απόσπασμα ενδεικτικό και αποκαλυπτικό της κρυμμένης μας ιστορίας από τους σύχρονους πλαστογράφους:
Και μην, τοιαύτη της Ανατολίδος νυν η κατάστασις. Ου γαρ εστι πόλις και τόπος, όπη των ορθοδόξων ημών ου προχέονται υπέρ της ευσεβείας τα αίματα. Και μειράκια εωράκαμεν προ ολίγων ετών τη τομή της μαχαίρας αφόβως υποκλίναντα τον αυχένα. […] Πώς οίεσθε [εσείς οι Λατίνοι] τους υπέρ Χριστού κακοχουμένους και δια την ομολογίαν καθ’ εκάστην ταλαιπωρουμένους, πεινώντάς τε και δειψώντας και γυμνητεύοντας, […]διωκομένους τε και βλασφημουμένους; […] Και ει τι προσκτώνται [οι ορθόδοξοι] ιδρώτι του προσώπου, ουκ εις τρυφήν ουμενούν, ουκ εις δόξαν, ουκ εις θέλημα σαρκός, αλλ’ εις το τελείν βασιλικούς φόρους, υπέρ δύναμιν όντας. […]Ίδε, τοιγαρούν, οποία νυν η Ελλάς και η ορθόδοξος Ανατολίς. […] Ει και εάλω η Κωνσταντινούπολις και εδουλώθει, το έθνος ουδαμώς εξερριζώθει[168].Νεκτάριος, πατριάρχης Ιεροσολύμων, 1660.
Sir Paul Rycaut, Άγγλος διπλωμάτης, 1678.
«Είναι τραγικό των γκρέμισμα των ιερών της θρησκείας, η αποπομπή του βασιλικού ιερατείου και η μετατροπή των ναών σε τζαμιά. Τα μυστήρια του θυσιαστηρίου τελούνται ΚΡΥΦΑ σε μυστικές και σκοτεινές τοποθεσίες. Τέτοιες είδα στις πόλεις και τα χωριά που ταξίδεψα και μοιάζουν μάλλον με κρύπτες ή τάφους, παρά με εκκλησίες. Οι στέγες τους είναι σχεδόν στο ύψος της επιφάνειας του εδάφους, για να μην κατηγορηθεί και η ελάχιστη έξαρση του οικοδομήματος ως θρίαμβος της θρησκείας και ότι θέλουν να ανταγωνιστούν τους ψηλούς μιναρέδες των μωαμεθανικών[177]τζαμιών. Έτσι, η σταθερή εγκαρτέρηση, τώρα στις μέρες μας, της ελληνικής[178] εκκλησίας εκεί περά, παρά την καταπίεση και την περιφρόνηση που υφίσταται από τον Τούρκο[179], είναι μια επιβεβαίωση της αλήθειας της όχι λιγότερο πειστική από τα θαύματα και την δύναμη που την συνόδευαν στις πρώτες απαρχές της. Για είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το να δει και να αντιληφθεί κανείς με πόση σταθερότητα, κουράγιο και απλότητα, αμαθή και φτωχά άτομα κρατούν την πίστη τους[180].»
Thomas Smith, 1680.
«Εν μέσω των οικτρών πιέσεων, που πλήττουν καθημερινά τους φτωχούς Έλληνες[196], και των συνεχών ταπεινώσεων και ύβρεων εκ μέρους των Τούρκων[197](οι οποίοι είναι ηλίθιοι και αργόστροφοι), δεν είναι μικρό επιχείρημα για την αλήθεια των μεγάλων άρθρων της χριστιανικής[198] θρησκείας ότι οι χριστιανοί[199]της Ανατολής[200]εξακολουθούν να διατηρούν το σύνολο της ομολογίας των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και αναγνωρίζονταν κατά τους πρώτους καιρούς[201].»
Ηλίας Μηνιάτης, 1688.
΄΄Αλλ’ ανίσως και ετούτα δεν φθάνουσιν, ας σε παρακινήσωσιν αι φωναί και οι παρακάλεσες των αγίων σου, όπου ακαταπαύστως φωνάζουσιν από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος, […] από την Κρήτην, […] την Κύπρον, […] την Αντιόχειαν, […] τας Αθήνας, […] την Σμύρνην, […] την Αλεξάνδρειαν, […] από την Βασιλεύουσαν Πόλιν. Και δείχνοντάς σου την σκληροτάτην τυραννίδα των αθέων Αγαρηνών ελπίζουσιν, από την άκραν σου ευσπλαγχνίαν, του ελληνικού γένους την απολύτρωσιν. […] Αποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τα δάκρυά μας, […] δώσε τόσην δύναμιν του ευσεβεστάτου ημών Δουκός των Ενετών εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε οπού να σβησθή τελείως το φως του φεγγαρίου[204].»
