Γιάννης Μαρκόπουλος - Ο Αχιλλέας Στο Πήλιο - Official Audio Release

Elena /Yerevan/ Brucia la Terra - The Godfather - Առաջին սեր

ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΓΑΛΛΙΑ

 

Βερόνικα Δαβάκη, "Ερωτικό" (live) Στα τραγούδια λέμε ναι

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ : ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΔΥΣΤΟΠΙΑ

Sotiris Mitralexis: Elpidophoros-gate

 Sotiris Mitralexis Χθες στις 5:56 μ.μ.

Μια λοξή ματιά πέρα από την περιπτωσιολογία και την ονοματολογία: το βασικό συμπέρασμα του Elpidophoros-gate είναι ότι οι Ελλαδίτες δεν μπορούν καν να φανταστούν —όχι απλώς ενδεχομένως να συμφωνήσουν με αυτό, αλλά ούτε καν να φανταστούν!— μια Εκκλησία που δεν (θα) δρα ως προέκταση και θεραπαινίδα του ελληνικού κράτους, αλλά (θα) λειτουργεί, καλώς ή κακώς, με άλλα «πρέπει» και ενδεχομένως και με άλλα «θέλω», που προκύπτουν από τα δικά της ζητήματα και προτεραιότητες. Και μάλιστα φάνηκε ότι δεν μπορούν καν να συλλαβίσουν στο μυαλό τους το ενδεχόμενο με αφορμή όχι τυχόν πράξη της Εκκλησίας της Ελλάδος (που σε κάποιο βαθμό ούτε η ίδια μπορεί να το συλλαβίσει), αλλά με εκκλησία που με δυο διαφορετικούς τρόπους (ΚΠολη και ΗΠΑ εν προκειμένω) δεν είναι «της Ελλάδος».

Στα καθ’ημάς και εσωτερικά, ακριβώς αυτό, το αν η εκκλησία θα είναι αυτοτελής με τις (καλές ή κακές) επιλογές της ή ετεροκαθοριζόμενη θεραπαινίδα, είναι το μέγα επίδικο του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος, δηλαδή της απελευθέρωσης της εκκλησίας από το κράτος — την οποία προσωπικά επιθυμώ διακαώς για χριστιανικούς λόγους και εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στους χρησίμους αφελείς που τη διεκδικούν για λόγους… προόδου, εκκοσμίκευσης, προσδοκώμενου οικονομικού οφέλους για το Δημόσιο (have I got a surprise for you!) ή —εκεί να δεις αφέλεια— με την προσδοκία ότι έτσι η εκκλησία ξερωγώ θα μαραζώσει και θα σβήσει ή ότι δε θα εμπλέκεται στη δημόσια σφαίρα (λες και υπήρξε ποτέ κάτι περισσότερο δημόσιο και συλλογικό από τη ‘θρησκεία’, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής).

Το περιστατικό, δηλαδή, μας δείχνει έμμεσα πόσο εντελώς ανέτοιμη είναι η ελλαδική δημόσια σφαίρα για έναν χωρισμό εκκλησίας-κράτους, για μια απελευθέρωση της εκκλησίας από το κράτος. Επειδή όλα αυτά βρίσκονται στην καρδιά της σκληρής και βαθιάς λογικής του ελληνικού κράτους, φοβούμαι ότι όταν καταστούν κάπως πιο σαφή και ευρύτερα γνωστά τα επίδικα, θα είμαστε βαριά δέκα-δώδεκα άνθρωποι υπέρ του χωρισμού στη χώρα και κυρίως απ’την πλευρά της εκκλησίας. Με παρηγορεί όμως η διαρκής, βαθιά και πηχτή ασχετοσύνη γύρω από τη φύση αυτού του ζητήματος, οπότε ενδέχεται και να μη γίνουν όλα αυτά εγκαίρως κατανοητά και έτσι να προχωρήσουμε κάποτε στην απελευθέρωση. Ίνσαλλα!

141Εσείς και 140 ακόμη

19 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 5λεπτ+..: Ιωάννης Ιωαννίδης για την πανδημία. Λες να συνωμοτεί κι αυτός?

