρα, ούτε τον επόμενο μήνα, αν δεν έχει στα χέρια της βιώσιμο σχέδιο για τις τράπεζές της και το κράτος της. Αν τις ανοίξει με αυτές τις παραλλαγές που συζητώνται στη Λευκωσία, το κυπριακό κράτος θα καταστραφεί και προοπτικά το αυτό θα συμβεί με τον ελληνισμό του νησιού''.

Πηγή Ινφογνώμων

ΗΠΑ -Εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ

ΑΕΡΙΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ ΑΚΡΙΒΟΔΙΚΑΙΑ!

Γιώργου Καραμπελιά-Η Κύπρος απέναντι στο διεθνές σύστημα και τις ανίκανες “ελίτ”

Η Κύπρος απέναντι στο διεθνές σύστημα και τις ανίκανες “ελίτ”

του Γιώργου Καραμπελιά

Για άλλη μια φορά καταδεικνύεται η βασική αρχή της ιστορίας και της πολιτικής πως μόνο όταν κανείς στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις μεγάλες προκλήσεις και προβλήματα.

Ο κυπριακός ελληνισμός περισσότερο απ’ ότι ο ελλαδικός παραμένει αγκιστρωμένος στη ταυτότητά του για τρεις χιλιάδες χρόνια, παρότι, όπως και η μητροπολιτική (!) Ελλάδα ταλαιπωρείται απ’ ενδοτικές και εθελόδουλες ελίτ που τον οδηγούν συχνά σε ήττες και αδιέξοδα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΕΣ ΕΛΙΤ

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου στο παρελθόν στηρίχθηκε αποφασιστικά στον αγροτικό πληθυσμό και τη νεολαία, κέρδισε στο πεδίο της ένοπλης αντιπαράθεσης και της πολιτικής ανάδειξης του κυπριακού ζητήματος σε παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά ατύχησε στο επίπεδο της ηγεσίας –και όχι βέβαια αποκλειστικά  της κυπριακής, αλλά και της ελλαδικής. Τότε, στα 1955-1959 ένα κόμμα, το ισχυρότερο της Κύπρου, το ΑΚΕΛ αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα και να τον ενισχύσει,  παρ’ ότι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, τα απελευθερωτικά κινήματα κατευθύνονταν από κόμματα της αριστεράς.  Στην ουσία η στάση του ΑΚΕΛ αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για τον ενταφιασμό του κυπριακού αιτήματος της αυτοδιάθεσης-ένωσης με την Ελλάδα. Και αυτό όχι μόνο γιατί διαίρεσε τον κυπριακό ελληνισμό, αλλά και διότι εγκατέλειψε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στα χέρια μιας δεξιάς που εξαιτίας των ποικίλων εξαρτήσεών της, από την ελληνική κυβέρνηση και τους νατοϊκούς κύκλους, πολύ δύσκολα μπορούσε να φέρει εις πέρας μια τόσο περίπλοκη σύγκρουση/διαπραγμάτευση. Έτσι, η πίεση της ελλαδικής ηγεσίας, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατόρθωσε να κάμψει την κυπριακή ηγεσία και να την οδηγήσει στο έγκλημα της Ζυρίχης. Τότε, δύο μόνο νεαροί αγωνιστές ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αρνήθηκαν να υπογράψουν τις επονείδιστες συμφωνίες.

Έκτοτε, το ίδιο σενάριο με διαφορετικές παραλλαγές θα επαναλαμβάνεται αδιάκοπα. Ο κυπριακός ελληνισμός, θα αντιστέκεται, αλλά οι ηγεσίες του, σε πλήρη συντονισμό με την ηγεσία της Ελλάδας, θα τον οδηγούν από ήττα σε ήττα.

ΕΝΑ ΕΠΙΣΦΑΛΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Ιδιαίτερα μετά το 1974 και την τουρκική κατοχή διαμορφώθηκε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο με ευθύνη κατ’ εξοχήν των κυρίαρχων ελίτ, που οδήγησε στην υποβάθμιση μέχρι εξαφανίσεως των παραγωγικών τομέων της ελεύθερης Κύπρου, και εξάρτησε την οικονομία σχεδόν αποκλειστικά από τον χρηματοπιστωτικό και τον τουριστικό τομέα. Αυτή η εξέλιξη παρ’ ότι αποδοτική σε άμεσο επίπεδο, κατασκεύασε μία επίπλαστη και δομικά υπονομευμένη ευημερία. Διότι, σε ένα νησί το οποίο απειλείται διαρκώς στην υπόστασή του από την παρουσία ενός εχθρικού στρατού, πενήντα χιλιάδων ανδρών, από το οποίο σταδιακά απομακρύνεται η ελληνική «ομπρέλα», αυτή η ευημερία δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά επισφαλής, διότι προϋποθέτει την υποταγή της Κύπρου στα κελεύσματα του διεθνούς κεφαλαίου και της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Είναι προφανές, ότι ένα νησί απειλούμενο διαρκώς στην ίδια του την πολιτειακή υπόσταση, για να διατηρεί έναν ισχυρό τουριστικό και χρηματοπιστωτικό τομέα, θα πρέπει εν τέλει να προσαρμόζεται στη λογική των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων. Συνέπεια αυτού του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου, υπήρξε η στρατηγική των διαρκών υποχωρήσεων απέναντι στις τουρκικές απαιτήσεις, η αποδοχή της παρουσίας των αγγλικών βάσεων, και εν τέλει η αρχική αποδοχή του σχεδίου Ανάν που ενταφίαζε οριστικά κάθε πιθανότητα μελλοντικής ανεξαρτησίας του νησιού.

