Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2021

ΣΤΗ ΦΑΡΜΑ Ή ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ; Στη μνήμη αυτών που έπεσαν για την Ελευθερία κα τη Δημοκρατία.

 





Πρωτάκουστο! Φίμωση στα μέσα ενημέρωσης και τα διεθνή ηλεκτρονικά δίκτυα επέβαλαν οι δυνάμεις της Νέας Τάξης στον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ. Μπορεί αυτό να μας ικανοποιεί από μία άποψη (να πάψουμε να ακούμε τον Τράμπ) αλλά μας τρομάζει από άποψη αρχής. Εννοώ την αρχή της ελευθερίας του λόγου ή της έκφρασης που αποτελεί εμβληματική αρχή του ελληνοδυτικού πολιτισμού και για την οποία ο Βολταίρος διατύπωσε την περίφημη αξιακή ρήση: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» (Je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu’au bout pour que vous puissiez le dire). Ποιός θα υπερασπιστεί αυτή την αρχή σήμερα αλλά και το 50% των αμερικανών που υβρίζονται απ' τους νεοταξίτες  οι οποίοι και τους ονομάζουν  ''ασκέρι ναζί, ακροδεξιών, θρησκόληπτων και συνομοσιολόγων''; Μόνο κάποιος λόγος φρονήσεως, αν μπορεί να υπάρξει. Γιατί, αν ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που βγήκε με την ψήφο του λαού, δέχεται λογοκρισία από τα μεγαλύτερα κανάλια και τα ηλεκτρονικά δίκτυα στην Αμερική την Ευρώπη και τον κόσμο (ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα, τον υβριστικό τόνο ή την αφέλεια των λεγομένων του), τότε τι ''ελευθερία της έκφρασης'' να σκεφτούμε ότι μπορούμε να έχουμε εμείς οι υπόλοιποι; 

Τρομάζω καθώς βλέπω σήμερα η πατρίδα μου να σιωπά, την ώρα που διακυβεύονται αξίες και πράγματα για τα οποία αγωνίστηκε, υπέφερε, και θυσιάστηκε ο λαός της και για τα οποία έχυσαν το αίμα τους εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και απλοί άνθρωποι. Τρομάζω καθώς βλέπω την αριστερά να παρασύρεται στο δίχτυ της Νέας Τάξης και να μη διαμαρτύρεται αλλά αντίθετα (παράλληλα μ' αυτή και τα φασίζοντα ιδιωτικά ΜΜΕ), να καταδικάζει την έφοδο-διαμαρτυρία στο Καπιτώλιο των ειρηνικών διαδηλωτών-πολιτών που αξίωναν τον έλεγχο της γνησιότητας της ψηφοφορίας (λες και μόνο αυτή μπορεί να νομιμοποιεί με τη σφραγίδα της τέτοια εγχειρήματα). Κι ακόμα, σεβασμό να μη δείχνει στους νεκρούς διαδηλωτές που έπεσαν  υπερασπιζόμενοι τις αρχές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας (λες και δεν ξέρει τίποτα από ελληνικό και χριστιανικό κόσμο ή  Αντιγόνη). 

Ποιόν κόσμο να εμπνεύσει μια τέτοια αριστερά, αλλά και ποιόν κόσμο να εμπνεύσει μια δεξιά και κεντροαριστερά, δεμένη τυφλά στο άρμα της παγκοσμιοποίησης που επελαύνει με χαρακτήρα μάλιστα κινεζοποίησης σε επίπεδο μισθών, εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών; Γιατί, όπως εξελίσσονται στις κοινωνίες μας τα πράγματα και όσο μένουμε στο δόγμα της νέας τάξης, είναι σίγουρο ότι για κινεζοποίηση πηγαίνουμε, παρά τις διαμαρτυρίες που μπορεί να εκφράζονται ενάντια στην εκάστοτε κυβέρνηση. Γιατί πώς είναι δυνατόν, μέσα σε μια ανοιχτή οικονομία και ένα εμπόριο χωρίς σύνορα, ν΄ανεβάσεις το επίπεδο ζωής των 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού χωρίς να θιγούν οι εργάτες και η ελίτ του προνομιούχου 1/3;