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ-Μητσοτάκης για τους Υδρογονάνθρακες και τις λιγνιτικές μονάδες.

 

«Μαθήματα ζωής» των Elisabeth Kubler –Ross και David Kessler

 Λιλη Παντα

2 ώρ.

 

 · 

Για να ζήσουμε μια ολοκληρωμένη ζωή, έχουμε ανάγκη να συγχωρούμε. Όλοι έχουμε πληγωθεί – δε μας άξιζε να πονέσουμε, κι όμως έχουμε πονέσει. Και, για να πούμε την αλήθεια, είναι βέβαιο ότι και εμείς έχουμε πληγώσει τους άλλους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι πληγωνόμαστε, το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτά που μας πλήγωσαν. Αυτή είναι η πληγή που συνεχίζει να μας πονάει. Πορευόμαστε στη ζωή μας συσσωρεύοντας αυτές τις πληγές. Δεν μας εκπαιδεύει ούτε μας καθοδηγεί κανείς στο πώς να τις αφήνουμε πίσω μας. Και εδώ έρχεται η συγχώρεση. Όταν δεν συγχωρούμε μένουμε προσκολλημένοι στις παλιές μας πληγές, σε παλιά τραύματα και διενέξεις. Κρατάμε ζωντανά τα δυστυχισμένα κομμάτια του παρελθόντος, για να δίνουμε τροφή στις πικρίες μας. Όταν δεν συγχωρούμε, γινόμαστε σκλάβοι του εαυτού μας…..

Ο δρόμος της συγχώρεσης έχει πολλά εμπόδια. Το βασικότερο από αυτά είναι η αίσθηση πως, όταν συγχωρούμε, είναι σαν να παραβλέπουμε τη συμπεριφορά που μας πλήγωσε. Όταν όμως συγχωρούμε κάποιον δε σημαίνει ότι λέμε «Δεν πειράζει που με πληγώνεις». Σημαίνει απλά πως, για το δικό μας καλό, αφήνουμε τη πληγή να γιατρευτεί, επειδή συνειδητοποιούμε πως η εμμονή σε μνησικακίες μας εξωθεί στη δυστυχία.

Συγχώρεση δε σημαίνει ότι αφήνουμε τους άλλους να μας πατάνε. Είναι μια πράξη φιλανθρωπίας, με τη καλύτερη έννοια την λέξης. Όταν συγχωρούμε, θυμόμαστε ότι κάποιος δεν ήταν στις καλύτερες του στιγμές όταν μας πλήγωσε. Θυμόμαστε ότι οι άλλοι είναι κάτι παραπάνω από τα λάθη τους. Είναι άνθρωποι, έκαναν λάθη και έχουν πληγωθεί και αυτοί όπως και εμείς.

Συγχωρούμε για να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας. Η συμπεριφορά ενός άλλου είναι απλά η συμπεριφορά ενός άλλου. Δεν χρειάζεται να συγχωρήσουμε τη συμπεριφορά, χρειάζεται μόνο να συγχωρήσουμε το πρόσωπο.

Η επιθυμία για εκδίκηση είναι ένα ακόμη εμπόδιο για τη συγχώρεση. Όταν ανταποδίδουμε τα ίσα, το πολύ πολύ να έχουμε μόνο μια προσωρινή αίσθηση ανακούφισης ή ικανοποίησης. Στη συνέχεια νιώθουμε ένοχοι που κατεβάσαμε τον εαυτό μας στο επίπεδο της συμπεριφοράς που από την αρχή θεωρούσαμε λάθος. Θέλουμε αυτός που μας πλήγωσε να ξέρει πόσο πολύ πονέσαμε και έτσι του αντιγυρίζουμε το χτύπημα – και αργότερα νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερο πόνο. Δεν είναι λάθος να δείχνουμε τον πόνο μας στους άλλους. Όταν όμως μένουμε προσκολλημένοι πάνω του, αυτοτιμωρούμαστε. …..

