Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2024

Ηλίας Σταμπολιάδης- Η Εκκλησία του Δήμου και η Εκκλησία των Πιστών


Λέξεις κλειδιά: Δεσποτεία, Εκλόγιμη Μοναρχία, Άμεση Δημοκρατία, Κοινωνική Συνοχή, Κοινωνική Θεσμοθέτηση.

Στις Ελληνικές πόλεις η  Εκκλησία του Δήμου ήταν η συνάθροιση  των ελεύθερων πολιτών που συσκέπτοντο,  νομοθετούσαν,  αποφάσιζαν για τα κοινά και έλεγχαν τους εκλεγμένους ή κληρωτούς άρχοντες  στους οποίους είχαν αναθέσει την εφαρμογή των νόμων και την διαχείριση των κοινών. Αυτός ο τρόπος διαχείρισης των θεμάτων της πόλεως  συνιστά την Άμεση Δημοκρατία, το μόνο ανθρωποκεντρικό σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης μίας κοινωνίας όπου όλοι οι πολίτες συναποφασίζουν για ότι αφορά την πόλη τους. Το σύστημα αυτό προϋποθέτει την ισότητα των πολιτών, την ελευθερία, τον σεβασμό προς τον άλλον, την ατομική ευθύνη και την αποδοχή εκ μέρους τους ορισμένων  αρχών οι οποίες συνάδουν με την αρμονία της φύσης και τον ορθό λόγο, που αποτελούν προϋπόθεση για την αποφυγή του χάους. Οι κοινές αρχές ήταν συνέπεια  της κοσμοθεωρίας τους  που εκφράζετο με το δωδεκάθεο θρησκευτικό τους  σύστημα, παρά τις ανθρωπογενείς ιδιότητες των θεών τους και εγγυάτο την πολιτισμική τους συνοχή.

Αυτό το σύστημα δημοκρατικής διακυβέρνησης των πόλεων  προήλθε ως προϊόν εξέλιξης από την δεσποτεία, όπου οι  άνθρωποι, τα κτήματα και τα ζώα ανήκαν στον δεσπότη.  Το πρώτο  στάδιο αυτής της εξέλιξης  αρχικά ήταν οι νόμοι του Σόλωνα με την απαγόρευση του δανεισμού επί σώμασι,  που μετέτρεπε τους ανθρώπους σε δούλους όταν δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους  και την σεισάχθεια που ρύθμισε τα χρέη των φτωχών, διευκόλυνε την αποπληρωμή τους  και   απάλειψε  τις  υποθήκες επί  των γαιών. Το τελικό στάδιο  εξέλιξης ήταν η Δημοκρατική Μεταρρύθμιση έγινε από τον Κλεισθένη της οικογενείας των Αλκμεωνιδών που θεωρείται και ο πατέρας της Δημοκρατίας.

Το αυτεξούσιο των πόλεων είχε ως συνέπεια τις μεταξύ τους διενέξεις και πολέμους που σταμάτησαν με την εγκαθίδρυση της Οικουμενικής Πολιτείας του Αλεξάνδρου που επέτρεπε την ανεξαρτησία των πόλεων και επέβαλε την μεταξύ τους ειρήνη. Αυτή η ανεξαρτησία των Ελληνικών πόλεων  που διοικούντο με το Δημοκρατικό πολίτευμα αλλά συμμετείχαν στην οικουμενική πολιτεία συνεχίστηκε στο Βυζάντιο με κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Η οικουμενική πολιτεία  εξέπεσε με  την Τουρκοκρατία και μαζί της όλες οι Ελληνικές πόλεις όπου όμως διατηρήθηκε η  τοπική δημοκρατική αυτοδιοίκηση με τους συνεταιρισμούς. Η οπισθοδρόμηση και η κατάργηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, παρά τον νικηφόρο Εθνικό Αγώνα, έγινε με την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια και την επιστροφή στην κληρονομική Μοναρχία (Βασιλεία)  που επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις και που σήμερα έχει πάρει την μορφή της εκλόγιμης Μοναρχίας όπου ο Μονάρχης ελέγχει την Εκτελεστική, την Νομοθετική και την Δικαστική εξουσία.  Σήμερα το κράτος έχει καταλήξει σε προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων ενώ η προπαγάνδα έχει  κατορθώσει να δημιουργήσει στους πολίτες την ψευδαίσθηση  ότι έχουμε Δημοκρατία επειδή έχουν ατομικά δικαιώματα  χωρίς όμως να έχουν πολιτικά δικαιώματα  όπως το να αποφασίζουν για τα εθνικά και δημοσιονομικά θέματα παρά μόνο  να εκλέγουν τον Μονάρχη χωρίς να μπορούν να τον ελέγξουν ή να τον ανακαλέσουν.