Τότε, ο κυπριακός ελληνισμός για άλλη μια φορά είπε όχι, ανατρέποντας τις ισορροπίες εσωτερικές και διεθνείς και στηριζόμενο και σ’ έναν ηγέτη που κατά ευτυχή συγκυρία προέρχονταν από τις τάξεις εκείνων που είχαν απορρίψει τη Ζυρίχη δηλαδή τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ωστόσο, αυτό το όχιδεν κατόρθωσε να ανατρέψει τις δομικές αδυναμίες ενός κοινωνικοοικονομικού μοντέλου στηριγμένου στην απόλυτη εξωστρέφεια και την ανάγκη διαρκούς εξευμενισμού των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων. Γι’ αυτό, και μετά τη στιγμή της έξαρσης, επιστρέψαμε στον …. Χριστόφια. Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, σε σχέση με την Ελλάδα και την Κύπρο, ότι μια πραγματικά αυτόνομη πολιτική δεν μπορεί να στηρίζεται σε μια οικονομία εξαρτημένη και παρασιτική, διότι τότε η αντίσταση του παραμένει ανολοκλήρωτη και αργά ή γρήγορα οδηγείται κανείς είτε στην υποταγή, είτε στην καταστροφή. Οι Κύπριοι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, συνδέθηκαν με τα ρώσικα κεφάλαια και τη ρώσικη παρουσία στο νησί που έμοιαζαν να αποτελούν έναν επιπλέον παράγοντα ενίσχυσης της διαπραγματευτικής τους ισχύος, ενώ η ανεύρεση των υδρογονανθράκων εκτίναξε την αυτοπεποίθησή τους στο υψηλότερο δυνατό σημείο μια και συνδέθηκαν και με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι.

Αυτή όμως η εξέλιξη, από μια χώρα ασθενή γεωπολιτικά, με την Ελλάδα σε κάθετη πτώση και την Τουρκία διαρκώς ενισχυόμενη δημιουργούσε στην πραγματικότητα νέους κινδύνους, διότι δίπλα στον πατροπαράδοτο γεωπολιτικό ρόλο της Κύπρου ως ενός μεγάλου αβύθιστου αεροπλανοφόρου στη Μεσόγειο, ήρθαν να προστεθούν οι υδρογονάνθρακες και τα παιχνίδια των παγκόσμιων χρηματιστικών κεφαλαίων. Έτσι, η Κύπρος ήρθε σε αντίθεση με τα γερμανικά και δυτικοευρωπαϊκά κεφάλαια πιθανώς και με ένα μέρος των ρωσικών κεφαλαίων, ενώ και οι ισραηλινοί θα επιθυμούσαν μια αποκλειστική μονοπωλιακού χαρακτήρα επιρροή. Δηλαδή η Κύπρος  απόκτησε, πολύ μεγαλύτερο οικονομικό ρόλο στο διεθνές σύστημα απ’ αυτόν που μπορούσε να αντέξει ως εσωτερικό σύστημα. Εξάλλου, η εκλογή Αναστασιάδη, του κατ’ εξοχήν ανθρώπου των αγορών και των ξένων ήρθε να επικυρώσει αυτή τη διαπίστωση.

Η υπερεπέκταση του τραπεζιτικού της τομέα δημιούργησε μεγαλύτερους συστημικούς κινδύνους για την οικονομία της όπως αποδείχτηκε με την υπερβολική έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελλαδίτικα ομόλογα που με το κούρεμά τους σηματοδότησαν την απαρχή μιας καθοδικής πορείας. Και βέβαια, η Δύση δεν είχε ξεχάσει ποτέ το χαστούκι του όχι στο σχέδιο Ανάν που της είχαν καταφέρει οι Κύπριοι.

Η εγκληματική συμπεριφορά του Αναστασιάδη, του Σαμαρά και του ανδρεικέλου Στουρνάρα, που αποδέχτηκαν την καταστροφική λογική του κουρέματος των κυπριακών καταθέσεων, ήρθε να αποκαλύψει αυτές ακριβώς τις δομικές αδυναμίες και χαρακτηριστικά.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ

Ο πάνδημος ξεσηκωμός των Κυπρίων υποχρέωσε τα πολιτικά κόμματα να αντιτάξουν ένα όχι σ’ αυτή την ειλημμένη απόφαση, το οποίο όμως πολύ δύσκολα μπορούσε να το διαχειριστεί μέχρι το τέλος, το πολιτικοοικονομικό σύστημα της Κύπρου. Διότι η πλήρης επιτυχία αυτού του όχι είχε ως προϋπόθεση τη στήριξη δύο δυνάμεων. Της «μητέρας» Ελλάδας και της Ρωσίας. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως, όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένη να στηρίξει αυτό το κυπριακό όχι, αλλά αντίθετα, για την ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, η επιτυχία της κυπριακής άρνησης θα αποτελούσε παραδοχή της δικής της αποτυχίας και ανικανότητας. Γι’ αυτό όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να στηρίξει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς την Κύπρο, προβάλλοντας ακόμα και βέτο στις παράλογες απαιτήσεις των κορακιών της Δύσης, που αρνούνται οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός από την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας, αλλά κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Προσπαθεί να οδηγηθεί σε αποτυχία η Κύπρος όπως φάνηκε από τη στάση του Στουρνάρα και άλλων γελοίων υποκειμένων τύπου Άδωνη, που επιχαίρουν «γιατί η Κύπρος θα την πατήσει…», όσο για τον δειλό Σαμαρά κρύπτεται επιμελώς πίσω από τον κατάπτυστο υπουργό του.