Η συγχώρεση δεν αφορά στους ανθρώπους που σας πλήγωσαν. Μην ανησυχείτε για αυτούς. Ότι και αν έκαναν ήταν κάτι που αφορούσε περισσότερο εκείνους, στον δικό τους κόσμο και στα δικά τους προβλήματα, παρά σ’ εσας τους ίδιους. Εάν τους απαγκιστρώσουμε από το θυμό μας, εμείς θα βρούμε την ελευθερία μας. Όλοι έχουν ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν, κανένα από τα οποία δεν μας αφορά. Αυτό που μας αφορά είναι η δική μας πνευματική γαλήνη, η δική μας ευτυχία.

Από το βιβλίο «Μαθήματα ζωής» των Elisabeth Kubler –Ross και David Kessler

Georgios Manos-Η Ανακωχή των Μουδανιών και η παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία.

 

Georgios Manos

1 ώρα  · 

Σεπτέμβριος 1922

Η Ανακωχή των Μουδανιών

και η παραχώρηση

της Ανατολικής Θράκης

στην Τουρκία.

Τα γεγονότα (με το παλιό ημερολόγιο).

Η γενική κατακραυγή εναντίον της κυβέρνησης Πρωτοπαπαδάκη για τη Μικρασιατική Καταστροφή, αναγκάζει τον βασιλιά Κωνσταντίνο, στις 28 Αυγούστου 1922, να ορκίσει καινούργια κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον αντιβενιζελικό Νικόλαο Τριανταφυλλάκο.

Στις 31 Αυγούστου, μπαίνοντας ο Κεμάλ στη Σμύρνη, δηλώνει στον Άγγλο πρόξενο ότι η Τουρκία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Βρετανική Αυτοκρατορία, και μόνο η άμεση παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης θα μπορούσε να αποτρέψει τη σύγκρουση στην ουδέτερη ζώνη των Στενών. Η Αγγλία απορρίπτει την πρόταση και ανακοινώνει ότι θα αντιμετωπίσει με πόλεμο την κεμαλική απειλή στη ζώνη των Στενών. Η Γαλλία και η Ιταλία, όμως, αποσύρουν τις δυνάμεις τους απ’ το Τσανάκαλε, αφήνοντας τους Άγγλους μόνους. Τελικά, στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, οι τρεις δυνάμεις της Αντάντ συμφωνούν να καλέσουν την Τουρκία σε διαπραγματεύσεις ειρήνης στα Μουδανιά, με αντάλλαγμα την προσφορά της Ανατολικής Θράκης.

Εντωμεταξύ, στον ελληνικό στρατό που εγκατέλειψε τη Μικρά Ασία, κυριαρχούσαν αισθήματα οργής και αγανάκτησης κατά των υπευθύνων. Πίστη της πλειοψηφίας των αξιωματικών ήταν πως ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά προδόθηκε. Και πως «την καταστροφήν επέφερεν η απομάκρυνσις της Ελλάδος από την συμμαχικήν οικογένειαν».

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, τριμελής επαναστατική επιτροπή, με επικεφαλής τον βενιζελικό συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα, κατάργησε τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές στη Χίο, ενώ το ίδιο έγινε και στη Μυτιλήνη, από επιτροπή με επικεφαλής τον φιλοβασιλικό συνταγματάρχη Στυλιανό Γονατά. Την ίδια μέρα, προσχώρησε στο κίνημα και ο στόλος, κι έτσι λύθηκε και το πρόβλημα μεταφοράς των επαναστατών στην Αθήνα.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1922, στην Αθήνα, ο Έλληνας πρωθυπουργός Τριανταφυλλάκος, που είχε πλήρη άγνοια για το κίνημα Πλαστήρα-Γονατά, σε συνομιλία του με τον Άγγλο πρεσβευτή, δέχεται να συμμορφωθεί με την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, ως προς την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης.