Το δικαίωμα των πολιτών να εκφράζονται σαν σώμα δεν είναι θεσμοθετημένο. Η συνοχή της κοινωνίας σε σώμα απαιτεί ιδεολογική συνοχή και το σύστημα κάνει ότι μπορεί να αποτρέψει την κοινωνική συνοχή με την δημιουργία των κομμάτων δημιουργώντας ιδεολογικές διαφορές που διαχωρίζουν τους πολίτες.  Παρά τις ιδεολογικές διαφορές που της έχουν επιβληθεί η Ελληνική κοινωνία έχει πολιτισμική συνοχή και αυτό φάνηκε σε πολλές περιπτώσεις που όμως δεν αξιοποιήθηκαν, είτε, διότι  η κοινωνία δεν είναι θεσμοθετημένη ως πολιτικός παράγων, όπως η διαμαρτυρία κατά της συνθήκης των Πρεσπών, είτε, διότι παραβιάστηκε το ήδη υπάρχον Σύνταγμα, όπως στο Δημοψήφισμα για το ΟΧΙ, είτε, σπαταλήθηκε για θέμα που δεν άπτετο άμεσα στο πολιτικό σύστημα όπως στην διαμαρτυρία για τις ταυτότητες που υποκίνησε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Η Ορθοδοξία αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτισμικής συνοχής της σημερινής ελληνικής κοινωνίας και οι τοπικές Εκκλησίες των πιστών θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πυρήνα κοινωνικής συνοχής με την δημιουργία συνθηκών γνωριμίας και ανταλλαγής απόψεων μεταξύ ανθρώπων με κοινές αξίες και θρησκευτική κοσμοαντίληψη με στόχο την επίτευξη του Θείου θελήματος επί της γης όπως και στον ουρανό, με βάση στην ελευθερία, την ισότητα, την δικαιοσύνη αλλά και την  προσωπική ευθύνη.  Δυστυχώς στις συνάξεις των Εκκλησιών οι πιστοί παραμένουν θεατές της Θείας Λειτουργίας και ακροατές των θείων εντολών ενώ η μόνη κοινωνική συμμετοχή είναι αυτή της μυστικής Θείας Ευχαριστίας που όμως αυτή η συμμετοχή δεν μεταφράζεται σε έμπρακτη κοινωνία πεφωτισμένων ανθρώπων με όραμα την Βασιλεία των Ουρανών που θα μπορούσαν με την εφαρμογή ενός ανθρωποκεντρικού πολιτικού συστήματος  να λύσουν τα προβλήματα της δεινοπαθούσης ανθρωπότητας. Η μόνη αιτία που φαίνεται να εμποδίζει την σημερινή στρατευμένη Εκκλησία να συνδράμει στην έμπρακτη εφαρμογή του θελήματος του Θεού επί της γης είναι η σύμπλευση της με την εξουσία, ενώ από την μεριά της η εξουσία φροντίζει να αλλοιώσει την υπάρχουσα πολιτισμική συνοχή με την εισαγωγή ξένων πολιτισμικών στοιχείων  και την εισαγωγή αλλόθρησκων μη κοινωνικά αφομοιώσιμων μεταναστών, ενέργειες που οδηγούν πίσω στην δεσποτεία.

 

Ηλίας Σταμπολιάδης

Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός

πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)