Η έκθεση βόμβα κατά της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και η σιωπή της Αθήνας- Η Κύ...

Ο χρόνος των εκλογών και ο κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 άρθρο εδώ

KONSTANTAKOPOULOS.GR

Ο χρόνος των εκλογών και ο κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Εξωτερικη ΠολιτικηΚυπριακο Ο χρόνος των εκλογών και ο κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία January 27, 2023 Facebook Twitter Google+ Pinterest WhatsApp Βρισκόμαστε, χωρίς αμφιβολία, στο πιο επικί....

Manos Hadjidakis,The circle of CNS-Tassis Christoyannis,Dora Bakopoulos

Ι. Μάζης: Συμφωνίες με Πούτιν. Φόβος Δύσης για Ορθοδοξία. Απόρρητοι Φάκε...

«Ήτανε μια φορά»: Μια μοναδική εκτέλεση και ενορχήστρωση

ΖΩΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ- Από το Αγγελόκαστρο στο Όρος, αγάπη πανσέληνηΔημοσίευση στο ΑΤΕΧΝΩΣ

ΖΩΗ ΔΙΚΤΑΙΟΥ- Δημοσίευση στο ΑΤΕΧΝΩΣ 

Από το Αγγελόκαστρο στο Όρος, αγάπη πανσέληνη

«Η Ελλάδα χαρτί υπό διαπραγμάτευση στα χέρια της Δύσης»! Ο Δ. Κωνσταντακ...

Ουκρανικό: Ο πόλεμος που αλλάζει τον κόσμο

Ταξίδι στα Κύθηρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1984)

 Δημήτρης Πατέλης

1 ημ.  · 

Οι ήττες μας, παρακαταθήκη για τις επερχόμενες νίκες! Όχι με κλάψες και μνημόσυνα, όχι με στείρα επανάπαυση, με το βλέμμα στραμμένο στο ένδοξο παρελθόν των χαμένων ηρωικών αγώνων και θυσιών. Αρκεί να αναστοχαστούμε και να θεμελιώσουμε την επαναστατική προοπτική, να της δώσουμε ΘΕΤΙΚΗ & ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΠΝΟΗ αντίστοιχη της εποχής και της συγκυρίας! Η πιο δυνατή και επίκαιρη ανάλυση αυτής της κλασικής κινηματογραφικής σκηνής του Αγγελόπουλου! Συγχαρητήρια Αντώνη!

Antonis Balasopoulos

1 ημ.  · 

32 χρόνια σε 2 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα

Η σκηνή που θα μας απασχολήσει εδώ προέρχεται από το Ταξίδι στα Κύθηρα του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1984). Αφορά τη φορτισμένη συνάντηση, σ’ ένα ερειπωμένο χωριό της ελληνικής επαρχίας, δύο συγχωριανών που βρέθηκαν απέναντι ο ένας στον άλλο κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου: του κομμουνιστή και μέλους του ΔΣΕ Σπύρου (Μάνος Κατράκης) και του δεξιού “πατριώτη” και προέδρου του χωριού Αντώνη (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος).

Μας ενδιαφέρει πρώτα η κυρίαρχη πρόσληψη της σκηνής από το ακροατήριο της ταινίας στα μέσα της δεκαετίας του 1980: πρόκειται για μια πρόσληψη έντονα συναισθηματικά φορτισμένη, ασφαλώς, τόσο λόγω του ειδικού βάρους δύο ηθοποιών με πολύ σημαντική και πολύχρονη καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όσο και λόγω του βασικού ζητήματος που πραγματεύεται η σκηνή, των πληγών του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-1949, που ξύνονται επώδυνα όταν ο για 32 χρόνια εξόριστος Σπύρος επιστρέφει στο χωριό του από την ΕΣΣΔ. Πρόκειται όμως επίσης για μια πρόσληψη, που, σε συνάρτηση με τις δύο προαναφερθείσες διαστάσεις και σε συνδυασμό με την επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους κατά την περίοδο κυκλοφορίας της ταινίας (πρώτη περίοδος διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ), προσανατολίζεται προς το ιδεολόγημα της “εθνικής συμφιλίωσης”.