Ποια όμως ήταν τότε η κατάσταση στην Ανατολική Θράκη; Το Δ΄ Σώμα στρατού δεν είχε καμιά ανάμειξη στο μικρασιατικό μέτωπο και δεν είχε απώλειες. Ενισχύθηκε, μάλιστα, και από το Γ΄ Σώμα Στρατού της Μικράς Ασίας, όταν αυτό υποχώρησε και διεκπεραιώθηκε στη Ραιδεστό. Παρά την εντύπωση, όμως, της μεγάλης ισχύος λόγω του μεγέθους του, ο στρατός μας είχε πολύ πεσμένο ηθικό και παρουσίαζε έντονα σημάδια έλλειψης πειθαρχίας. Εκατοντάδες οπλίτες αυτοαπολύονταν από τις μονάδες της Θράκης κι έφευγαν στα σπίτια τους, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν.

Αντίθετα, ο κεμαλικός στρατός είχε υψηλό ηθικό, αλλά αυτό δεν έφτανε για να καταλάβει την Ανατολική Θράκη. Για να το πετύχει αυτό η Τουρκία θα έπρεπε να νικήσει τους Άγγλους στα Στενά, να διεκπεραιώσει στρατό απ’ τη Μικρά Ασία στην Ανατολική Θράκη, την ώρα που το ελληνικό ναυτικό περιπολούσε στην Προποντίδα ενώ η ίδια δεν διέθετε ναυτικό, και τέλος να νικήσει τον ελληνικό στρατό στην Ανατολική Θράκη. Και όλα αυτά να γίνουν γρήγορα, πριν προλάβει ο ελληνικός στρατός που κατέληξε στα νησιά να αναδιοργανωθεί. Με λίγα λόγια, οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν στρατιωτικά την Ανατολική Θράκη. Οι πόλεμοι όμως δεν κερδίζονται μόνο στο πεδίο της μάχης.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1922, την ώρα που ο πρωθυπουργός Τριανταφυλλάκος δήλωνε στον Άγγλο πρεσβευτή ότι αποδεχόταν την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στους Τούρκους, ο στρατός και ο στόλος της Χίου και της Μυτιλήνης, έπλεαν για την Αθήνα, προκειμένου να ανατρέψουν τον Κωνσταντίνο και την κυβέρνησή του.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, έφτασαν στο Λαύριο και απαίτησαν την άμεση απομάκρυνση του Κωνσταντίνου από το θρόνο και από την Ελλάδα.

Την επομένη, 14 Σεπτεμβρίου, ο βασιλιάς παραιτήθηκε. Την ίδια μέρα, το κίνημα διόρισε τον αυτοεξόριστο, από το 1920, Ελευθέριο Βενιζέλο αντιπρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Στόχος των επαναστατών, όπως υποστήριζαν, ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης της εμπιστοσύνης της Αντάντ και η υπεράσπιση της Ανατολικής Θράκης.

Στις 15 Σεπτεμβρίου, όμως, οι Πλαστήρας και Γονατάς δοκίμασαν οδυνηρή έκπληξη και μεγάλη απογοήτευση όταν, σε συνάντησή τους με τους πρεσβευτές της Αγγλίας και της Γαλλίας, πληροφορήθηκαν ότι η απόφαση των Δυνάμεων, για παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία, ήταν οριστική. Στις 19 Σεπτεμβρίου, μάλιστα, ο Άγγλος πρεσβευτής διευκρίνισε στον Πλαστήρα, πως η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να περιμένει καμιά βοήθεια από τις Μεγάλες Δυνάμεις για την αποκατάσταση των προσφύγων και την ανασυγκρότησή της μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αν δεν αποδεχόταν την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης στους Τούρκους. Ο Πλαστήρας δήλωσε ότι θα ακολουθούσε τις συμβουλές του Βενιζέλου.

Την επομένη 20 Σεπτεμβρίου, ο Βενιζέλος, αφού συνάντησε στο Λονδίνο τον Άγγλο υπουργό εξωτερικών, έστειλε τηλεγράφημα στην Αθήνα, στο οποίο ανέφερε ότι, εάν η πολιτική της κυβέρνησης ήταν να κρατήσει την Ανατολική Θράκη παρά την αντίθετη γνώμη των πρώην συμμάχων, εκείνος ήταν αντίθετος, και κατέληγε: «ευρίσκομαι εν τοιαύτη περιπτώσει εις την θλιβεράν ανάγκην να αρνηθώ την αποδοχήν της τιμητικής εντολής όπως αντιπροσωπεύσω την χώραν εις το εξωτερικόν».