Έτσι έμενε η μεγάλη ρωσική «αρκούδα». Η προσμονή και τα βλέμματα όλων στράφηκαν σε αυτήν, η οποία θα μπορούσε με κάποιες ελάχιστες κινήσεις να ενισχύσει το κυπριακό όχι και να απασφαλίσει τον εκβιασμό της Γερμανίας και των Βρυξελλών. Και όμως, παρ’ ότι η Κύπρος έκανε πολλά ανοίγματα στη Ρωσία, προσφέροντάς της και συμμετοχή στο τραπεζιτικό σύστημα και οφέλη στον ενεργειακό τομέα, η Ρωσία έμεινε ακλόνητη στην άρνησή της να συμπαρασταθεί στην Κύπρο. Επρόκειτο για μία απόφαση που φάνηκε ακατανόητη σε πολλούς, ενώ δεν λείπουν και οι ένθερμοι θιασώτες της Ρωσίας που την ερμηνεύουν ως δικαιολογημένη(!) αντίδραση του Πούτιν απέναντι στον αγγλόφιλο Αναστασιάδη.  Ωστόσο, όπως είναι γνωστό τα γεωπολιτικά συμφέροντα των χωρών δεν κρίνονται από συμπάθειες ή αντιπάθειες. Διότι είναι προφανές ότι οποιαδήποτε αποφασιστική συνδρομή της Ρωσίας στην Κύπρο, θα ενίσχυε τη θέση της στην περιοχή σε μια στιγμή μάλιστα που κινδυνεύει να χάσει την τελευταία της βάση στη Μεσόγειο, δηλαδή τη Συρία. Κατά συνέπεια, κάτι άλλο συμβαίνει.

Πολλοί επιχείρησαν να ερμηνεύσουν την στάση της Ρωσίας από τη θέληση του Πούτιν να επαναπατρίσει τα ρωσικά κεφάλαια όπως φάνηκε να υπαινίσσεται  το ανδρείκελο του ο Μεντβέντεφ…. Ωστόσο,  και μία τέτοια εκδοχή δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά σε μια επιλογή μεγάλης σημασίας και στρατηγικού βάθους. Μια τέτοια στάση μπορεί να την ερμηνεύσει μόνο το μεγάλο παιχνίδι το οποίο παίζει η Ρωσία με τη Γερμανία που αποτελεί τον μεγαλύτερο αγοραστή των υδρογονανθράκων της, με τις ΗΠΑ και ίσως ακόμα και με την Τουρκία. Η Ρωσία φαίνεται να αποδέχεται την εκχώρηση της Κύπρου στη γερμανική :και αμερικανική ζώνη επιρροής σε μια νέα μίνι Γιάλτα με αντικείμενο την Κύπρο τουλάχιστον. Προφανώς, κάποια άλλα ανταλλάγματα προσδοκά ή έχει ήδη αποσπάσει από τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς όπως π.χ. η πρόσφατη απόφαση των ΗΠΑ να μην αναπτύξει αντιβαλλιστικούς πυραύλους στα σύνορα με την Ρωσία. Ή ακόμα μπροστά στην προσέγγιση της Κύπρου με το Ισράηλ μπορεί να απαιτεί μια αποκλειστική ηγεμονία, όπως έχει μάθει από την εποχή των τσάρων και του Στάλιν.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ  «ΟΧΙ»

Εν κατακλείδι, ο κυπριακός λαός βρέθηκε μόνος του και πάλι, με μια ανίκανη ηγεσία και μια προδοτική ελληνική συμπεριφορά, να αντιμετωπίσει και πάλι το παγκόσμιο σύστημα και τις αγορές. Σε αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους Αμερικανούς, το Ισραήλ και το περιβόητο εβραϊκό λόμπι, οι οποίοι φαίνεται να παρακολουθούν με φαινομενική απάθεια τα τεκταινόμενα στην Κύπρο, έχοντας έρθει ίσως και σε κάποια συμφωνία με την ρωσική «αρκούδα» και πάντως επιχαίροντας που η Κύπρος θα πέσει αποκλειστικά στα δικά τους χέρια. Και προφανώς οι Τούρκοι τρίβουν τα χέρια τους για την εξασθένιση της οικονομίας και του κύρους του ανεξάρτητου κυπριακού κράτος.

Όπως λέει η κινέζικη παροιμία, «όταν τα βουβάλια συγκρούονται μέσα στο βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια». Το γεγονός δηλαδή, ότι η Κύπρος ενίσχυσε τη γεωοικονομική της σημασία χωρίς όμως να διαθέτει την ανάλογη πολιτική και στρατιωτική ισχύ, την ώρα της κρίσης μπορεί να μεταβληθεί σε αρνητικό παράγοντα, διότι την μεταβάλλει σε επίδικο αντικείμενο μεγάλων διεθνών βλέψεων και συγκρούσεων.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά οι Κύπριοι είπαν όχι. Παρά και ενάντια σε ένα οικονομικό μοντέλο που της επέβαλε να λέει διαρκώς ναι,  όπως λένε οι ελίτ της χώρας τους και οι ναινέκοι τύπου Αναστασιάδη. Και αυτό το όχι παρά την οποιαδήποτε έκβαση της κρίσης, είναι προφανώς και ασύγκριτα προτιμότερα από το ναι. Διότι ό, τι και να συμβεί, όποια λύση επιλεγεί, όποιοι εκβιασμοί κι αν γίνουν η ζημιά θα είναι πολύ μικρότερη απ’ το αρχικό λεόντειο σχέδιο. Επιπλέον, έχουν μείνει ως θετικά στοιχεία αποφασιστικής σημασίας, η επίδειξη μιας καταπληκτικής ενότητας και αλληλεγγύης του κυπριακού ελληνισμού που οδήγησε και στο ταμείο αλληλεγγύης και στη στάση της εκκλησίας και στην ενίσχυση των αισθημάτων αλληλεγγύης όλου του ελληνισμού απέναντι στους Κύπριους αδελφούς μας. Επιπλέον, αυτό το όχι απονομιμοποιώντας μέσα σε δεκαπέντε μέρες τον μόλις εκλεχθέντα γιέσμαν πρόεδρο της Κύπρου, καθιστά κατά πολύ δυσκολότερη την εφαρμογή  νέων προδοτικών σχεδίων για το κυπριακό, στην κατεύθυνση του σχεδίου Ανάν.