Κοντολογής, η σκηνή εμφανίζεται σε ένα συνολικό πλαίσιο που προετοιμάζει τον θεατή να την εκλάβει ως την συγκινητική καταγραφή της τραγικής αλήθειας του πολέμου, της ματαιότητας της εκατέρωθεν σφαγής, των καταστροφικών της συνεπειών, και, τέλος, μέσω της αμοιβαίας αναγνώρισης αυτής της αλήθειας, της συμφιλίωσης (είναι σημαντικό εδώ το γεγονός ότι σεναριογράφος της ταινίας ήταν ο Θανάσης Βαλτινός, γνωστός για την συμβολή του στην “αναθεώρηση” της ιστορίας του ελληνικού εμφυλίου, στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των κινήτρων των αντιπάλων των κομμουνιστών και της αναγνώρισης ότι ήταν και αυτοί θύματα). Αν προσθέσει κανείς το εξωκειμενικό, αλλά σημαντικό για την πρόσληψη, γεγονός ότι το Ταξίδι στα Κύθηρα ήταν η τελευταία ταινία των δύο μεγάλων ηθοποιών, που πέθαναν και οι δύο τη χρονιά που κυκλοφόρησε η ταινία (τον Απρίλη και τον Σεπτέμβρη του 1984), αντιλαμβάνεται ότι όλα συνηγορούν στην κατεύθυνση της ερμηνείας της σκηνής με όρους τραγικής και αμοιβαίας αναγνώρισης. Σ’ αυτήν, υποτίθεται, οι δύο πόλοι του εμφυλίου αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο με την εγελιανή έννοια: αναγνωρίζουν ο ένας την ανθρώπινη, ευάλωττη, θνήσιμη υπόσταση του άλλου, κι έτσι, αναγνωρίζουν ταυτόχρονα την “τρέλα” της σύγκρουσης και της αιματοχυσίας ανάμεσα σε ό,τι ο καθένας εκπροσωπεί.

Ο κινηματογράφος όμως του Αγγελόπουλου παραμένει σημαντικός κινηματογράφος στο βαθμό που πολυπλοκοποιεί και προβληματικοποιεί τόσο τον κρυφά (και για αυτό, ιδιαίτερα αποτελεσματικά) ιδεολογικό χαρακτήρα αυτού του πλαισίου ερμηνείας, όσο και τον προσανατολισμό του ίδιου του σεναρίου του· στο βαθμό δηλαδή που υπονομεύει, με εξαιρετική λεπτοφυϊα και λιτότητα, το ίδιο το ιδεολογικό μήνυμα που, σε πρώτη φάση, φαίνεται να εκπέμπει στο ακροατήριό του.

Ας δούμε πώς, καταγράφοντας αυτό που βλέπει (και ακούει) όποιος δει και ακούσει τη σκηνή χωρίς το πέπλο μυστικοποίησης που εξυφαίνει ο ιδεολογικά κινούμενος (και κατά βάση ασύνειδος) εξωραϊσμός της:

Καθώς ο Σπύρος κατηφορίζει σκεπτικός το δρόμο του χωριού, βλέπει τον Αντώνη να βγαίνει από το σπίτι του, τραβώντας με το σκοινί ένα φορτωμένο γαϊδούρι. Εγκαταλείπει το χωριό, το οποίο έχει συμφωνήσει ως πρόεδρός του να πουληθεί ως χιονοδρομικό κέντρο σε μια εταιρεία, πράγμα στο οποίο αντιτίθεται με πείσμα ο “παρείσακτος”, εξόριστος Σπύρος. Δεμένη πάνω στο γαϊδούρι διακρίνεται μια τηλεόραση, κατεξοχή σύμβολο της “νέας κουλτούρας” του καπιταλιστικού καταναλωτισμού που είχε ήδη αναδυθεί ως μαζική σε χαρακτήρα κουλτούρα στην περίοδο της “εθνικής συμφιλίωσης” που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ του 1981-1884. Καθώς ο Αντώνης βγαίνει στο δρόμο, η στάση του απέναντι στο Σπύρο δείχνει έντονη αμφιθυμία: αρχικά, στρέφει το βλέμμα του σ’ αυτόν, κατόπιν το αποστρέφει με φαινομενική περιφρόνηση, και αμέσως μετά το επι-στρέφει πάνω του. Η στάση του σώματός του είναι σαφής ως προς τις συνδηλώσεις της: o Αντώνης είναι αναποφάσιστος για το αν πρέπει να αναγνωρίσει τον “ξένο” στην ελληνική ζωή των τελευταίων 32 ετών Σπύρο, τον αντίπαλο του εμφυλίου. Στο τέλος, στρέφεται αργά, τραβώντας πάντα το γαϊδούρι, προς τον Σπύρο και βγάζει απ’ το σακκάκι του ένα τσιγάρο. Το βλέμμα του είναι ασταθές: κοιτά μια προς το Σπύρο, μια μακριά του, μια προς τα κάτω. Ο Σπύρος τον πλησιάζει, και, καθώς φτάνουν σε μια κοντινή απόσταση, ο Αντώνης αναγκάζεται να κοιτάξει τον Σπύρο στο πρόσωπο.