Γεώργιος Φατζέας, μητροπολίτης Φιλαδελφείας, 1760.
«Εις την Ελλάδα, όπου ήνθει τους παλαιούς καιρούς η σοφία και κατώκουν αι Μούσαι, δεν είναι την σήμερον Ακαδημίαι και Σπουδαστήρια, εις τα οποία να αρμώζη το ακαδημαϊκόν όνομα, επειδή η βάρβαρος τυραννία των Τούρκων δεν συγχωρεί εις τους απογόνους των Ελλήνων να επιμελούνται την γύμνασιν των επιστημών και της σοφίας, καθώς ήτον η συνήθεια των προγεννητόρων τους [207].»
Κωνσταντίνος Φρεαρίτης, καθηγητής πανεπιστημίου, 1863.
«Υπό του αιμοβόρου τυράννου ανελεήμονα μάστιγα, ο ταπεινός ιερεύς και ο πενιχρός Ελληνοδιδάσκαλος έντρομοι, αλλ’ άκαμπτοι και απτόητοι, συνήγον εις αφανή καταγώγια τουςτρυφερούς αυτών νεοσσούς, ίνα μυήσωσιν αυτούς εν κρυπτώ εις της ελληνικής ορθοδοξίας τα δόγματα και της ελληνικής επιστήμης τας εντολάς. Εκ των σκοτεινών δε τούτων κρυπτών εξήλθον οι πολυπληθείς εκείνοι φωτεινοί της πίστεως πατρίδος μεγαλομάρτυρες[317].»
Φωτάκος, πρώτος υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, 1873.
«Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν δια την παιδείαν, η οποία εσυνίστατο εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα, και ολίγην αριθμητικήν ακανόνιστον. Εν ελλείψει δε διδασκάλου ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου. Όλα αυτά εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους[321].»
Γεώργιος Χασιώτης, ιστορικός της εκπαίδευσης, 1881.
«Για μια μακρά περίοδο, η εκπαίδευση ήταν ασήμαντη. Πραγματικά, πώς να πάει κανείς σχολείο; Πώς να διασχίσει τους δρόμους; Γιατί μόλις έβγαιναν τα παιδιά από το πατρικό τους σπίτι –αλίμονο!– τα άρπαζαν οι γενίτσαροι, μια ορδή τόσο μισητή και τόσο φοβερή! Την νύχτα, με το φως της σελήνης, λέει ένα λαϊκό τραγούδι, τα Ελληνόπουλα, αψηφώντας την τουρκική σκληρότητα, έτρεχαν στα σχολεία για να πάρουν από εκεί μερικά ράκη του αρχαίου πολιτισμού της πατρίδας τους. Και συχνά, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, ακουγόταν ο πνιχτός ήχος ενός σφυριού, που δούλευε για να χτιστεί ένα σχολείο[324].»
Sir Paul Rycaut, Άγγλος διπλωμάτης, 1678.
«Είναι τραγικό των γκρέμισμα των ιερών της θρησκείας, η αποπομπή του βασιλικού ιερατείου και η μετατροπή των ναών σε τζαμιά. Τα μυστήρια του θυσιαστηρίου τελούνται ΚΡΥΦΑ σε μυστικές και σκοτεινές τοποθεσίες. Τέτοιες είδα στις πόλεις και τα χωριά που ταξίδεψα και μοιάζουν μάλλον με κρύπτες ή τάφους, παρά με εκκλησίες. Οι στέγες τους είναι σχεδόν στο ύψος της επιφάνειας του εδάφους, για να μην κατηγορηθεί και η ελάχιστη έξαρση του οικοδομήματος ως θρίαμβος της θρησκείας και ότι θέλουν να ανταγωνιστούν τους ψηλούς μιναρέδες των μωαμεθανικών[177]τζαμιών. Έτσι, η σταθερή εγκαρτέρηση, τώρα στις μέρες μας, της ελληνικής[178] εκκλησίας εκεί περά, παρά την καταπίεση και την περιφρόνηση που υφίσταται από τον Τούρκο[179], είναι μια επιβεβαίωση της αλήθειας της όχι λιγότερο πειστική από τα θαύματα και την δύναμη που την συνόδευαν στις πρώτες απαρχές της. Για είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το να δει και να αντιληφθεί κανείς με πόση σταθερότητα, κουράγιο και απλότητα, αμαθή και φτωχά άτομα κρατούν την πίστη τους[180].»
