Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2024

«Γνωρίζοντας την Κίνα: Μια συζήτηση για την κινεζική φιλοσοφία» με αφορμή το βιβλίο των Μάικλ Πιούετ και Κριστίν Γκρος-Λο «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ. Διδάγματα της κινεζικής φιλοσοφίας για μια καλύτερη ζωή».

 

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο που λέει "Πέμπτη 11.07.2024, ώρα 19:30 Βιβλιοπωλείο <<Επί λέξει>> (Ακαδημίας 32 & Λυκαβηττού Αθήνα] 0 Μάικλ Πιούετ στην Αθήνα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου 3rinkBnh:guin 迎 и ELAP N சகு มุงงรีรด n I ก Μάικλ Πιούετ & Κριστίν Γκρος Лo ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ 1 Διδάγματα της κινεζικής φιλοσοφίας για μια καλύτερη ζωή ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ IAPYMA ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑΣ Μάικλ Πιούετ, συγγραφέας του βιβλίου και καθηγητής καθη Κινεζικής Ιστορίας και ιΑνθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ"


 
Ο Μάικλ Πιούετ, καθηγητής Κινεζικής Ιστορίας και Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, έρχεται στην Αθήνα!
👉
Πέμπτη 11 Ιουλίου 2024, ώρα 19:30
📍
Βιβλιοπωλείο «Επί λέξει» (Ακαδημίας 32 & Λυκαβηττού, Αθήνα)
Θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με θέμα «Γνωρίζοντας την Κίνα: Μια συζήτηση για την κινεζική φιλοσοφία» με αφορμή το βιβλίο των Μάικλ Πιούετ και Κριστίν Γκρος-Λο «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ.
Διδάγματα της κινεζικής φιλοσοφίας για μια καλύτερη ζωή».
Όλες οι αντιδράσεις:
Costas Tsiantis
3
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Αποστολή
Κοινοποίηση
Προβολή περισσότερων σχολίων
Costas Tsiantis
ΓΙΟΥΡΙ ΠΑΪΝΣ:  Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ, Η πολιτική κουλτούρα της αρχαίας Κίνας
και η αυτοκρατορική της κληρονομιά Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
Η Κινεζική Αυτοκρατορία ιδρύθηκε το 221 π.Χ. και διήρκεσε μέχρι το 1912, οπότε την αντικατέστησε η Δημοκρατία της Κίνας. Σε αυτά τα 2.132 έτη η Αυτοκρατορία κλονίστηκε από εμφύλιες διαμάχες και ξένες εισβολές, κατακτήθηκε από ξένα φύλα και γνώρισε ολέθριες εξεγέρσεις. Παρ’ όλα αυτά, τα θεμελιώδη θεσμικά, κοινωνικοπολιτικά και πολιτισμικά γνωρίσματά της παρέμειναν αναλλοίωτα. Στην Αιώνια Αυτοκρατορία διερευνώνται οι λόγοι για την απαράμιλλη πολιτική ανθεκτικότητα της Κίνας, δεδομένου ότι η Αυτοκρατορία κατάφερε να επιβιώσει και να αντεπεξέλθει τόσο σε εσωτερικές όσο και εξωτερικές προκλήσεις. Ένας από τους βασικούς παράγοντες που συνετέλεσαν στη μακραίωνη πορεία της ήταν ότι συνδύαζε αυστηρά ιδεολογικά θεμέλια με ευέλικτη εφαρμογή. Οι κύριοι πολιτικοί παράγοντες και οι γείτονες της Αυτοκρατορίας σέβονταν και υιοθετούσαν τις θεμελιώδεις αρχές της, όπως η ενότητα υπό έναν μονάρχη. Ωστόσο, οι λεπτομέρειες της ηγεσίας βρίσκονταν συνεχώς υπό διαπραγμάτευση. Καθώς η σύγχρονη Κίνα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο διακυβέρνησης τον 21ο αιώνα, ο Πάινς εξετάζει πώς η αυτοκρατορική της κληρονομιά επηρεάζει την πορεία της.
Ο Γιούρι Πάινς (Yuri Pines· γενν. 1964, Κίεβο, Ουκρανία) διδάσκει κινεζική ιστορία και πολιτισμό στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ (από την έδρα του οποίου παραιτήθηκε τον Μάρτιο του 2024) και σε πανεπιστήμια της Κίνας. Η έρευνά του επικεντρώνεται στην πρώιμη κινεζική σκέψη, την παραδοσιακή κινεζική πολιτική κουλτούρα καθώς και την κινεζική ιστοριογραφία. Έχει εκδώσει τέσσερις μονογραφίες, ενώ έχει επιμεληθεί διάφορα βιβλία για την Κίνα στα αγγλικά, τα κινεζικά, τα εβραϊκά και τα γαλλικά. Το 2010 το βιβλίο του Envisioning Eternal Empire: Chinese Political Thought of the Warring States Era απέσπασε το βραβείο Polonsky για τη δημιουργικότητα και την πρωτοτυπία του στις ανθρωπιστικές επιστήμες.
ISBN 978-618-230-064-0, σχήμα 15 x 23 εκ., 440 σελ., τιμή: 21 ευρώ

Κώστας Τσιαντής. Δεν δεχομαι ότι η Κινέζικη αυτοκρατορία ξεκίνησε τότε που θέλει  το βιβλίο. Ας διερύνουμε την τρόπο της κατανόησης των πραγμάτων και ας περισώσουμε τουλάχιστον ως ανθρωπότητα την επιστήμη της αλήθειας.10 Ιουλίου 2024.
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)