Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2023

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ (1928-2023).

 Ο χρήστης Χρήστος Αρβανίτης έγραψε

— Πλήρης ημερών (στα 95 του έτη) απεδήμησε εις Κύριον σήμερα το πρωί στις 6, ο αγαπημένος όλων μας, καθηγητής Παναγιώτης Βλάχος- φιλόλογος και γενικός επιθεωρητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης . Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί αύριο (Κυριακή), στις 12 το μεσημέρι από τον μητροπολιτικό Ι.Ν. Αγίας Τριάδας Καρπενησίου.
— Ο άνθρωπος που μας έδωσε άπλετο φως γνώσης και καθοριστικά μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, θα παραμένει πάντα στη σκέψη μας σαν ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΚΕΡΙ. Θα εξακολουθεί να μας διδάσκει, όσο ζούμε, για να γινόμαστε σοφότεροι και καλύτεροι.





ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΓΑΛΕ ΔΑΣΚΑΛΕ. Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΙΚΉ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΣΎΝΗ ΣΟΥ ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΗ ΓΗ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΝΕΥΜΑ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ  ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΘΌ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΥΣΤΗ. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΝ ΠΡΟΥΣΣΟ ΘΑ ΓΕΜΕΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΊΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΟΥ. 

Κώστας Τσιαντής 14/1/2023

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ – IN MEMORIAM
Αντίο κύριε Καθηγητά…
Πλήρης ημερών απεβίωσε σήμερα ο καθηγητής μας Παναγιώτης Βλάχος. Δεν υπάρχουν Καρπενησιώτες και γενικότερα Ευρυτάνες, οι οποίοι φοίτησαν στο Γυμνάσιο Καρπενησίου και να μην είχαν την τύχη να τους διδάξει φιλολογικά μαθήματα και άλλοι ευάριθμοι να μην τον έζησαν ως Γυμνασιάρχη. Ο Παναγιώτης Βλάχος ήταν ένας σπουδαίος κλασικιστής φιλόλογος με ιδιαίτερη επιμονή σε μιαν απλή αρχαΐζουσα, η οποία πλησίαζε τους αττικούς, χωρίς όμως τις ακρότητες, τις «κρυάδες« και τους «γαλλισμούς» στη σύνταξη της καθαρεύουσας. Ήταν μια γλώσσα την οποία χειριζόταν με μεγάλη ικανότητα τόσο στον γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο του. Ως Γυμνασιάρχης αυστηρός, υποχρεωμένος να εναρμονίζεται με το αυταρχικό εκπαιδευτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής. Ωστόσο, η ευρυμάθειά του, η ευπροσηγορία του, οι «εξωσχολικές» ενασχολήσεις του τον έφερναν κοντά στους μαθητές του. Τον θυμάμαι και ως καθηγητή μου στον οποίο οφείλω τα γράμματα που έμαθα και ως Γυμνασιάρχη, που ουκ ολίγες φορές πρωί πρωί στην είσοδο του σχολείου μου απαγόρευε την είσοδο, στέλνοντάς με για… κούρεμα! Τον θυμάμαι όμως και ως μέλος της βραδινής παρέας στο Ευαγγελοδημαίικο μαγαζί, όπου και με άλλους πνευματικούς ανθρώπους συζητούσαν όρθιοι, τσιμπολογώντας κόκκους ψημένου καφέ, λες και ήταν στραγάλια, από την παρακείμενη μηχανή καφεκοπτείου.
Το φιλολογικό επιστημονικό έργο του είναι πλούσιο, ένα μόνο μικρό μέρος μάς κατέλειπε στο 1.030 σελίδων βιβλίο του «Λόγοι και Μελετήματα Επίκαιρα και Διαχρονικά» (Αθήνα 2018). Αλλά, πέρα από αυτά, που αποτελούν σημαντικές πηγές για την ιστορία του τόπου μας, συνέγραψε και μια σειρά βιβλίων, πάνω από δέκα στον αριθμό. Επίσης δεκάδες είναι οι επιστημονικές εισηγήσεις σε επιστημονικά συνέδρια και συμπόσια, που φιλοξενούνται στα αντίστοιχα Πρακτικά τους.
Ο Παναγιώτης Βλάχος γεννήθηκε στο Στένωμα Ευρυτανίας το 1927, όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και εν συνεχεία φοίτησε στο Γυμνάσιο Καρπενησίου. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ως αριστούχος. Διορίστηκε στο Γυμνάσιο Καρπενησίου το 1953 και είχε την τύχη να συνυπηρετεί με πολλούς καθηγητές του, όπως άλλωστε αργότερα ευτύχησε να έχει συναδέλφους παλαιούς μαθητές του! Χρημάτισε διευθυντής του Γυμνασίου και του Λυκείου Καρπενησίου έως την προαγωγή του σε Επιθεωρητής Φιλολόγων το 1971. Ακολούθως υπηρέτησε ως Γενικός Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης.
Στο Καρπενήσι, όπως προείπαμε, άφησε πολύπλευρο έργο εκπαιδευτικό, πνευματικό και πολιτιστικό, εξασφαλίζοντας κοινή αποδοχή και αναγνώριση. Ως καθηγητής διακρινόταν για την επαγωγό διδασκαλία, γοητεύοντας τους μαθητές του. Η συμμετοχή του στα πολιτιστικά κοινά ήταν συνεχής, αφήνοντας ανεξίτηλη την προσωπική σφραγίδα του: και ως άμισθος επιμελητής αρχαιοτήτων και ως μέλος της επιτροπής για την ανακαίνιση του Ι. Ναού Αγίας Τριάδας και ως πρωτεργάτης της δημιουργίας του Συλλόγου «Ευγένιος ο Αιτωλός με την πλούσια βιβλιοθήκη του και ως εθελοντής του Εθνικού Ιδρύματος, διδάσκοντας αφιλοκερδώς θεωρητικά μαθήματα στις Τεχνικές Σχολές του και αναπτύσσοντας ενδιαφέροντας θέματα στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του και ως πρόεδρος του Γενικού Νοσοκομείου Καρπενησίου. Ευρύτατη ήταν και η συμμετοχή του σε διάφορες επιστημονικές εταιρείες και Συλλόγους: διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων, μέλος της διοίκησης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσάκεια), του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών, εταίρος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών κ.λπ. Αποτέλεσμα της δραστηριότητάς του είναι ένα Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και δεκάδες διπλώματα, μετάλλια και τιμητικές διακρίσεις.
Αξέχαστος κύριε καθηγητά…
(και όχι βεβαίως για τις σβουριχτές καρπαζιές και για το τράβηγμα των αυτιών, αλλά γιατί ήσουν από εκείνους μάς έμαθαν γράμματα!!!).

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΑ

Β/ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΌ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ/ ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)