Στις 22 Σεπτεμβρίου η ελληνική αντιπροσωπεία έφτασε στα Μουδανιά να παρευρεθεί στη Στρατιωτική Σύσκεψη Ανακωχής, που ήδη είχε αρχίσει τις εργασίες της στις 20 του μήνα, απουσία της Ελλάδας. Στις 25 Σεπτεμβρίου, οι Έλληνες αντιπρόσωποι στα Μουδανιά έλαβαν από τον Βενιζέλο μακροσκελές τηλεγράφημα το οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ολόκληρος προσπάθειά μου στρέφεται πως χάνοντες Θράκην, να σώσωμεν εν μέτρω δυνατώ τους Θράκας…. Ανάγκη, Θράκες να εγκαταλείψωσι την γην, ην από τόσων αιώνων κατοικούσιν αυτοί και οι πρόγονοί των. Δεν υπάρχει άλλο μέσον σωτηρίας».

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1922, οι Μεγάλες Δυνάμεις, με πιο φανατικούς υποστηρικτές τους Γάλλους, προχώρησαν σε συμφωνία ανακωχής με τους Τούρκους, στη βάση της αποχώρησης του ελληνικού στρατού δυτικά Έβρου, μέσα σε 15 μέρες. Συμμαχικές δυνάμεις θα αναλάμβαναν να μεταβιβάσουν τις πολιτικές εξουσίες στις τουρκικές αρχές, μετά την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης από τους κατοίκους της.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, τηλεγράφημα του αναπληρωτή γενικού διοικητή Θράκης Κ. Γεραγά, προς τις πολιτικές, διοικητικές και στρατιωτικές αρχές, καθόριζε τις λεπτομέρειες της εξόδου: Ποιοι θα φύγουν ατμοπολοϊκώς και από ποιο λιμάνι, ποιοι σιδηροδρομικώς και από ποιο σταθμό, και ποιοι οδικώς με τα κάρα.

Από τα μεσάνυχτα της 1ης Οκτωβρίου του 1922, ο στρατός διατάχθηκε να αρχίσει αμέσως να αποχωρεί. Μαζί του και οι Έλληνες κάτοικοι της Ανατολικής Θράκης, από τη γραμμή της Τσατάλτζας ως τον Έβρο. Μέσα σε λίγες μέρες, οι Έλληνες κάτοικοί της εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και σκόρπισαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, με την πλειοψηφία στη Μακεδονία.

Στις 12 Νοεμβρίου του 1922, οι Έλληνες παρέδωσαν στους Συμμάχους κι εκείνοι, την ίδια μέρα, διαβίβασαν τη διοίκηση της Ανατολικής Θράκης στην Τουρκία.

***

Οι φωτογραφίες από το αρχείο του Θρακιώτη ερευνητή και συγγραφέα Δημήτρη Μαυρίδη.

Το κτίριο του Ρωσικού Προξενείου στα Μουδανιά, όπου συνήλθε η διάσκεψη.

Ο Ισμέτ Ινονού μαζί με τον κακό δαίμονα της διάσκεψης Γάλλο Φρανκλέν Μπουγιόν, προσωπικό φίλο του Κεμάλ.