Εν τέλει, αυτή η κρίση θα πρέπει να αποτελέσει μια αφετηρία για την μεταβολή του οικονομικού μοντέλου που τόσα χρόνια ακολουθείται στην Μεγαλόνησο. Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, πρέπει να ενισχύσει τους παράγοντες και τους τομείς που την καθιστούν αυτόνομη. Θα πρέπει να πάψει να εξαρτάται τόσο πολύ από τις διεθνείς αγορές, και να υπολογίζει στη μία ή την άλλη μεγάλη δύναμη αποκλειστικά. Διότι όπως απέδειξε η στάση των Ρώσων, η στήριξη σε κάποια μεγάλη ξένη δύναμη αποκλειστικά, είναι πάντα επισφαλής, διότι οι συμμαχίες και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των μεγάλων είναι πάντα ρευστά και δεν διασφαλίζουν καμία μικρή χώρα.

Τα επόμενα χρόνια πρέπει να ενισχυθεί μία και αποφασιστική συμμαχία της Κύπρου. Η συμμαχία με την Ελλάδα που θεμελιώνεται στην κοινή ιστορία και στην κοινή μοίρα τους. Η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, είναι ένα μικρό βαλκανικό κρατίδιο. Η Κύπρος χωρίς την Ελλάδα, είναι ένα άθυρμα στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στην τουρκοποίηση.

Τώρα πια το παιχνίδι βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού λαού εδώ στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι έκαναν και πάλι μια μεγάλη υπέροχη κίνηση.  Κατεχόμενοι, εξαρτημένοι, χωρίς στρατό, τόλμησαν για άλλη μια φορά ένα μεγάλο όχι. Πότε άραγε θα τους ακολουθήσουν  και οι ελλαδίτες;

Ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γιαννάκης Ομήρου (Επίκαιρα)

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ.

«Εάν στόχος είναι ο στραγγαλισμός της κυπριακής οικονομίας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις όποιες επιλογές, οι οποίες θα υπερασπίζονται στοιχειωδώς την κυριαρχία του κυπριακού κράτους και την αποφυγή μιας μόνιμης κηδεμονευτικής σχέσης μεταξύ Κύπρου και Βερολίνου»,

Πατριωτικό Μέτωπο

Αθήνα, 22 Μαρτίου 2013.

Δήλωση Βιτάλη για τη στάση των Ρώσων στη Κύπρο.

Με δεδομένο το αρνητικό κλίμα που προέκυψε για τη στάση των Ρώσων, στις πρόσφατες, δραματικές εξελίξεις στη Κύπρο, και το αίτημα, στελεχών, μελών και φίλων του Πατριωτικού Μετώπου, αλλά και ανθρώπων της ενημέρωσης, «να πάρει θέσει το Κίνημα, ως Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης», ο κ. Βιτάλης, Πρόεδρος του ΠΑΜ, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Ήμαστε αυτοί που πρώτοι και ήδη από πρόπερσι, αφότου ξεκίνησαν οι επίσημες επαφές μας με το Ρωσικό Administration και την ένταξή μας στο πολιτικό σκέλος  της Ευρασιατικής Ένωσης, ως Συνδεδεμένο τη Μέλος, ζητήσαμε από τους Ρώσους φίλους μας, να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική τους, σε σχέση με την Ελλάδα. Με αναθεώρηση κατ’ αρχήν του γεωστρατηγικού status quo, που ισχύει μετά τη Διάσκεψη της Γιάλτας και σύμφωνα με την οποία, η Ελλάδα, εντάχθηκε στη σφαίρα επιρροής των Δυτικών.

Ακόμη και πρόσφατα στην κατεπείγουσα συνάντησή μας στη Μόσχα, τονίσαμε αυτήν την ανάγκη, σε κορυφαία στελέχη, τόσο του ρωσικού Administration, όσο και της κρατικής Gazprom. Καλώντας τους επιμόνως να αντιληφθούν πως αν θέλουν να έχουν μια αποτελεσματική πολιτική στη Νοτιοανατολική Ευρώπη γενικότερα, και στην Ελλάδα ειδικότερα, θα πρέπει να επανεξετάσουν τις τακτικές τους, οι οποίες μέχρι σήμερα, περιορίζονται στην οικονομική τους διάσταση, και όχι στην γεωστρατηγική.

Η πρόσφατη στάση των Ρώσων στην Κύπρο, κατέδειξε την ορθότητα των θέσεών μας. Η οικονομική και μόνο διάσταση της έκφρασης της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνο δεν λειτούργησε, αλλά και ενέτεινε τη δυσαρέσκεια απέναντι στις επιλογές της Ρωσικής Κυβέρνησης, τόσο του ελληνικού Λαού, όσο και των Φίλων Ρώσων, που αγωνίζονται στη Ρωσική Ομοσπονδία, για την ανάπτυξη των Ελληνορωσικών σχέσεων. Μια δυσαρέσκεια, η οποία τεχνηέντως καλλιεργείται και υπερμεγενθύνεται σήμερα, από ευρατλαντικών συμφερόντων κέντρα, που δρουν στη Ελλάδα.