Thomas Smith, 1680.
«Εν μέσω των οικτρών πιέσεων, που πλήττουν καθημερινά τους φτωχούς Έλληνες[196], και των συνεχών ταπεινώσεων και ύβρεων εκ μέρους των Τούρκων[197](οι οποίοι είναι ηλίθιοι και αργόστροφοι), δεν είναι μικρό επιχείρημα για την αλήθεια των μεγάλων άρθρων της χριστιανικής[198] θρησκείας ότι οι χριστιανοί[199]της Ανατολής[200]εξακολουθούν να διατηρούν το σύνολο της ομολογίας των μυστηρίων της πίστεως, όπως αυτά πιστεύονταν και αναγνωρίζονταν κατά τους πρώτους καιρούς[201].»
Ηλίας Μηνιάτης, 1688.
΄΄Αλλ’ ανίσως και ετούτα δεν φθάνουσιν, ας σε παρακινήσωσιν αι φωναί και οι παρακάλεσες των αγίων σου, όπου ακαταπαύστως φωνάζουσιν από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος, […] από την Κρήτην, […] την Κύπρον, […] την Αντιόχειαν, […] τας Αθήνας, […] την Σμύρνην, […] την Αλεξάνδρειαν, […] από την Βασιλεύουσαν Πόλιν. Και δείχνοντάς σου την σκληροτάτην τυραννίδα των αθέων Αγαρηνών ελπίζουσιν, από την άκραν σου ευσπλαγχνίαν, του ελληνικού γένους την απολύτρωσιν. […] Αποδέξου λοιπόν, Παναγία Παρθένε, τα δάκρυά μας, […] δώσε τόσην δύναμιν του ευσεβεστάτου ημών Δουκός των Ενετών εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε οπού να σβησθή τελείως το φως του φεγγαρίου[204].»
Γεώργιος Φατζέας, μητροπολίτης Φιλαδελφείας, 1760.
«Εις την Ελλάδα, όπου ήνθει τους παλαιούς καιρούς η σοφία και κατώκουν αι Μούσαι, δεν είναι την σήμερον Ακαδημίαι και Σπουδαστήρια, εις τα οποία να αρμώζη το ακαδημαϊκόν όνομα, επειδή η βάρβαρος τυραννία των Τούρκων δεν συγχωρεί εις τους απογόνους των Ελλήνων να επιμελούνται την γύμνασιν των επιστημών και της σοφίας, καθώς ήτον η συνήθεια των προγεννητόρων τους [207].»
Κωνσταντίνος Φρεαρίτης, καθηγητής πανεπιστημίου, 1863.
«Υπό του αιμοβόρου τυράννου ανελεήμονα μάστιγα, ο ταπεινός ιερεύς και ο πενιχρός Ελληνοδιδάσκαλος έντρομοι, αλλ’ άκαμπτοι και απτόητοι, συνήγον εις αφανή καταγώγια τουςτρυφερούς αυτών νεοσσούς, ίνα μυήσωσιν αυτούς εν κρυπτώ εις της ελληνικής ορθοδοξίας τα δόγματα και της ελληνικής επιστήμης τας εντολάς. Εκ των σκοτεινών δε τούτων κρυπτών εξήλθον οι πολυπληθείς εκείνοι φωτεινοί της πίστεως πατρίδος μεγαλομάρτυρες[317].»
Φωτάκος, πρώτος υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, 1873.
«Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν δια την παιδείαν, η οποία εσυνίστατο εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα, και ολίγην αριθμητικήν ακανόνιστον. Εν ελλείψει δε διδασκάλου ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου. Όλα αυτά εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους[321].»
Γεώργιος Χασιώτης, ιστορικός της εκπαίδευσης, 1881.
«Για μια μακρά περίοδο, η εκπαίδευση ήταν ασήμαντη. Πραγματικά, πώς να πάει κανείς σχολείο; Πώς να διασχίσει τους δρόμους; Γιατί μόλις έβγαιναν τα παιδιά από το πατρικό τους σπίτι –αλίμονο!– τα άρπαζαν οι γενίτσαροι, μια ορδή τόσο μισητή και τόσο φοβερή! Την νύχτα, με το φως της σελήνης, λέει ένα λαϊκό τραγούδι, τα Ελληνόπουλα, αψηφώντας την τουρκική σκληρότητα, έτρεχαν στα σχολεία για να πάρουν από εκεί μερικά ράκη του αρχαίου πολιτισμού της πατρίδας τους. Και συχνά, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, ακουγόταν ο πνιχτός ήχος ενός σφυριού, που δούλευε για να χτιστεί ένα σχολείο[324].»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου