Όλες οι αντιδράσεις:
1Costas TsiantisΛυπάμαι...
Σχόλιο
Κοινοποίηση
Blog του ΚΩΣΤΑ ΤΣΙΑΝΤΗ: Πολιτική Πολιτειακή Ανασυγκρότηση για μια Νέα Ελλάδα -THE PERSPECTIVE OF A NEW DEMOCRATIC EUROPE.
Λέω κι εγώ. Από πού παίρνουν όλοι τους γραμμή; ΙΝΤΕΛΛΙΓΓΕΝΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (κάτω από την εύλογη ή μη κριτική κατά Τραμπ): ΡΩΣΙΑ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ (χωρίς καμμιά αναφορά στην ΙΣΤΟΡΙΑ του Ουκρανικού. Δες για αντίκρουση των απόψεων του Τίμοθι Σνάιντερ τη συνέντευξη του καθηγητή Sachs. https://www.youtube.com/watch?v=677g2SsetMs). Κι αναρωτιέμαι: Καλά: δεν έμαθαν τα φιλοπόλεμα πνεύματα της Δύσης τίποτα, από ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ των Αϊνστάιν-Ράσσελ, από ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ του Προέδρου Κέννεντι και τα ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΕΙΡΗΝΗΣ [Διατριβή]; Τι κουλτούρα θέλουν να καλλιεργήσουν στον δυτικό κόσμο;
Η συνέντευξη ΕΔΩ..ΕΔΩ
Τμήμα της συνέντευξης του καθηγητή ΤΟΜΟΘΙ ΣΝΑΪΝΤΕΡ στον δημοσιογράφο της ΕΡΤ (εκπομπή του ΕΡΤNews «Επίλογος») Απόστολο Μαγγηριάδη:
«Και βέβαια υπάρχουν εργαλεία. Τα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσίας που κατάσχει η ΕΕ θα πρέπει να δίνονται στην Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν 300 δισ δολάρια για να βοηθήσουν τους Ουκρανούς να κερδίσουν τον πόλεμο και μετά να προβούν στην ανοικοδόμηση. Βέβαια αυτό θα έθετε υπό αμφισβήτηση ορισμένα νομικά προηγούμενα. Αν όμως η Ρωσία κερδίσει τον πόλεμο, τα νομικά προηγούμενα που θα ανατραπούν είναι απείρως πιο σημαντικά. Προκειμένου να υπάρξει σταθερότητα στην Ευρώπη, τα κατασχεθέντα ρωσικά περιουσικά στοιχεία πρέπει να δοθούν στην Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι μπορούν επίσης να αυξήσουν τις κυρώσεις και να παράσχουν όπλα στην Ουκρανία.
»Εμείς οι Αμερικανοί διαθέτουμε μέσα άσκησης πολιτικής, αλλά πιστεύουμε ότι αυτό που έχει σημασία είναι τα λόγια. Τα αμερικανικά ΜΜΕ ασχολούνται με το τι λέει ο Τραμπ, αλλά δεν έχει σημασία τι λέει. Σημασία έχει να εφαρμόζουμε πολιτικές. Η κυβέρνηση Μπάϊντεν είχει πολιτική απέναντι στην Ουκρανία. Θα μπορούσε να είναι πιο συνεπής και φιλόδοξος, όμως υπήρχε. Το μόνο που κάνει ο Τραμπ είναι να μιλάει. Αυτό είναι όλο. Τα αμερικανικά μέσα άσκησης πολιτικής δεν αναφέρονται καν. Τα έχουμε όμως. Θα μπορούσαμε να επιβάλλουμε δευτερογενείς κυρώσεις, να επιβάλλουμε κυρώσεις σε ρωσικές πρώτες ύλες και να εξοπλίζουμε την Ουκρανία, όπως κάναμε επί κυβέρνησης Μπάιντεν. Αν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πρόβαιναν σε ενέργειες, οι Ρώσοι θα αναγκάζονταν να συνθηκολογήσουν. Τόσο απλά.
ΕΡΩΤΗΣΗ. Υπάρχει σαφές χάσμα στη Δύση αυτή τη στιγμη. Σωστά; Μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ..
ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Το πρόβλημα είναι ότι το Κογκρέσσο δεν διαμορφώνει πολιτικές χωρίς τον Τραμπ. , πράγμα παράξενο, αφού μια Βουλή ψηφίζει νόμους- αυτό δεν κάνει; Η δική μας όμως δεν ψηφίζει νόμους, περιμένει να δει τι κάνει ο Τραμπ. Το Κογκρέσσο θα μπορούσε να νομοθετήσει κυρώσεις. Απλώς δεν το έχει κάνει ακόμα. Το ζήτημα λοιπόν είναι ο πρόεδρος Τραμπ ως προσωπικότητα, που ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τον 'Ορμπαν της Ουγγαρίας ή με τον Ναβρότσι της Πολωνίας. Εστιάζουμε στα άτομα, όχι στις χώρες. Καταλαβαίνω όμως τι εννοείτε.. Οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, πλέον οι Γερμανοί και οι Πολωνοί, και άλλοι Ευρωπαίοι, κυρίως οι Βαλτικοί και οι Σκανδιναυοί, κάνουν περισσότερα από τους Αμερικανούς. Πρωτίστως όμως κατανοούν ξεκάθαρα τι συμβαίνει . Οι αξιωματούχοι μας όμως στο Λευκό Οίκο δεν θεωρούν ότι υπαίτια γι' αυτόν τον πόλεμο είναι η Ρωσία. Θεωρούν επίσης ότι η Ρωσία πρέπει να κερδίσει επειδή είναι μεγάλη, Με τέτοιο επίπεδο ηθικού μηδενισμού και στρατηγικής ανικανότητας είναι πολύ δύσκολη η διαμόρφωση συνετών πολιτικών.
Προσωπικά, εδώ και 25 χρόνια, υποστηρίζω ότι η Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο αυτόνομη στρατηγικά, κι όχι επειδή δεν πιστεύω στην διατλαντική φιλία. Πιστεύω. Οι Αμερικανοί όμως είναι απρόβλεπτοι ενώ είναι και ηθικά επιζήμιο για τους Ευρωπαίους. Να εξαρτώνται από τους Αμερικανούς και να έχουν το συνήθειο όταν προκύπτει μια κρίση να πρέπει να δουν πρώτα τι θα κάνουν οι Αμερικανοί. Θεωρώ πως αυτό βλάπτει τους Ευρωπαίους εδώ και δεκαετίες και πρέπει να τελειώσει. Αυτή τη φορά όμως η συγκυρία ήταν σημαντική. Ηταν σημαντική για τον Μακρόν όπως και για άλλους και νομίζω πως βλέπουμε- μακάρι να το βλέπαμε και ταχύτερα- θεωρώ όμως πως βλέπουμε , όσον αφορά την Ουκρανία, κάτι σαν κοινή εξωτερική πολιτική από πλευράς των σημαντικότερων Ευρωπάιων παικτών. Και των πιο φιλόδοξων Σκανδιναυών και Βαλτικών λαών».
Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής
«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)
Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)
Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!
Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *
Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;
Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.
Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****
* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.