Το Πατριωτικό Μέτωπο από την πλευρά του, παραμένει σταθερά προσηλωμένο στην θεμελιώδη αρχή του, για επιστροφή της χώρας στις φυσικές και ιστορικές της συμμαχίες. Δεδομένου ότι, αυτές οι συμμαχίες, παρά τα προβλήματά τους (πχ Ορλωφικά, αποστολή από τον Ελ. Βενιζέλο, ελληνικής ταξιαρχίας για να χτυπήσει τους Μπολσεβίκους, στήριξη του Μουσταφά Κεμάλ από τον Λένιν, δίωξη των Ποντίων από τον Στάλιν, Πανσλαβισμός κλπ), υπήρξαν θετικές για την χώρα μας. Όπως πχ Φιλική Εταιρία, Κολοκοτρώνης, Καποδίστριας, Υψηλάντηδες, Βαρβάκης, Βαλκανικοί Πόλεμοι και πολλά άλλα, γνωστά στην ιστορία αυτού του τόπου.  Σε αντίθεση με τις Συμμαχίες μας με τη Δύση, που μόνο δεινά επισώρευσαν στην Πατρίδα και το Λαό μας. Δεινά όπως ο Εμφύλιος, η εισβολή στην Κύπρο το ’74, αλλά και η σημερινή αντιμετώπιση της Ελλάδας από τη Δύση, ως του παρία του οποίου τα ιμάτια, θα πρέπει να διαμελιστούν.

Οι εν εξελίξει συναντήσεις Πούτιν με τον νεοεκλεγέντα Κινέζο Πρόεδρο Σι Ζινπίνγκ και η ατζέντα η οποία συμπεριλαμβάνει και την ανάπτυξη νέας γεωστρατηγικής πολιτικής, με επανεξέταση της καταστροφικής και για το Λαό μας, Διάσκεψη της Γιάλτας, αφήνει πολλά περιθώρια για αισιόδοξες εξελίξεις, στο ζήτημα αυτό.

Ο μονοπολικός κόσμος τον οποίον έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, μόνο αρνητικά έχει επισωρεύσει στην διεθνή κοινότητα των Λαών. Είθε, Ρωσία και Κίνα, να επισπεύσουν τις συμφωνίες τους, οι οποίες θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός νέου, πολιπολικού κόσμου. Μακριά και πέρα από τη Νέα Τάξη, το διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο αλλά και τις πολυεθνικές, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε υπερκυβερνήσεις/δικτατορίες, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Όσο γι’ αυτούς που πανηγυρίζουν για τους «εναγκαλισμούς» Πούτιν-Μέρκελ, τους υπενθυμίζουμε το σύμφωνο Μολότωφ/Ρίπεντροπ του 1939. Τα χαμόγελα και οι θερμές χειραψίες των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών, δεν εμπόδισαν τη μετά από λίγο μόνο καιρό εισβολή της Γερμανίας στη Ρωσία, και τα εκατομμύρια τους νεκρούς, στη μάχη του Στάλινγκραντ. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε, τι θα γράψει η ιστορία.

Ο καιρός γαρ εγγύς».

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr 
pametopo@gmail.com

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr 
allilegion@gmail.com

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σκληρό παιχνίδι των Ρώσων…

Σκληρό παιχνίδι των Ρώσων… με αντίκρισμα το αέριο της Κύπρου

"Κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή / γιατί είναι αμίλητη και προχωράει''. (Γ.Σεφέρης).

ΕΘΝΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΝΖΙΔΑΚΗΣ (λίστα αναπαραγωγής)

Βαρουφάκης

Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ.

Δελαστίκ, Γ. (στα Επίκαιρα)

ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ, Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ.

Γιώργος Καραμπελιάς: Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών

Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών

Οι Κύπριοι για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, ανέλπιστα για όλους τους ρεαλιστές ναινέκους και τους «φαιά φορούντες» αναλυτές, είπαν όχι στην «παγκόσμια κοινότητα» και τις «αγορές» όπως είχαν πει όχι στο σχέδιο Ανάν. Διότι απέναντί τους για άλλη μια φορά είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Το ΔΝΤ (δηλαδή τις ΗΠΑ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (τη Γερμανία) και την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα (δηλ. το παγκόσμιο τραπεζιτικό σύστημα). Και το όχι αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο ηχηρό μια και στράφηκε ενάντια και στον ίδιο τον πρόεδρο της Κύπρου που είχε εκλεγεί μόλις δύο εβδομάδες πριν. Οι Κύπριοι, –ένα κομμάτι του ελληνισμού, σταθερά ριζωμένο και αγκιστρωμένο στην ταυτότητα και την παράδοσή του, παρά τα λεγόμενα, παρά τις λοιδορίες και την εύκολη κατασυκοφάντησή τους–ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν όχι στον οικονομικό εξανδραποδισμό τους, προοίμιο του πολιτικού και του εθνικού.

Απέναντί τους όμως δεν είχαν μόνο τους ξένους, δεν είχαν μόνο έναν άθλιο ναινέκο, ο οποίος εξελέγη υποκλέπτοντας την ψήφο των Κυπρίων με το σύνθημα ότι δεν θα αγγίξει τις καταθέσεις τους, αλλά και τον ακόμα αθλιότερο πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος όχι απλώς συναίνεσε σ’ αυτή την επιλογή, αλλά έσπρωχνε τους Κυπρίους να την εφαρμόσουν.

Τι ακριβώς ζητούσαν από τους Κυπρίους

Αυτό που ζητούσαν από τους Κυπρίους, Αμερικανοί και Γερμανοί –αυτή τη φορά σε αγαστή συμφωνία– ήταν να απολέσουν κάθε περιθώριο σχετικής αυτονομίας που τους έχει προσδώσει η μεταβολή της Κύπρου σε χρηματοπιστωτικό κέντρο μη ελεγχόμενο από τη Δύση. Πράγματι, το γεγονός ότι η Κύπρος είχε μεταβληθεί σε κέντρο χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων για τους Ρώσους και όχι μόνο, στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελούσε για τη Δύση έγκλημα καθοσιώσεως, όταν μάλιστα συνδυαστεί με τα επιπλέον περιθώρια αυτονομίας και ενίσχυσης της ισχύος της που προσφέρουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Έτσι ένα κομμάτι του ελληνισμού, παρότι καθημαγμένο από την αγγλοτουρκική κατοχή στο νησί, αποκτούσε μηχανισμούς αυτονόμησης ανεπίτρεπτους για την ιμπεριαλιστική Δύση και τον νεοθωμανισμό.