Στον άγνωστο ποιητή (Αρκαδία VI) - Μαρία Φαραντούρη

Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης ΣΤΟΝ AΓΝΩΣΤΟ ΠΟΙΗΤH Ρήγα Φεραίε, σε σε κράζω. Από την Αυστραλία στον Καναδά κι από την Γερμανία στην Τασκένδη σε φυλακές, σε βουνά και σε νησιά διασκορπισμένοι οι Ελληνες. Διονύσιε Σολωμέ, σε σε κράζω. Κρατούμενοι και κρατούντες δέροντες και δερόμενοι διατάσσοντες και διατασσόμενοι τρομοκρατούντες και τρομοκρατούμενοι κατέχοντες και κατεχόμενοι διηρημένοι οι Έλληνες. Ανδρέα Κάλβε, σε σε κράζω. Λαμπερότατος ο ήλιος απορεί απορούν τα βουνά και τα έλατα οι ακρογιαλιές και τ’ αηδόνια λίκνο ομορφιάς και μέτρου η πατρίς μου σήμερα τόπος θανάτου. Κωστή Παλαμά, σε σε κράζω. Ποτέ άλλοτε τόσο φως δεν έγινε σκότος τόση ανδρεία φόβος τόση αδυναμία η δύναμη τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές πατρίς του Διγενή και του Διάκου η πατρίς μου σήμερα χώρα υποτελών. Νίκο Καζαντζάκη, σε σε κράζω. Όμως αν λησμονούν οι θνητοί που μιλούν ακόμα τη γλώσσα του Ανδρούτσου η μνήμη κατοικεί πίσω από τα σίδερα και τις σκοπιές η μνήμη κατοικεί μέσα στα λιθάρια φωλιάζει μες στα κίτρινα φύλλα που σκεπάζουν το κορμί σου Ελλάδα. Άγγελε Σικελιανέ, σε σε κράζω. Η ψυχή της πατρίδας μου είσαι συ πολύμορφο ποτάμι τυφλό από το αίμα κουφό από το βόγγο ανήμπορο από το μέγα μίσος και τη μεγάλη αγάπη που εξ ίσου εξουσιάζουν την ψυχή σου. Η ψυχή της πατρίδας μου είναι δυο χειροπέδες σφιγμένες σε δυο ποτάμια δυο βουνά δεμένα με σκοινιά στον πάγκο της ταράτσας. Ο αργίτικος κάμπος φουσκωμένος από το μαστίγιο και ο Όλυμπος κρεμασμένος πισθάγκωνα από το κατάρτι του αεροπλανοφόρου για να ομολογήσει. Η ψυχή της πατρίδας μου είναι αυτός ο σπόρος π’ άπλωσε ρίζες πάνω στο βράχο. Είσαι συ μάνα, γυναίκα, κόρη που αγναντεύεις τη θάλασσα και τα βουνά και κρυφά βάφεις μ’ αίμα τα κόκκινα αυγά της Αναστάσεως που εγκυμονούν οι καιροί και οι άντρες. Αμποτες να ‘ρθει στη δύστυχη χώρα μου Πάσχα Ελλήνων. Άγνωστε Ποιητή, σε σε κράζω.

LamiaReport.gr: Ο Λεωνίδας Κύρκος για τον Παύλο Μπακογιάννη

Πέρα στους πέρα κάμπους ~ Λουκιανός Κηλαηδόνης

Παύλος Μπακογιάννης – 32 χρόνια από τη δολοφονία του. 'Ασβεστη η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ.

 Παύλος Μπακογιάννης – 32 χρόνια από τη δολοφονία του. 'Ασβεστη η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ. Πότισε με το αίμα του το άνοιγμα του δρόμου της έμπρακτης συμφιλίωσης των δύο πλευρών της εμφύλιας σύρραξης. «…Το στόμα αυτό πρέπει να μείνει κλειστό…» είχαν αναφέρει μεταξύ άλλων οι τρομοκράτες.  Όμως ποτάμι ο λαός κι αδιαπραγμάτευτη η ελευθερία του. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ. mixanitouxronou

ENIKOS.GR

Παύλος Μπακογιάννης: 32 χρόνια από τη δολοφονία του από τη 17 Νοέμβρη

26 Σεπτεμβρίου 1989. Σαν σήμ

Αφιέρωμα της TV Press στον Παύλο Μπακογιάννη (αρτ, 26/9/17)

Μαρία Δουράκη - Στο στήθος μου η πληγή | Official Audio Release

Εξουσία & Αθωότητα

Ο Παπαδιαμάντης εξελληνίζει τα γαλλικά του Ν. Σπηλιάδη | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 

Costas Tsiantis

Μόλις τώρα  · 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Οι φίλοι σας

https://www.kathimerini.gr/.../o-papadiamantis.../

KATHIMERINI.GR

Ο Παπαδιαμάντης εξελληνίζει τα γαλλικά του Ν. Σπηλιάδη | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ο «πρωθυπουργός» του Καποδίσ