Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

ECONOMIC INDETERMINACY - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑ-Τι αποκαλύπτει /καταγγέλλει ο Βαρουφάκης στο ομώνυμο βιβλίο του:



Οι θεωρητικές αποτυχίες δεν είναι ούτε έκπληξη ούτε ντροπή. Αυτό που είναι τόσο εντυπωσιακό και σκανδαλώδες για τα Οικονομικά (ως επιστήμη) είναι η συγκεκαλυμμένη (surreptitious) μετατροπή των θεωρητικών Βατερλώ (Waterloos) των οικονομολόγων σε μεταφραζόμενους θριάμβους, οι οποίοι στη συνέχεια χωρίς ντροπή στηρίξουν τοξικές οικονομικές πολιτικές και τοξικά χρηματοδοτικά προϊόντα. Αλλά πώς παραγματώνεται αυτή η εκπληκτική μετατροπή της αποτυχίας σε ισχύ;
Το βιβλίο εξηγεί γιατί οι προσπάθειες μοντελοποίησης πολυπλοκότητας και χρόνου, αμφοτέρων, αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωπες με την αξιόπιστη Νέμεση των οικονομολόγων: τη ριζική απροσδιοριστία. Σε εκείνο το σημείο, οι νεότεροι επιστήμονες έρχονται αντιμέτωποι με ένα χυδαίο ηθικό δίλημμα: Θα αναγνωρίσουν ότι οι κανόνες των απροσδιόριστων διαδικασιών είναι οι ίδιοι απροσδιόριστοι; Ή θα χορέψουν τον χορό των μετα-αξιωμάτων, παραβιάζοντας τη λογική, αλλά, ενώ χορεύουν, θα πετύχουν να «κλείσουν» τα μοντέλα τους και να διασφαλίσουν την κατοχή; Αν αρνηθούν να συμμορφωθούν με το χορό, θα βγουν από το επάγγελμα. Αν χορεύουν στους σκοπούς του, θα βοηθήσουν την οικονομική επιστήμη να αναπαράγει την εξουσία της, αποκλείοντας τους εαυτούς τους από οποιαδήποτε σοβαρή ενασχόληση με τη λογική του πραγματικά υπάρχοντος καπιταλισμού.
Το βιβλίο παρουσιάζει μια σειρά θεωρητικών κινήσεων, Το Χορό των Mετα-αξιωμάτων, μέσω των οποίων οι οικονομολόγοι, με το καμάρι του μεγάλου μάγου, εμποδίζουν το κοινό τους να παρατηρήσει την κρίσιμη κίνηση συσκοτίζοντάς την (obfuscating).

''This book illustrates a sequence of theoretical moves, The Dance of the Meta-axioms, by which economists, with the panache of master magicians, prevent their audience from noticing the crucial obfuscating move."

ECONOMIC INDETERMINACY


COVER photo
ECONOMIC INDETERMINACY: A personal encounter with the economists’ peculiar nemesis
New Book: Published by Routledge in December 2013. For the publisher’s webpage click here.
This book is about consistent theoretical failure feeding, consistently, into immense social power.
The theoretical failure in question is that of mainstream economics and concerns the neoclassical economists’ fundamental incapacity to tell a logically coherent story about how complex economic entities evolve through real time.
Theoretical failures are neither surprising nor shameful. What is both startling and scandalous about economics is the surreptitiousconversion of the economists’ theoretical Waterloos into discursive triumphs, which then unashamedly prop up toxic economic policies and toxic financial ‘products’.
But how is this astonishing conversion of failure into power realised? Based on the author’s own modelling experiences, and drawing from a range of different theoretical fields (from bargaining theory and labour economics to experimental economics and attempts to model history by means of evolutionary game theory), this book illustrates a sequence of theoretical moves, The Dance of the Meta-axioms, by which economists, with the panache of master magicians, prevent their audience from noticing the crucial obfuscating move.
The book explains why attempts at modelling both complexity andtime are bound to come up against the economists’ reliable nemesis:radical indeterminacy. At that point, younger scholars come up against a hideous ethical dilemma: Will they acknowledge that the rules of indeterminate processes are themselves indeterminate? Or will they perform the Dance of the Meta-axioms, violating logic but, in the process, succeed in ‘closing’ their models and securing tenure? If they refuse to comply with the Dance, they will be ejected from the profession. If they dance to its tune, they will be helping economics reproduce its power by ruling themselves out of any serious engagement with the logic of really-existing capitalism.
Quite possibly, never before has intellectual history fashioned an ideological triumph of this magnitude out of a sequence of sorry, yet powerfully motivated, theoretical failures.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)