Η χορογραφία κινήσεων του Αντώνη καταγράφει λοιπόν με σαφήνεια μια πρώτη ασυμμετρία ανάμεσα στους δύο: ο εκπρόσωπος της δεξιάς, του κράτους, της νικηφόρας παράταξης, είναι αυτός που προδίδει άγχος, ανασφάλεια και διστακτικότητα για την συνάντηση με την άλλη πλευρά της ιστορίας. Η αμφιθυμία του εκτείνεται ως το ίδιο το τσιγάρο που έχει βγάλει, το οποίο κάνει να βάλει στο στόμα του, αλλά κατόπιν, όταν σηκώνει το κεφάλι του και βλέπει τον Σπύρο να τον κοιτά, αλλάζει γνώμη και του το προσφέρει. Ο συμβολισμός είναι λιτός και σαφής: ο καπνός της ειρήνης, η προσφορά συμφιλίωσης. Ο Σπύρος, ατάραχος, βγάζει τα χέρια από την τσέπη και παίρνει το τσιγάρο. Στη σιωπή του χωριού, ο Αντώνης ακούγεται να αναστενάζει καθώς ψάχνει αναπτήρα, και κατόπιν, με την χαρακτηριστική τρεμάμενη φωνή του Παπαγιαννόπουλου, λέει: “Μας βάλανε και πολεμήσαμε. Βγάλαμε τα μάτια μας. Εσύ από δω, εγώ απ’ την άλλη μεριά. Χάσαμε κι οι δυο.” Κατόπιν, και καθώς στρέφεται να φύγει: “Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο κι ο λύκος με το λύκο.” Και τέλος, γυρνώντας πάλι μια τελευταία φορά προς το Σπύρο: “Τίποτα δεν απόμεινε εδώ πέρα”, με την ανάσα του να ακούγεται σαν στα πρόθυρα λυγμού.

Έχουμε λοιπόν, στα λόγια του Αντώνη, συμπυκνωμένο όλο το ιδεολογικό και συναισθηματικό αφήγημα που θα κυριαρχήσει στην Ελλάδα στη δεκαετία του 1980: α) Ο εμφύλιος ήταν υποκινούμενος από ξένες και σκοτεινές δυνάμεις (“μας βάλανε και πολεμήσαμε”)· β) Οι συνέπειές του ήταν εξίσου καταστροφικές και για τις δύο πλευρές (“Βγάλαμε τα μάτια μας”, “χάσαμε κι οι δυο”)· γ) Ήταν επίσης καταστροφικές για τη χώρα ως αυτό που (θά πρεπε να) ενώνει τις δύο πλευρές (“τίποτα δεν απόμεινε εδώ πέρα”) · δ) Ήταν συνεπώς μια σύγχρονη τραγωδία (η συναισθηματική φόρτιση και αγωνία που προδίδει με όλες του τις χειρονομίες και τους αναστεναγμούς ο Αντώνης).