Και το σχέδιο του ψαλιδίσματος αυτής της αυτονομίας άρχισε να εφαρμόζεται με σύστημα και σατανικό τρόπο, ήδη από τη στιγμή της λήψης μέτρων για την ελληνική κρίση χρέους στην οποία μας ενέπλεξε ο Παπανδρέου. Διότι μέσω του κουρέματος των ομολόγων, για τα οποία πανηγύρισαν οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες, γονάτισαν οι κυπριακές τράπεζες οι οποίες ήταν στενά συνδεδεμένες με την ελληνική οικονομία και κατείχαν δισεκατομμύρια ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Κατά τον ίδιο τρόπο, που ο ελληνικός εμφύλιος προωθήθηκε από τους Εγγλέζους και για να μην πραγματοποιηθεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο, έτσι και τώρα, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στόχευε μεταξύ άλλων και στο γονάτισμα της οικονομίας της Κύπρου.

Η άθλια διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που επιτάθηκε μετά την ανατίναξη στο Μαρί, από την κυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια, επιδείνωσε την κρίση. Παράλληλα, η πρόσδεση της Κύπρου στα αγγλικά συμφέροντα και η παραχώρηση των υδρογονανθράκων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων καθώς και στο Ισραήλ, δυσαρέστησε τη ρωσική αρκούδα, η οποία έχει μάθει να κινείται με την λογική του «όλα ή τίποτα» και η οποία αρνήθηκε να συνδράμει αποφασιστικά την Κύπρο. Εξάλλου, η Ρωσία και η Γερμανία, τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις και δεν ήταν δυνατό όλοι αυτοί οι χειρισμοί να πραγματοποιούνται χωρίς καμία εμπλοκή της Ρωσία. Οι Ρώσοι πιθανώς να επιθυμούσαν μία παρόξυνση της κρίσης, που θα τους επέτρεπε να γίνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

Η συριακή κρίση και τα πετρέλαια

Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου ενισχύθηκε από την συριακή κρίση η οποία απειλεί τη Ρωσία να απολέσει οποιαδήποτε βάση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι δυτικοί στηρίζουν την Αλ Κάϊντα στη Συρία. Όταν αυτό συνδυαστεί με τα πετρέλαια και το αέριο, και τη νέα σχέση της Κύπρου με το Ισραήλ, κατανοούμε ότι ο ρόλος της μικρής Κύπρου, μεταβάλλεται σε έναν υψηλής σημασίας γεωστρατηγικό πόλο, άρα και οι επιθέσεις εναντίον της πολλαπλασιάζονται και θα επιταθούν έτι περαιτέρω σε όλα τα πεδία. Επομένως  θα απαιτούνταν μια ισχυρή εθνική στρατηγική στην Κύπρο και μία αποφασιστική στήριξη από την πλευρά της ψευδο-«μητρόπολης του ελληνισμού.

Αντ’ αυτού, η Κύπρος βρέθηκε με τη χειρότερη πολιτική ηγεσία, με πρόεδρο τον πιο λυσσαλέο υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, ο οποίος καλούσε την Τουρκία να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και ο οποίος θεωρείται δεδομένος και ελεγχόμενος παντοιοτρόπως από τους Αγγλοαμερικανούς.

Ενώ ήταν δυνατό η Κύπρος κινητοποιώντας το εσωτερικό δυναμικό της με εσωτερικά ομολογιακά δάνεια, να καλύψει τα αναγκαία ποσά, δεν προχώρησε σε κάποια τέτοια επιλογή που θα ενίσχυε την αυτονομία της και ταυτόχρονα θα άνοιγε και τη δυνατότητα συμπληρωματικών εξωτερικών χρηματοδοτήσεων.  Αντίθετα επέλεξε τη λύση των Αμερικανογερμανών που στοχεύει στη διάλυση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Και ο ναινέκος έκανε ακριβώς αυτό που του επέτασσαν τα αφεντικά του, παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν πως μια παρόμοια λύση θα καταβαραθρώσει την κυπριακή οικονομία, διότι η φυγή των κεφαλαίων θα προκαλέσει γενική φτωχοποίηση του νησιού, ανεργία και ανάγκη λήψης νέων μέτρων χωρίς τέλος και όριο.

Ωστόσο, η αθλιότητα του Αναστασιάδη, –σε μια γωνιά του ελληνισμού απειλούμενη και υπό κατοχήν κατά το ήμισυ, χωρίς σημαντικές ένοπλες δυνάμεις– ωχριά μπροστά στην αχρειότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του Σαμαρά. Διότι είναι προφανές, ότι αυτός συναίνεσε ή και συμβούλεψε τον Αναστασιάδη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αναστασιάδης, μόλις λίγες μέρες πριν πάρει αυτή τη μοιραία απόφαση βρισκόταν στην Ελλάδα για συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση και είχε συμφωνήσει μαζί της, πράγμα που αποδείχτηκε και στη στάση του Σαμαρά στη διάσκεψη κορυφής, και στη στάση του ανδρεικέλου των αγορών –του Στουρνάρα– την επόμενη μέρα στο eurogroup. Ο Σαμαράς, δεδομένης μάλιστα της πρόσδεσής του στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την ρωσική παρουσία στην Ελλάδα και την Κύπρο –βλέπε τα διαρκή προσκόμματα για ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα– συμμετείχε πιθανότατα ενεργά, έστω ως κομπάρσος, στη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου. Σήμερα κρύπτεται πίσω από τον Αναστασιάδη, προσπαθώντας να αποφύγει τον καταμερισμό ευθυνών που πριν απ’  όλα βαρύνει τον ίδιο και τους εταίρους του (εξάλλου η ΔΗΜΑΡ μόλις βγήκε η απόφαση του eurogroup είχε εκδώσει μια κατάπτυστη ανακοίνωση που στην ουσία στρεφόταν εναντίον των Κυπρίων). Έτσι, το όχι των Κυπρίων, ιστορικής σημασίας, διότι ήταν ένα όχι ενάντια και στην κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση, καθώς και σε όλο το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, πλήττει πριν απ’ όλα την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τη στρατηγική της Γερμανίας για μια γερμανική Ευρώπη.

