Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΗ ΔΥΝΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ- Κ. Μαυρίδης: ''Αποδοχή μνημονίου προϋποθέτει 100% διασφάλιση του φυσικού αερίου χωρίς υποθήκευσή του''.

Μπροστά στη νέα εποχή
Η επιστήμη της οικονομίας πάσχει από αρκετές αδυναμίες, π.χ. κάποιος μπορεί να αναδεικνύει το υποδεέστερο σε κορυφαίο, ενώ το αντικειμενικά κορυφαίο υποβαθμίζεται και παραγνωρίζεται. Ανάλογα μάλιστα με το πολιτικό συμφέρον, το σπουδαίο μπορεί να καταντήσει παιγνίδι σκοπιμοτήτων, αντί να αναδειχθεί στο κριτήριο της κοινωνίας για αξιολόγηση θέσεων.
Χειρότερο δε είναι όταν ο διάλογος για την οικονομία «παραγνωρίζει» τα σπουδαία και επικεντρώνεται σε άλλα επουσιώδη σε μια συζήτηση περιβεβλημένη με επιστημονικό μανδύα. Πώς ασκεί και εφαρμόζει ευθυκρισία ένας απλός πολίτης για το μέγιστο και καθοριστικό θέμα ενώπιόν μας και όχι για άλλα υποδεέστερα;
Όλοι αναγνωρίζουν σήμερα την ιστορική σπουδαιότητα που δημιουργεί ο ενεργειακός πλούτος. Ακόμη και όσοι το 2004 «αλληθώριζαν», είτε καλόπιστα αγνοούσαν τη συνωμοσία, σήμερα αναγνωρίζουν πως διασώθηκε η ευκαιρία για την εποχή του φυσικού αερίου. Για όσους πεισματικά επιλέγουν τη σιωπή, αυτό είναι αρκούντως δηλωτικό. Ωστόσο, η δυνατότητα αξιοποίησης αυτής της ιστορικής ευκαιρίας δυνατόν να εξαρτάται από το περιεχόμενο του μνημονίου. Άλλωστε, το «Μνημόνιο Συναντίληψης» δεν είναι το καταληκτικό περιεχόμενο. Η οριστική δανειακή σύμβαση που θα δεσμεύσει την Κύπρο με τους δανειστές της και είναι η ουσία, δεν είναι ακόμη γνωστή.
Με εκτιμήσεις για την τραπεζική τρύπα στα €9-10 δισ., συν το δημοσιονομικό πρόβλημα και τα κεφάλαια αναχρηματοδότησης, το ποσοστό του δημόσιου χρέους εκτιμάται πολύ πέραν εκείνου που «σηκώνει» η οικονομία, π.χ. οι αριθμοί παρουσιάζουν το χρέος ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) πάνω από το 140%, πολύ υψηλότερο από το βιώσιμο/αποδεκτό όριο του 120% που θέτει το ΔΝΤ.
Υπάρχουν εκτιμήσεις και για πολύ χειρότερα σενάρια. Αν δε συνυπολογιστεί ότι τα πρώτα χρόνια θα προκύψει συρρίκνωση του ΑΕΠ, από μόνο του θα σπρώχνει τους δείκτες εκτός ορίων, φέρνοντας στο προσκήνιο πρόσθετα επαχθή μέτρα, π.χ. ιδιωτικοποιήσεις τ ή «κούρεμα». Άλλωστε, υπάρχει η δήλωση σε επίπεδο Eurogroup «ότι το κυπριακό Κοινοβούλιο, έχει περάσει μια πρώτη δέσμη μέτρων». Η τοποθέτηση εννοεί ότι ενδέχεται να απαιτηθούν και άλλες δέσμες μέτρων προτού εγκριθεί το κυπριακό μνημόνιο.
Στο περασμένο άρθρο επικεντρωθήκαμε στην εμπειρία χωρών με διάσωση του τραπεζικού συστήματος (με τις όποιες ανομοιότητες), για να αποφύγουμε τις αυθαιρεσίες και σκοπιμότητες που εύκολα παρεισφρέουν σε ιδεολογικές και θεωρητικές συζητήσεις που παρουσιάζονται συχνά με επιστημονικό μανδύα.
Με γνώμονα το μέλλον, το μάθημα για την Κύπρο είναι ένα. Για να έχει νόημα το όποιο μνημόνιο, πρέπει να διασφαλιστεί στην πράξη η ανάπτυξη μέσω του φυσικού αερίου το συντομότερο. Κάθε σενάριο με βάση ρεαλιστικούς αριθμούς των τελευταίων δεκαετιών καταλήγει στο συμπέρασμα μιας ανέφικτης και μάταιης θυσίας με σκοπό την ανάπτυξη που θα καταλήγει εν πολλοίς στην αποπληρωμή των δυσβάσταχτων τόκων. Η μοναδική παράμετρος που δεν περιλαμβάνεται στους αριθμούς του παρελθόντος και μπορεί να κάνει τη διαφορά, είναι το φυσικό αέριο. Χωρίς αυτό, η ανάπτυξη θα προκύψει στο απώτερο μέλλον… κάποια μέρα λόγω τυχαίων συγκυριών. Το ζητούμενο είναι να προκύψει το συντομότερο λόγω πολιτικής διαχείρισης.
Έχουμε ευκαιρία -μετά από αιώνες- για μια νέα εποχή έχοντας ως βάση την αξιοποίηση του φυσικού αερίου και του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου ευρύτερα. Εάν οι έως τώρα συνωμοσίες για υφαρπαγή του απέτυχαν, πόσο πιο συγκαλυμμένα πρέπει να επιχειρηθεί και παρουσιαστεί σήμερα;
Πάντως, το τελικό κείμενο της δανειακής σύμβασης θα είναι καθοριστικό κατά πόσο θα διατηρηθεί η προσδοκία για νέα εποχή. Φυσικά, εκεί δεν θα καταγράφεται πως λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης, υπάρχει «ευκαιρία» να μας προσφερθεί ένα δήθεν ελκυστικό πακέτο με «λύση» στο Κυπριακό και ανάπτυξη μέσω του φυσικού αερίου ώστε να βγάλουμε μόνοι τα μάτια μας.
Αποδοχή μνημονίου προϋποθέτει 100% διασφάλιση του φυσικού αερίου χωρίς υποθήκευσή του. Θέσεις γύρω από αυτό έπρεπε να κυριαρχούν στις συζητήσεις.

*Ο Κώστας Μαυρίδης είναι διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής. mavrides@ucy.ac.cy

ΠΗΓΗ -Ο Φιλελεύθερος 22-12-2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)