Αλλά ευθύς αμέσως συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά—το σύνολο του ιδεολογικού αφηγήματος της “εθνικής συμφιλίωσης” αριστεράς και δεξιάς, κομμουνιστών και “εθνοπατριωτών”—έρχονται από τη μία πλευρά, την πλευρά του εκπροσώπου της δεξιάς, του εθνικού στρατού, της αδιάκοπης απ’ το 1949 και δώθε αστικής κυριαρχίας. Ο Σπύρος δε μιλά. Η σιωπή είναι το σήμα κατατεθέν της άλλης πλευράς, της πλευράς αυτών που ηττήθηκαν κι εξαναγκάστηκαν να ζήσουν τις συνέπειες της ήττας. Κατά συνέπεια, η “αμοιβαιότητα” που υποδηλώνει φαινομενικά η σκηνή είναι μια ψευδής αμοιβαιότητα. Και περαιτέρω, η “προσφορά συμφιλίωσης” με τη μορφή της αποδοχής της αμοιβαιότητας του πόνου και της ήττας, φαίνεται ξεκάθαρα να πηγάζει από το άγχος της μιας πλευράς απέναντι στην άλλη. Μόνο που το άγχος αυτό προδίδει ενοχή. Και η ενοχή με τη σειρά της προδίδει την παρουσία του ψεύδους μέσα στη φαινομενικά “εκ βαθέων”, γυμνή, αδιαμεσολάβητη από ιδεολογικές σκοπιμότητες στιγμή του συναισθηματικού ξεσπάσματος του Αντώνη.

Και η επιβεβαίωση αυτού του ψεύδους έρχεται πολύ γρήγορα, γιατί καθώς ο Αντώνης ξελύνει το γαϊδούρι του και παίρνει το δρόμο του έχοντας γυρίσει για τα καλά την πλάτη του στο Σπύρο, αρχίζει να σιγοτραγουδά: “το πυροβολικό, το πυροβολικό, το πυροβολικό πολύ το αγαπώ, τ’ αγαπάω κι ας πεθάνω στο κανόνι μου απάνω.” Πρόκειται, βέβαια, για ένα από τα τονωτικά του ηθικού τραγούδια του Εθνικού Στρατού που, με την βοήθεια αρχικά της Αγγλίας και κατόπιν των ΗΠΑ, επικράτησε του ΔΣΕ και εγκαινίασε την μεταπολεμική τρομοκρατία κατά των κομμουνιστών όπως ο Σπύρος. Έχοντας κάνει “κατάθεση ψυχής” λοιπόν, ο Αντώνης επιστρέφει, με την πλάτη γυρισμένη πλέον, στο αφήγημα πίσω από το αφήγημα που πρόσφερε μαζί με το τσιγάρο: αυτό του ρεβανσιστικού θριάμβου της αστικής τάξης και των “πατριωτών”, του αντικομμουνιστικού κράτους των διώξεων, των εκτελέσεων, της εξορίας.

Το αφήγημα της “αμοιβαιότητας”, της εκατέρωθεν αναγνώρισης, της συμφιλίωσης, δεν υποσκάπτεται λοιπόν απλώς από την απόλυτη σιωπή του Σπύρου· υποσκάπτεται από αυτό που αποκαλύπτεται στο τέλος της σκηνής ως υποκρισία, ως ψεύτικη συμφιλίωση, και που, αναδρομικά, εξηγεί και την ίδια τη σιωπή του Σπύρου στην “κατάθεση ψυχής” του Αντώνη: είναι μια σιωπή που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι η συμφιλίωση (δε μπορεί παρά να) είναι ψευδής, ότι δεν υπάρχει τραγική λύτρωση, ότι η ιστορική πληγή δεν μπορεί να κλείσει. Γιατί το ψεύδος που κρύβει η “συναισθηματική” επίκληση και η αντίστοιχα συναισθηματική πρόσληψη δεν είναι άλλο παρά το ψεύδος μιας συμφιλίωσης παρά το αδιάκοπο της ιστορίας, το αδιάκοπο, κατά συνέπεια, της ταξικής πάλης: ο εμφύλιος έχει ασφαλώς τελειώσει με τη συγκεκριμένη του μορφή, αλλά τίποτε δεν είναι “αμοιβαίο” ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Εξόριστος ήταν μονάχα ο ένας, ηττημένος είναι μονάχα ο ένας, και αντίστροφα, τοπικός άρχων είναι ο ένας, κύριος του χωριού και νικητής ο ένας. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο θέσεις παραμένει, φυλαγμένο στα χέρια της σιωπής απέναντι στην πρόωρη συμφιλίωση, τη συμφιλίωση χωρίς συμφιλίωση, τη συμφιλίωση ως κίβδηλη υπόσχεση σε μια κοινωνία όπου συνεχίζει να μαίνεται ο ταξικός πόλεμος, ακόμα και εν μέσω χειρονομιών ειρήνης. Αυτό το χάσμα, το φυλαγμένο απ’ τη σιωπή, δεν προαναγγέλει κάποια μνησίκακη εκδίκηση: είναι απλώς το ίχνος της διαφοράς που επιτρέπει στη συμφιλίωση των ανθρώπων να μην ταυτιστεί με την ιδεολογική της προσομοίωση, να παραμείνει δηλαδή αλώβητη ως υπόσχεση, ως ιστορική δυνατότητα που δεν εξαργυρώνεται σήμερα, γιατί δεν αποδέχεται να γίνει επουλωτική χρυσόσκονη πάνω στη μνήμη, έμπλαστρο που βιάζεται να κρύψει, πριν την κατάργηση της απώτερης πηγής τους, τις πληγές της ταξικής πάλης.