Η πολιτική της νέας τάξης/παγκοσμιοποίησης είναι αδιέξοδη  (δεν υπάρχει ειρηνική σταδιακή μετάβαση σ' ένα νέο κόσμο, χωρίς κάποιους προστατευτικούς φραγμούς που θα αίρονται σταδιακά. Η άλλη λύση: ''η εδώ και τώρα'' αναγκαστική μετάβαση, είναι δυνατή μόνο με τη βία και θα δημιουργούσε λουτρό αίματος στις αναπτυγμένες χώρες). Ωστόσο, η πολιτική της νέας τάξης έχει επικρατήσει ευρέως. Όπως έδειξαν οι αντιδράσεις των πολιτικών εκπροσώπων των κομμάτων μπροστά στα εκλογικά γεγονότα των ΗΠΑ, η πλειοψηφία των κομματικών εκπροσώπων μας αλλά και των πιο γνωστών διανοητών μας υπερασπίζονται τη νέα τάξη και την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, οι εκλογές αυτές και τα σχετικά γεγονότα στις ΗΠΑ ήταν μοναδική ευκαιρία να  ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο  σε ΗΠΑ,  Ελλάδα και Ευρώπη, τόσο σε επίπεδο κομμάτων όσο και προσώπων που είχαν το θάρρος να εκθέσουν τις απόψεις τους και πάρουν θέση (μέσ' την κατάσταση των εκφοβισμών και απειλών που έσπερναν τα ΜΜΕ, αλλά και τον ιδεολογικό πόλεμο που έχει αναλάβει η κυρίαρχη διανόηση-δες[4]). Οδήγησε στο να αναδειχτεί η κυρίαρχη διαφορά. Ξέρουμε πλέον ότι η διαφορά είναι ανάμεσα στη διεθνοποίηση της Νέας Τάξης και στον δημοκρατικό και πατριωτικό οικουμενισμό. Κι ότι αν δεν υπάρξει αντίσταση, οδηγούμεθα σταδιακά και με κλειστά μάτια στην αποδοχή της τεχνοκρατίας και της κινεζοποίησης που απλώνεται παγκόσμια χωρίς δυνατότητα κοινωνικού ελέγχου, και της οποίας χαρακτηριστικό δείγμα είναι οι μηχανές ψηφοφορίας που είδαμε να χρησιμοποιούνται στις ΗΠΑ και που μπορούν να ελέγχονται μόνο απ΄το Μεγάλο Αδελφό, μέσω των χάκερς και των ειδικών. Αλλά ποιό κόμμα ή διανοητής ασχολείται με τέτοια ζητήματα; 'Ολοι  κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή κομπάζουν πως έχουν έτοιμες τις λύσεις, εκείνες προ δυο αιώνων!

Φάρμα των Ζώων, λοιπόν (κατά Όργουελ). Ο καθένας στη σιωπή και τη δουλειά του. Κι αυτό είναι κατανοητό. Αλλά Εσύ, εσύ που θέλεις να παραμείνεις ιστορική ύπαρξη, στον κίνδυνο αναπόφευκτα θα εκτεθείς. Μελετάς τα πράγματα, παίρνεις θέση και μιλάς (με δική σου φωνή). Αλλιώς, κάθεσαι σπίτι σου, κοιτάς τη δουλειά σου και τον κήπο σου. Ούτε ανάγκη λόγου έχεις ούτε αντιλόγου. Δεινόν ο άνθρωπος, και τίποτα απ΄αυτόν πιο δεινότερο (Σοφοκλής). Το δικαίωμα στην ιστορία δεν εκχωρείται από κάπου ή από κάποιον. Είτε το αναλαμβάνεις και το διεκδικείς ή κάθεσαι στ' αυγά σου.

