Στέλλα Βρακά~ Μεγάλη Πέμπτη

Ιησού Θεάνθρωπε ήμουν κι εγώ εκεί τις ώρες του μαρτυρίου Σου.
Τις ώρες που σε εχλεύαζε ο όχλος τότε που το σώμα Σου πονούσε
στο μαστίγιο και το κεφάλι Σου μάτωνε στο στεφάνι των αγκαθιών.
Την στιγμή που το κορμί σου ενεδύθει τον πορφυρούν μανδύα της χλεύης.
Ήμουν εκεί στην πορεία Σου στον Γολγοθά σηκώνοντας τον Σταυρό Σου,
τον Σταυρό μου, τον Σταυρό όλων.
Στον κήπο της Γεθσημανή είπες το "απελθέτω" σαν άνθρωπος και το "Γεννηθήτω"
σαν Υιός Θεού.
Και η νύχτα σιώπησε περισσότερο από ποτέ κι έκλαψε.... κι αυτά τα δάκρυα τα γεύτηκε η επόμενη μέρα και ντράπηκε, ντράπηκε.
Οι αγαπημένοι σου μαθητές, εκεί στον κήπο, την ώρα της προσευχής Σου, είχαν αποκοιμηθεί.
Τα "ωσαννά" των ανθρώπων είχαν πάψει.

Ήταν οι ώρες των Φαρισσαίων και των Γραμματέων.
Οι ώρες του σκότους.
Όσοι είχαν θαυμάσει την ανατρεπτική Διδασκαλία Σου, δεν ήταν αυτές τις ώρες κοντά Σου. Εκείνοι που είδαν τα θαύματά Σου, απουσίαζαν. Απόντες όσοι είχαν συγκλονιστεί απ' το Όλον Σου!
Ήταν νύχτα.
Η Νύχτα των υποκριτών Φαρισαίων.

Ο δυστυχής Πιλάτος διέταξε να σε μαστιγώσουν, σε ενέδυσε τον πορφυρούν μανδύα
της ντροπής και το ακάνθινο στεφάνι για να κατευνάσει την οργή του πλήθους και να σε γλυτώσει απ΄τον θάνατο.
Πίστεψε πως ο όχλος θα σταματούσε να φωνάζει: Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν. Κι έτσι δεν θα υπήρχε καμιά ανάγκη να νίψει τας χείρας του.
Ο Πέτρος σε αρνιόταν λίγο πιο κεί. Κι όταν ο πετεινός λάλησε τρεις... Έκλαψε πικρά..!!
Αυτός ο Πέτρος που έκοψε το αυτί του στρατιώτη την στιγμή της σύλληψης Σου!
Μα έκλαψε πικρά και τα δάκρυα του ξέπλυναν την άρνηση και την βάπτισαν "κατάφαση" και "πίστη".
Κι αυτό το ¨δεν γνωρίζω τον άνθρωπο" έγινε: Σε γνωρίζω Κύριε και Θεέ. Σε πιστεύω και σ' αγαπώ.
Ο Ιούδας θα επιστρέψει τα αργύρια, θα πει: Σας παρέδωσα έναν αθώο!
Και θα αυτοκτονήσει.
Αυτή την μαύρη νύχτα.

Ο Υιός του Θεού στον Σταυρό.
Ο αναμάρτητος ως κακούργος.
Αληθώς είσαι μαζί μου στον παράδεισο, είπες στον μετανοημένο ληστή
που τόλμησε να τον ζητήσει.
Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι.
Γυναίκα, να ο Γιός σου, στην μητέρα Σου δείχνοντας τον αγαπημένο Σου μαθητή πιυ δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε, δεν αναρωτήθηκε γιατί δέχτηκες όλο αυτό το μαρτύριο.
Εσύ που έκανες τα πάνω απ' τα ανθρώπινα!
Τι μπορεί να κάνει η Αγάπη;

Εκεί, εκεί πριν το τέλος συγχώρεσες τους σταυρωτές Σου, με αυτό το: Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι...!"
Έτσι μας έδειξες τον τρόπο της ζωής, εκεί, ένα βήμα πριν τον θάνατο.
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες έπαιξαν στα ζάρια τον κόκκινο χιτώνα της ντροπής.
Ήμουν κι εγώ εκεί.

Μπορεί να ήμουν το καρφί στο χέρι Σου.
Μπορεί το στεφάνι των αγκαθιών.
Ίσως να ήμουν ο Ρωμαίος χιλίαρχος που κέρδισε στα ζάρια
τον χιτώνα Σου.

~στέλλα βρακά~
Μεγάλη Πέμπτη 12 Απριλίου 2012