Ζωή Δικταίου : ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ για το Καζαντζακικό έργο

 Ζωή Δικταίου

5 ημ.  · Shared via AddThis  · 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Προσκαλούνται ερευνητές και μελετητές του καζαντζακικού έργου, συγγραφείς, μέλη Δ.Ε.Π., εκπαιδευτικοί, διδάκτορες και υποψήφιοι διδάκτορες να συμμετάσχουν με προφορικές εισηγήσεις (στην ελληνική γλώσσα), οι οποίες δεν έχουν δημοσιευθεί ή ανακοινωθεί στο παρελθόν. Διάρκεια εισήγησης: 15΄.

ΥΠΟΒΟΛΕΣ

Οι προτάσεις των ανακοινώσεων δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 300 λέξεις και θα κριθούν από την Επιστημονική Επιτροπή. Είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από σύντομο βιογραφικό σημείωμα (μέχρι 150 λέξεις). Για την αποστολή των προτάσεων παρακαλούμε να χρησιμοποιηθεί η ηλεκτρονική διεύθυνση: synedrio2023nk@gmail.com

Ως καταληκτική προθεσμία υποβολής των προτάσεων ορίζεται η 30η Ιανουαρίου του 2023. Οι οριστικές απαντήσεις αποδοχής των ανακοινώσεων από την Επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου θα ανακοινωθούν έως τις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Την επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου αποτελούν οι:

Δημήτρης Κόκορης, Αναπληρωτής Καθηγητής Νεοελληνικής Γραμματείας, ΑΠΘ, μέλος ΕΣ.

Έρη Σταυροπούλου, Ομότιμη καθηγήτρια Nεοελληνικής Φιλολογίας, ΕΚΠΑ, μέλος ΕΣ.

Νίκος Χρυσός, Συγγραφέας, Α΄ Αντιπρόεδρος του Παραρτήματος Ελλάδας ΔΕΦΝΚ, μέλος ΕΣ.

Το συνέδριο τελεί υπό την αιγίδα

της Εταιρείας Συγγραφέων και του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος.

BOOKPRESS.GR

Συνέδριο: «Ο Νίκος Καζαντζάκης και οι Έλληνες Ομότεχνοί του - Αλληλεπιδράσεις, Συνάφειες και διαφωνίες»

Με αφορμή τη συμπλήρωση 140 χρόνων από τη γέννηση το

Εκδόσεις Ροπή - ROPI Publications- "H Μέρα που Ανακαλύψαμε το Σύμπαν" [Μτφ. Θεμιστοκλής Χαλικιάς].

 Εκδόσεις Ροπή - ROPI Publications

Χορηγούμενη 

 · 

«Με τις εντυπωσιακές φωτογραφίες του λαμπρού μας σύμπαντος να είναι πλέον τόσο διαδεδομένες, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι των εικόνων που μας περιτριγυρίζουν καθημερινά, είναι δύσκολο να θυμόμαστε πως λιγότερο από έναν αιώνα πριν η σύλληψη των αστρονόμων για το σύμπαν ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό,τι είναι σήμερα. Δεν υπήρχαν κβάζαρ, μακρινοί γαλαξίες, εξωτικές μαύρες τρύπες ή μανιωδώς περιστρεφόμενοι αστέρες νετρονίων. Κανείς δε γνώριζε με βεβαιότητα ούτε καν με ποιον ακριβώς μηχανισμό συντηρούσε ο Ήλιος την παραγωγή των τρομακτικών του ενεργειών σε βάθος δισεκατομμυρίων ετών. Αυτό που αποκαλούνταν «το σύμπαν» αποτελούνταν από ένα μοναδικό, σε σχήμα δίσκου, σύνολο από άστρα το οποίο διέγραφε μια μεγαλειώδη λωρίδα στον ουράνιο θόλο.

