Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Σάββατο 5 Μαρτίου 2022

Το νέο τείχος του αίσχους! Από τον Μανώλη Κοττάκη 3-03-2022 • 12:38

 

''Στην πραγματικότητα λοιπόν σιγά σιγά, πριν καν αρχίσει ο πόλεμος, ο πλανήτης είχε αρχίσει να κόβεται στα δύο. Κανείς δεν θέλει να ακούσει κανέναν. Τέθηκε όριο στην ελευθερία έκφρασης και την επικοινωνία των λαών μέσω της ενημέρωσης.
Αν η αναστολή λειτουργίας του Sputnik και του Russia Today αφορούσε μόνο τον πόλεμο, ίσως και να ήμασταν αισιόδοξοι ότι τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση. Δυστυχώς, μάλλον δεν είναι έτσι. Ο πόλεμος αποδεικνύεται ότι αποτελεί το ικανό πρόσχημα για την ανέγερση ενός νέου πολιτισμικού τείχους του αίσχους μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Και δυστυχώς αυτό το τείχος δεν θα απαγορεύει μόνον την ενημέρωση, αλλά επεκτείνεται και σε άλλους τομείς: στις μεταφορές, στις επικοινωνίες, στο εμπόριο, στον πολιτισμό, στην ανώτατη εκπαίδευση, στον αθλητισμό. Iσως και στον τραπεζικό τομέα.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε απαγορεύονται τα αεροπορικά ταξίδια από τη Μόσχα προς σχεδόν όλες τις πρωτεύουσες της Δύσης. Απαγορεύεται σε ρωσικά πλοία να ελλιμενίζονται σε δυτικές χώρες όπως ο Καναδάς. Απαγορεύεται -τι ντροπή, κυρία Μενδώνη!- σε ρωσικά μπαλέτα και διευθυντές ορχήστρας να επισκέπτονται ή να εργάζονται σε χώρες της Δύσης. Απαγορεύεται σε Ρώσους φοιτητές να φοιτούν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια από τα οποία αποβάλλονται ως πράξη αντεκδίκησης στη βάρβαρη εισβολή που πραγματοποιεί η Ρωσία στην Ουκρανία.
Απαγορεύεται σε ρωσικές ομάδες μπάσκετ, οι οποίες συγκρατούνται κατά το ήμισυ από Αμερικανούς αθλητές, να μετέχουν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Και βεβαίως, πλην μίας εξαιρέσεως, απαγορεύεται η σύνδεση των ρωσικών τραπεζών με το γνωστό διατραπεζικό σύστημα Swift. Σε αντικατάστασή του η Ρωσία έχει δημιουργήσει ένα νέο, δικό της, για να επικοινωνεί με την Κίνα. Oλες αυτές οι αλλαγές και όλα αυτά τα «απαγορεύεται» ήρθαν για να μείνουν και όχι για να φύγουν. Στον αυταρχισμό της Ρωσίας η Δύση απάντα με τον δικό της αυταρχισμό. Πολύ λίγες είναι οι αμφιβολίες που μας έχουν απομείνει: το 1989 γκρεμίστηκε το Τείχος του αίσχους που είχαν κατασκευάσει οι ηγέτες της Σοβιετικής Ενωσης προκειμένου να αποκόψουν την επικοινωνία των κατοίκων της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας με τους κατοίκους της Δυτικής Γερμανίας. Το 2022 Ρωσία και δυτικός κόσμος ορθώνουν από κοινού το νέο τείχος του αίσχους του 21ου αιώνα. Οι δυτικοί θα μαθαίνουμε τις αλήθειες που νομίζουμε ότι μας συμφέρουν, οι ανατολικοί το ίδιο.
Η έκβαση του πολέμου είναι πλέον γνωστή, τα αποτελέσματά της ορατά: ο κόσμος κόβεται πλέον στα δύο. Η Αμερική θεωρεί ότι η παγκοσμιοποίηση από τη μία άκρη του πλανήτη έως την άλλη δεν τη συμφέρει γιατί αποδυναμώνει την ίδια και δυναμώνει τους εχθρούς της. Γι’ αυτό άρχισε και να την αποδομεί: γεωπολιτικά, γεωοικονομικά, εκπαιδευτικά, πολιτισμικά. Αυτό το τελευταίο ειδικά πληγώνει τη γενιά μου. Μια γενιά που διαμαρτυρήθηκε για την περίφημη φράση του Μαρούδα ότι θα καταρρίψουμε τους δορυφόρους που μεταδίδουν τηλεοπτικούς σταθμούς από όλο τον κόσμο και πανηγύρισε ξέφρενα την ελευθερία της εκπομπής σήματος καναλιών από όλο τον πλανήτη στην πατρίδα μας. Δυστυχώς επιστρέφουμε, απ’ ό,τι φαίνεται, σε εκείνο το περίεργο δόγμα της κατάρριψης των δορυφόρων''.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)