Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 17 Μαΐου 2024

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

 


Όταν ήμουν τεσσάρων ετών
γνώριζα το μέτρο, γνώριζα τον ρυθμό,
γνώριζα την αρμονία.
Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο
παρά Mουσική.
Αλλά σε αυτή την ηλικία,
η γνώση μου ήταν ενστικτώδης.
Παρατηρώντας και μελετώντας
τη φύση που με περιέβαλε,
έβλεπα ότι
το ίδιο σύστημα με το οποίο
λειτουργούσαν τα πράγματα γύρω μου,
ήταν ταυτόσημο με τη Μουσική.
Λίγο αργότερα, ανακαλύπτοντας
από πού πηγάζει η λέξη ΚΟΣΜΟΣ,
είδα, μέσα από τη Μουσική,
πώς μετατρέπεται η ακοσμία σε κόσμο.
Ως εκ τούτου, η αταξία σε τάξη
και η δυσαρμονία σε συμφωνία.
Η λέξη ΚΟΣΜΟΣ χρησιμοποιείται
λανθασμένα στις άλλες γλώσσες
αντί της σωστής λέξης ΣΥΜΠΑΝ,
διότι ο θαυμασμός των προγόνων μας
για το ΣΥΜΠΑΝ,
τους έκανε να το αποκαλούν ΚΟΣΜΟ,
κάτι όμορφο δηλαδή (κόσμημα).
Ο άνθρωπος
δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο,
παρά μέρος του Σύμπαντος.
Αλλά και μέλος του Σύμπαντος.
Όταν ήμουν μικρός και συναντούσα
για πρώτη φορά ανθρώπους,
ανεξαρτήτως ηλικίας, τους έλεγα:
''Ξέρω τη μελωδία σου.''
Κι όταν το έλεγα αυτό, οι περισσότεροι,
χωρίς να καταλαβαίνουν, γελώντας,
μου χάιδευαν τα μαλλιά.
Όταν προσεκτικά
παρατηρείς και ακούς τη φύση,
εκείνη σου τα λέει όλα.
Αυτό που έχω αποκομίσει είναι πως
Μουσική και Σύμπαν είναι ταυτόσημα,
και αν θέλετε,
η Μουσική είναι ο Συμπαντικός Κώδικας
που διέπει τα πάντα.
Με τον όρο Μουσική
δεν εννοώ ένα μουσικό ρεπερτόριο
διαφόρων μουσικών κομματιών,
αλλά τις προπατορικές
παλμώσεις του Σύμπαντος.
Αν οι μεγάλοι επιστήμονες κάθε κλάδου,
οι νομπελίστες, είχαν τις πρέπουσες
επιστημονικές μουσικές γνώσεις,
είμαι σίγουρος ότι η αντίληψη
περί Σύμπαντος και οι απαντήσεις
σε πολλαπλά ερωτήματα
θα ήταν κατά πολύ πιο πλήρεις.
Για παράδειγμα, αν πάρουμε την αρχή
της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ,
περί συνεχούς μετακίνησης
στην τροχιά των ηλεκτρονίων,
αν γνώριζαν
οι επιστήμονες Μουσική, θα ήξεραν
ότι για να πας από το Ντο στο Σολ,
δεν είσαι υποχρεωμένος
να περάσεις από τα Ρε, Μι, Φα.
Η Μουσική κάποτε
ήταν ένας από τους πέντε κλάδους
των Μαθηματικών,
δηλαδή Αριθμητική, Γεωμετρία,
Στερεομετρία, Αστρονομία και Μουσική.
Και την εποχή των δεινών,
που γκρεμίστηκαν οι βιβλιοθήκες,
που κάηκαν βιβλία,
που έκλεισαν Ακαδημίες,
που σταμάτησαν
οι Ολυμπιακοί Αγώνες,
δηλαδή την περίοδο της μεγάλης
καταστροφής της Ελληνικής Σκέψης,
ξεκόλλησαν, όπως
τα γλυπτά του Παρθενώνα, το κομμάτι
της Μουσικής από τα Μαθηματικά.
Γιατί;
Διότι αφαιρώντας τη Μουσική,
το αποτέλεσμα ήταν να μη μπορεί
να υλοποιηθεί το όνειρο της επιστήμης,
που ήταν η διατύπωση
μιας γενικής θεωρίας του Σύμπαντος.
Βαγγέλης Παπαθανασίου
Σαν σήμερα,
το 2022, έφυγε από τη ζωή.
.....................................................................
Πηγή:
BHMAgazino - tovima. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Παύλο Παπαδόπουλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)