Ο Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ

Η Γερμανία όπως όλοι γνωρίζουμε και είναι πανθομολογούμενο πλέον, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ιμπέριουμ στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τη συγκυριακή οικονομική  της πρωτοκαθεδρία. Έτσι έχει μεταβάλει το ευρώ σε μηχανισμό καθυπόταξης όλων των υπολοίπων, ενώ για να αντιμετωπιστεί η δομική κρίση της Δύσης από την ανάδυση της Ανατολής (Κίνα, Ινδία, κλπ) σε επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, προσπαθεί να επιβάλει την εκπτώχευση των ασθενέστερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Και αυτό ακόμα και αν το τίμημα θα ήταν η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων με την έξοδο ορισμένων από αυτές από την ευρωζώνη. Εξάλλου, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη μια πραγματικότητα. Από τις είκοσι εφτά χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης μόνο δεκαεπτά συμμετέχουν στην ευρωζώνη και αν οι Γερμανοί μπορούσαν να εκδιώξουν ορισμένες ακόμη, χωρίς αυτό να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο για τον πυρήνα της, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση ή μάλλον θα το εύχονταν. Γι’ αυτό, εξάλλου, από την αρχή της ελληνικής κρίσης ακολουθούσαν μία στρατηγική υψηλής πίεσης προς την Ελλάδα, και έκαναν μερικά βήματα πίσω μόνο όταν οι Κινέζοι το καλοκαίρι του 2012 τους απείλησαν με απόσυρση της εμπιστοσύνης τους στο ευρώ εάν οδηγούνταν η Ελλάδα σε έξοδο. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει ποτέ να βλέπουν με ευνοϊκό μάτι μία έξοδο της Ελλάδας και της Κύπρου, αν και όποτε υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι εξάλλου κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως οι άλλες, αλλά είναι κομμάτι αυτού του μισητού ορθόδοξου και νοτιοευρωπαϊκού κόσμου.

Έτσι, το όχι της κυπριακής βουλής και του κυπριακού λαού –παρ’ ότι οι υποταγμένες κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είχαν συναινέσει στη στρατηγική του αυτοχειριασμού τους– αποτέλεσε ένα αναπάντεχο χαστούκι στη γερμανική στρατηγική. Οι Γερμανοί έχουν μάθει να μετράνε, είτε με μεραρχίες πάντσερ, είτε με το βάρος των θησαυροφυλακίων τους, αγνοώντας τους ιδεολογικούς, τους πολιτισμικούς και εν τέλει τους γεωπολιτικούς παράγοντες. Γι’ αυτό, και παρ’ όλο που από την εποχή του Καρλομάγνου δοκιμάζουν να υποτάξουν την Ευρώπη, αποτυγχάνουν διαδοχικά.

Και αυτή τη φορά, το κυπριακό όχι, άσχετα με τις πιθανές συνέπειες που θα έχει άμεσα για την κυπριακή και ελλαδική οικονομία, είναι τεράστιας σημασίας διότι απασφαλίζει– ξεκινώντας από τον ασθενέστερο κρίκο– το σύστημα του εκβιασμού και της τρομοκρατίας που έχει εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη. Διότι αν συνδυαστεί με την ακυβερνησία στην Ιταλία και το αυξανόμενο μίσος των Ιταλών για την Γερμανία, με την κρίση στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα μέτρα λιτότητας που αρχίζουν να εφαρμόζονται πιο επιτακτικά στην Γαλλία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο με το αδιέξοδο της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων στην Ελλάδα, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια ανατροπήτων συσχετισμών και των δεδομένων. Διότι ακόμα και εάν η γερμανική πολιτική οδηγούσε σε χρεωκοπία της Κύπρου και έξοδό της από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πλήγμα στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, διότι θα συμπαρέσυρε αργά ή γρήγορα και την Ελλάδα και θα τους οδηγούσε πολύ πιο κοντά στη ρώσικη πολιτική. Κατά συνέπεια, τα παραμύθια των Γερμανών και του Σόιμπλε ότι μια πιθανή έξοδος της Κύπρου από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο, εκφράζουν ένα μπακάλικο νομικισμό (ο Σόιμπλε όπως και η Λαγκάρτ, είναι δικηγόροι) που δεν συνυπολογίζει ότι ο συστημικός κίνδυνος μπορεί να έρθει όχι από την άμεσα οικονομική διάσταση της εξόδου αλλά τη γεωπολιτική η οποία μεταφράζεται και σε οικονομική στη συνέχεια.

