ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ-Δοξαστικον. Ποίηση Οδυσσέας Ελύτης. Μουσική Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνευτές  Τάσης Χριστογιαννόπουλος, Γιώργος Νταλάρας.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη χαραγµένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου η αλκή µες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η µέρα Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος οι µικρές κυανές φωνές µυριάδες η µεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ άνεµοι που ιερουργούνε που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται Οι αγένειοι δόκιµοι της τρικυµίας οι δροµείς που διάνυσαν τα ουράνια µίλια οι Ερµήδες µε το µυτερό σκιάδι και του µαύρου καπνού το κηρύκειο Ο Μαίστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρµπής ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σφόκος η Τ ραµουντάνα, η Όστρια ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι το κρασί το ξανθό µε την κηλίδα του ήλιου του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφηµερεύει Οι λιθιές και τα κύµατα χέρι µε χέρι µια πατούσα που σύναξε σοφία στην άµµο ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους η συνείδηση πάµφωτη σαν καλοκαίρι ΤΑ ΝΗΣΙΆ µε το µίνιο και µε το φούµο . τα νησιά µε το σπόνδυλο κάποιανου Δία τα νησιά µε τους έρηµους ταρσανάδες τα νησιά µε τα πόσιµα γαλάζια ηφαίστεια Στο µελτέµι τα ορτσάροντας µε κόντρα-φλόκο Στο γαρµπή τι αρµενίζοντας πόντζα-λαµπάντα έως όλο το µάκρος τους τι αφρισµένα µε λιτρίδια µαβιά και µε ηλιοτρόπια Η Σίφνος, η Αµοργός, η Αλόννησος η Θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη η Κως, η 'Ιος, η Σίκινος ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι αντικρύ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι µε την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι Το πορώδες και άσπρο µεσηµέρι ένα πούπουλο ύπνου που ανεβαίνει το σβησµένο χρυσάφι µες στους πυλώνες και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη µνήµη των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης ένα θαύµα να καίει στους ουρανούς τι αλώνια ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε: ΧΑΙΡΕ η Καιοµένη και χαίρε η Χλωρή Χαίρε η Αµεταµέλητη µε το πρωραίο σπαθί Χαίρε η που πατείς και τα σηµάδια σβήνονται Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύµατα γίνονται Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία Χαίρε της ερηµίας των νησιών η Αγία Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη Χαίρε µε τα λυτά µαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεµο Χαίρε µε την ωραία λαλιά η δαµάζοντας το δαίµονα Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων Χαίρε που αρµόζεις τη ζώνη του Οφιούχου Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεµνή Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώµα που ανεβάζει µιαν οσµή κεραυνού σαν από θειάφι του βουνού ο πυθµένας όπου θάλλουν οι νεκροί άνθη της αύριον Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεµία γιασεµιά και φουστάνια στο περιβόλι το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει της χαράς η στιγµή λίγο πριν κλάψει ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας τα κορίτσια οι παραπλανηµένες Πλειάδες τα κορίτσια τι Αγγεία των Μυστηρίων τα γεµάτα ως πάνω και τι απύθµενα Τα στυφά στο σκοτάδι κι όµως θαύµα τα γραµµένα στο φως και όµως µαυρίλα τα στραµµένα επάνω τους όπως οι φάροι τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάµονα Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή η Άwα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο δάκρυ ανατέλλοντας αργά στα ωραία µάτια των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι των παιδιών που κοιτάζουνται και δε µιλιούνται Των ερώτων το τραύλισµα πάνω στα βράχια ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη το τριζόνι το επίµονο καθώς η τύψη και το µάλλινο έρηµο µέσα στ' αγιάζι. ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που εmστρέφει από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει ποιος αλήθεια ο κόσµος που υπερέχει ποιο το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσµου: ΝΥΝ το αγρίµι της µυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη Αιέν η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η µιµική Αιέν αιέν ο λόγος και η Τρόπις η αστρική Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούµενο Αιέν των µυστηρίων το φως το περιιπτάµενο Νυν το περίβληµα της Γης Kαι η Εξουσία Αιέν η βρώση της Ψυχής και η πεµπτουσία Νυν της Σελήνης το µελάγχΡωµα το ανίατο Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισµα Νυν των λαών το αµάλγαµα και ο µαύρος Αριθµός Αιέν της Δίκης το άγαλµα και ο µέγας Οφθαλµός Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου Νυν Νυν το µηδέν και Αιέν ο κόσµος ο µικρός, ο Μέγας!