Αλέστια Ευρυτανίας

https://www.facebook.com/100064874312751/posts/1495507707395475/

Αλέστια Ευρυτανίας

22 Οκτωβρίου 2014  · 

Ιστορίας συνέχεια (μέρος πρώτο)

Η νεότερη ιστορία του χωριού ξεκινά κάπου στο 1850. Το έτος αυτό υπάρχει αποδεικτικό στο χωριό όπου αναφέρεται στην κοινότητα Αλεστίων της ενορίας Προυσού. Μετά την απελευθέρωση ήταν οικισμός του Δήμου Αρακυνθίων μέχρι το 1912 που έγινε κοινότητα (Φ.Ε.Κ Α216/1912). Στη συνέχεια όπως όλες οι περιοχές της Ελλάδας ακολούθησε την κοινή πορεία της φτώχειας και της ανέχειας των δυο πολέμων και του εμφυλίου που ακολούθησε.

Τα Αλέστια προσέφεραν θυσία στους πολέμους πολλά από τα παλικάρια της εποχής. Παρακάτω γίνεται μια αναφορά σε αυτούς με κίνδυνο να έχουν ξεχαστεί κάποιοι.

Στο βιβλίο "Ιστόρημα γεναλογικόν οικογένειας Τσερπέλη" (1963) του Χ.Τσερπέλη-Κ. Παπαζαχαρία γίνεται λεπτομερής αναφορά αγωνιστών του 1821 από τα Αλέστια και υπάρχει αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα στο Ηρώον του Μεσολογγίου (Αθανάσιος Τσερπέλης, Αγωνιστής, Μαχόμενος εν Μεσολογγίω 1824-1826 εφονεύθη εις Ντάπια Γ. Κίτσου).

Καρακάσης Κων/νος στο Μικρασιατικό πόλεμο.

Πεζούλας Γιώργος, Τσερπέλης Αριστείδης, Πρωτόγερος Βαγγέλης, Παπαϊωάννου Νίκος, Παπαϊωάννου Γιάννης στο Αλβανικό μέτωπο και Πεζούλας Γιάννης, Κουτσιούκης Αντρέας και Καρφής Νίκος στον εμφύλιο.

Αλλά και στον πόλεμο του 1940 στα βουνά της Αλβανίας αρκετοί έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν. Ανάμεσά τους ο Γιώργος Γκούστας,

Ακολούθησε η μεγάλη μετανάστευση κυρίως στην Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά και τη Γερμανία και η εσωτερική μετανάστευση προς την Αθήνα. Τα χρόνια αυτά το χωριό αρχίζει να χάνει σημαντικό κεφάλαιο από το ενεργό δυναμικό του, το εργατικό και πνευματικό δυναμικό του.

Η μεταπολίτευση βρίσκει το χωριό με ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα. Είναι τα χρόνια που όλα τα χωριά της Ευρυτανίας, είτε είχαν πρόβλημα είτε όχι, όπως τα Αλέστια, ζητούν και καταφέρνουν να χαρακτηριστούν κατολισθήσιμα και μεταφερταία με σκοπό να πάρουν οικόπεδα και δάνεια εκτός Ευρυτανίας για να χτίσουν εκεί νέο οικισμό. Έτσι η μισή Ευρυτανία βρέθηκε στη Λαμία, στην Αταλάντη, στον Αλίαρτο, και στο Αγρίνιο. Τα Αλέστια και όσοι διοικούν το χωριό τότε επικεντρώνουν την προσπάθειά τους στο νέο οικισμό, τα Κοκκινοπύλια στο Αγρίνιο και το μητρικό χωριό αρχίζει να παρακμάζει σταδιακά. Μια μια οικογένεια , τελειώνοντας το σπίτι της στο Αγρίνιο, μετακόμιζε, αρχικά το χειμώνα και σιγά σιγά όλο το χρόνο. Ελάχιστες οικογένειες έμειναν πίσω και από το 1987 μόνο ο μπαρμπα-Γιάννης ο Πεζούλας έως ότου μετά την ασθένεια της κυρά – Κωστάντως το 2008 αναγκάστηκε και ο τελευταίος να εγκαταλείψει το χωριό. Από τότε κανείς δε μένει μόνιμα το χειμώνα και το χωριό κατοικείται από αρχές Ιουνίου έως και τα τέλη Οκτωβρίου. Αρχές Ιουνίου σταθερά κάθε χρόνο δυο-τρεις οικογένειες ανηφορίζουν στο χωριό και εκεί παραμένουν ως το τέλος του Οκτώβρη. Τακτικά επισκέπτονται το χωριό άλλες δυο-τρεις οικογένειες σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο από το Αγρίνιο και για περισσότερες μέρες τον Αύγουστο όσοι διατήρησαν τα σπίτια τους. Σημείο αναφοράς το πανηγύρι το Δεκαπενταύγουστο, αν και τα δυο τελευταία χρόνια θλιβερά συμβάντα με ανθρώπους που υπεραγαπούσαν το χωριό και ήταν σταθερά εκεί, δεν επέτρεψαν την πραγματοποίησή του. Παρέμενε ωστόσο ο εκκλησιασμός στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της κεντρικής εκκλησίας του χωριού, πρωτοσταντούντος του παπα-Κώστα που παρά το προχωρημένο της ηλικίας δίνει κάθε χρόνο το παρόν. Το χωριό αποκτά ξανά ζωή στα μέσα του Φθινοπώρου , με την έναρξη του κυνηγιού. Τα Σαββατοκύριακα και τις Τετάρτες μεγάλες παρέες κυνηγών επισκέπτονται το χωριό και αντιλαλούν οι πλαγιές από φωνές, γαβγίσματα σκύλων και πυροβολισμούς.

Όλες οι αντιδράσεις:

1Costas Tsiantis