Η Κύπρος πυροδότεί μονίμως τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Κατά συνέπεια σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των ναινέκων στην Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα, –ιδιαίτερα μετά την επέκταση του πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία– οι Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο μπορούν να πουν όχι. Στην Κύπρο ήδη επεξεργάζονται εναλλακτικά σχέδια που κινητοποιούν τον ίδιο τον κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει το γερμανικό Αττίλα, ενώ στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη η φορολογική απεργία που οδηγεί σε αδιέξοδο τα μέτρα που έχει υπογράψει η πολυκομματική κυβέρνηση, και τους επόμενους μήνες θα οδηγήσει σε μια αναπόδραστη κρίση. Εξάλλου, το κυπριακό όχι και η επονείδιστη στάση της ελληνικής κυβέρνησης θα επιταχύνουν την κρίση στο εσωτερικό.  Ο Σαμαράς, από τότε που είπε ένα όχι στη ζωή του και το πλήρωσε με αποκλεισμό από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει μάθει πλέον να λέει πάντα ναι, εκβιαζόμενος ή όχι, χωρίς να καταλάβει πως σήμερα έχει έρθει η ώρα που μόνο τα όχι μπορούν να ευδοκιμήσουν!  Κινδυνεύει λοιπόν να βρεθεί στη θέση του Αναστασιάδη και να εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους εταίρους και τους υποστηρικτές του (είναι χαρακτηριστική η στροφή πολλών ΜΜΕ και εκδοτικών συγκροτημάτων που σταδιακώς τον εγκαταλείπουν) και ενώ θα συνεχίζει να λέει ναι όπως ο θλιβερός πρόεδρος της Κύπρου, θα βρεθεί μπροστά σε μια κοινωνία που θα του αντιτάξει το όχι!

Το 1955, ξεκίνησε ο αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου, ο οποίος ανατίναξε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τη νατοϊκή ομοφωνία στην Ελλάδα, βγάζοντας τους Έλληνες στο δρόμο για τηναυτοδιάθεση-ένωση και πυροδοτώντας την ανάπτυξη της αριστεράς για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, με συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Το 1963-64, οι συγκρούσεις στην Κύπρο αποτέλεσαν αποφασιστικό παράγοντα για την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης και του υπέυθυνου για τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1967, το κυπριακό θα αποτελέσει το κυριότερο ίσως παράγοντα που θα οδηγήσει στηδικτατορία των συνταγματαρχών και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, η οποία θα επιτρέψει επτά χρόνια αργότερα, την τουρκική εισβολή και βέβαια την κατάρρευση της δικτατορίας. Το 2004, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό όλων των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο ενίσχυσης των πατριωτικών και αντιπαγκοσμιοποιητικών δυνάμεων. Το 2013, το κυπριακό όχι θα ηχήσει ως μια ομοβροντία αντίστασης, κόλαφος στους εγχώριους ναινέκους.

Ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια, τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο, και θα έχει ανοίξει μια νέα περίοδος για την ιστορική επανασύνδεση του ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού σε μια κατεύθυνση αντίστασης με αφετηρία για μια ακόμα φορά την Κύπρο.

Πολλοί αναρωτιούνται πως και γιατί οι «φραγκοφονιάδες» Κύπριοι μπόρεσαν να πουν ένα τέτοιο όχι την ώρα που οι «λεβέντες» Ελλαδίτες λένε εδώ και χρόνια το ένα επονείδιστο ναι μετά το άλλο. Η λύση του μυστηρίου είναι πολύ απλή. Οι Έλληνες Κύπριοι, επειδή αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα εθνικής ύπαρξης και επιβίωσης, επειδή μπόρεσαν να πουν όχι στο σχέδιο Ανάν, επειδή το εθνικό ζήτημα είναι το πρώτο και κυρίαρχο πρόβλημα στη χώρα, έχουν διατηρήσει παρά τις φθορές, παρά τις αντιπαραθέσεις, ισχυρό το εθνικό τους φρόνημα.  Έτσι, όταν ήρθε η κρίση και μάλιστα με ευθύνη της πολιτειακής τους ηγεσίας, και παρά τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής και χρεοκοπίας μπόρεσαν να αντιτάξουν ένα υπέροχο όχι.

Αντίθετα εμείς, παρ’ ότι μεγαλύτερη χώρα, ισχυρότερη γεωπολιτικά και στρατιωτικά, δεν έχουμε μπορέσει εδώ και είκοσι χρόνια να πούμε κάποιο όχι διότι έχει αποσυντεθεί και διαλυθεί εκ των ένδον η εθνική μας συνοχή. Διότι στην Ελλάδα, αντί να καίγονται γερμανικές αμερικανικές και τούρκικες σημαίες όπως συνέβαινε παλιότερα, μέχρι χθες καίγονταν οι… ελληνικές, διότι στα σχολειά, στα πανεπιστήμια και στις εφημερίδες μας λοιδορείται καθημερινά ως εθνικισμός ο πατριωτισμός, διότι φροντίσαμε εμείς πριν απ’ όλους να θάψουμε τα εθνικά κράτη και να προσχωρήσουμε σε μια φαντασιακή και αποσυνθετική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση απ’ την οικονομική της διάσταση βρεθήκαμε χωρίς μπούσουλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε, φθαρμένοι και διεφθαρμένοι, με κόμματα που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν την έννοια της πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος. Γι’ αυτό, και διχαστήκαμε απλώς, ανάμεσα στους κυβερνώντες που λένε σε όλα ναι, και στους υπόλοιπους που αντιδρούμε διάσπαρτοι, σκόρπιοι, αναποτελεσματικοί.

Τι μπορεί να γίνει μετά το κυπριακό όχι

Κατ’ αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο, έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου.

Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση.

Κι όσο για το εάν θα πρέπει να εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.

Πάντως, η παρούσα κρίση έφερε και πάλι κοντά τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, έσπασε όλα τα κατασκευασμένα εδώ και σαράντα χρόνια αρνητικά συναισθήματα και στερεότυπα, και κατέδειξε την ενότητα της μοίρας μας για το καλό και το κακό και ευτυχώς όχι μέσω ακόμα μιας νέας εθνικής καταστροφής αλλά μέσω μιας πράξης αντίστασης.

19 Μαρτίου 2013

Γιώργος Καραμπελιάς

Πηγή