Αντί λοιπόν να αλληλοκατηγορούμαστε ψάχνοντας ''αναμάρτητους'' στην ιστορία και για  το ποιός ''έστησε τη δημοκρατία στο απόσπασμα'', ας επιλέξουμε την αποδοχή της διαφοράς, την αποδοχή ο ένας του άλλου, κι ας πλησιάσουμε να μεταβούμε ΑΠ' ΤΗ ΦΑΡΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ διεκδικώντας και εξασφαλίζοντας συνθήκες ειρηνικής συνεργασίας, δημοκρατίας και ελευθερίας για όλους τους λαούς. Βάση άλλη έξω απ΄τον ορθό λόγο, την επιστημονική αλήθεια  και  το ηθικό κεκτημένο της ανθρωπότητας δεν μπορεί να υπάρξει γι' αυτή τη μετάβαση. ΚΙ αυτή είναι αναγκαία για να γεφυρώσουμε το βαθύ χάσμα που  άνοιξε ανάμεσά μας η ιστορία, με την επιστήμη και την τεχνολογία της αλλά και τον φονικό  ιό της, το κόστος του οποίου σε ανθρώπινες ζωές και οικονομικές καταστροφές τουλάχιστον στη Δύση [Βόρειο  Νότιο Αμερική και Ευρώπη] είναι ανυπολόγιστο (και επικίνδυνο).

Κώστας Τσιαντής 10/1/2021

ΠΗΓΕΣ

[1] Καθηγητής ΜΑΖΗΣ: Ψήφισαν και τα δέντρα κι οι νεκροί.

[2] «Υπήρξε νοθεία με παράνομες ψήφους μετά τα μεσάνυχτα»: Ο αναλυτής Τζων Συτιλίδης στην ΕΡΤ (5/11/20)

[3] Κ. ΤΣΙΑΝΤΗΣ: ΚΡΙΜΑ! Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ. ΤΙΜΗ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΝΕΚΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ

[4] Evaggelos Venizelos - «Δεν υπάρχει δημοκρατική επανάπαυση»


ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ-ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟ ΑΠΌ ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

[0] ΚΡΙΜΑ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΣΕ ΒΑΘΕΙΑ ΚΡΙΣΗ:

Στιγμιότυπο 1 (35.05 στο βίντεο)   :  O,τι  ψήφοι εμφανίζονται πάνω (KENTUCKY), εμφανίζονται και κάτω  στο CNN live.



Μετά απ' ολίγο (35.11), έχουμε την ανανέωση των αποτελεσμάτων  την οποία βλέπουμε στο Στιγμιότυπο2. Τι βλέπουμε  να ανακοινώνεται πάνω?  Ότι, ο ένας υποψήφιος αύξησε  τον συνολικό αριθμό των ψήφων του (από 673948 σε 694508), ενώ ο άλλος τον μείωσε (από 662235 σε 661675)! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ!  Το συνολικό άθροισμα των ψήφων κάθε υποψηφίου δεν μειώνεται ποτέ όσο περνά η ώρα. 










[1] https://www.youtube.com/watch?v=e2mH9X4jQT8&feature=share...

[2]. Prof. Andrew W. Appel's Prinsceston Univ.  https://www.cs.princeton.edu/~appel/voting/

[3] J. Alex Halderman on Election Systems and Vulnerabilities. University of Michigan computer science and engineering professor https://www.c-span.org/video/?463480-4/washington-journal-j-alex-halderman-discusses-election-security&fbclid=IwAR13PwPS1sz1JK07GyZxUQdoChxcAVLIVwFPgputqvovS7yykykRfHPxc9I

[4].Δες την κατάθεση (1.06) https://www.youtube.com/watch?v=EjbAFuoQOvo&feature=share...

[5} Μεταξύ άλλων δες ΚΑΤΑΘΕΣΗ

[6] ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ

[7] Διαμαρτυρία αναγνώστη στην washingtontimes: Evidence of election fraud is substantial

[8] ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ τραγουδιστή ΒΑΛΑΝΤΗ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)