Με τη Γη να βρίσκεται εντός αυτής της τεράστιας αστρικής συνάθροισης, κοιτάζουμε προς τα έξω μέσα από τον δίσκο κι έτσι τον αντιλαμβανόμαστε σαν μια λωρίδα. Γνωστός από την αρχαιότητα ως «Γαλαξίας» λόγω της ωχρής λευκής όψης του, ο Γαλαξίας μας έναν αιώνα πριν δεν αποτελούσε απλά τον μοναδικό κάτοικο του σύμπαντος· ήταν το σύμπαν – μία μοναχική, γεμάτη άστρα όαση που πε- ριτριγυριζόταν από ένα σκοτάδι απροσδιόριστου βάθους.

Λιγοστές φωνές διαφωνούντων επιχειρηματολογούσαν ενάντια σε αυτήν την αντίληψη. Ένας ολοένα και αυξανόμενος αριθμός μικρών σπειροειδών νεφών παρατηρούνταν στους ουρανούς· αυτά τα αχνά ουράνια αντικείμενα παραμόνευαν όποτε κάποιο τηλεσκόπιο ατένιζε τις περιοχές μακριά από το επίπεδο του Γαλαξία, προς τα βάθη του διαστήματος. Αυτά τα σπειροειδή νεφελώματα βρίσκονταν άραγε κοντά μας ή ήταν ακόμα πιο μακριά; Κανένας δε γνώριζε, επειδή στις αρχές του 20ου αιώνα οι αστρονόμοι δε διέθεταν ακόμη τα μέσα για τον καθορισμό των αποστάσεών τους με εξασφαλισμένη ακρίβεια. Το μόνο πράγμα που μπορούσαν να κάνουν ήταν εικασίες. Ορισμένοι παρατηρούσαν τα νεφελώματα αυτά με σχήμα σαν ελατήρια που ξετυλίγονταν και σκέφτονταν: «Α, κοντινά ηλιακά συστήματα τα οποία βρίσκονται στο στάδιο του σχηματισμού τους». Άλλοι παρατηρούσαν τα ίδια μικροσκοπικά νέφη και τα φαντάζονταν σαν ένα πλήθος αδελφικών γαλαξι- ών, τόσο μακρινών, που τα άστρα τους διαχέονταν σε μιαν αχνή και ομιχλώδη λευκότητα. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως ο Γαλαξίας δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό, παρά απλά ένα νησί από άστρα το οποίο επέπλεε στη μέση ενός κατά πολύ μεγαλύτερου αρχιπελάγους. Όμως η πλειοψηφία των αστρονόμων απέρριπτε αυτήν την αλλόκοτη – ίσως και τρομακτική – ιδέα. [...]

Αυτή η γαλήνη όμως θρυμματίστηκε καθώς η αστρονομία υπέστη μια θεαματική μεταμόρφωση προς το τέλος του 19ου αιώνα. «Επρόκειτο για μια περίοδο εκπληκτικής αλλαγής που άγγιζε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής σε αυτόν τον πλανή- τη», αναπολούσε ο Έντουιν Φροστ. "[‘Ηταν] πραγματικά το πέσιμο της αυλαίας για μια Βικτωριανή εποχή μαζί με το τέλος του αιώνα".»

- Από το βιβλίο της Marcia Bartusiak "H Μέρα που Ανακαλύψαμε το Σύμπαν" [Μτφ. Θεμιστοκλής Χαλικιάς].

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίo: https://www.ropipublications.com/day-we-discover-the.../

Φωτογραφία: Σύγκουση των σπειροειδών γαλαξιών Arp 274 που βρίσκεται σε απόσταση 400 εκατομμυρίων ετών φωτός κοντά στον αστερισμό της Παρθένου. NASA, ESA, Hubble. Copyright: Mehmet Hakan Özsaraç.

Όλες οι αντιδράσεις:

9797