Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 25 Μαΐου 2021

Γιώργος Φίλης: Χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα - Λυπάμαι τους Τούρκους που...

Γιάννης Μάζης: Αεροπειρατεία στη Λευκορωσία - Μαφία στην Τουρκία και υπο...

Από ανάρτηση του Χάρη Κανάκη: Σπάνια φωτογραφία του Αιμίλιου Ριάδη (1888-1935)

 Hari Kanakis

1 ώρα 
Σπάνια φωτογραφία του Αιμίλιου Ριάδη (1888-1935) στο πιάνο του σπιτιού του στην οδό Βασιλέως Γεωργίου 4 στη Θεσσαλονίκη. Δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας που κτίστηκε στη θέση της, υπάρχει μια μαρμάρινη ταμπέλα που υπενθυμίζει ότι εκεί έζησε ο επιφανής συνθέτης, καθηγητής του Κ.Ω.Θ. και ποιητής, ο οποίος υπήρξε μαθητής των Δημητρίου Λάλα, Maurice Ravel και Felix Motti, φίλος των Florent Schmitt, Arthur Rubinstein, Μανώλη Καλομοίρη, Κωστή Παλαμά και Άγγελου Σικελιανού (μεταξύ πολλών άλλων ) και εξέχων εκπρόσωπος της Ελληνικής Εθνικής Σχολής.Στα σχόλια φωτογραφία του με τη μητέρα του στον κήπο του σπιτιού του
(Πηγή : Γιάννης Σιδηρόπουλος -Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης)
Μπορεί να είναι εικόνα ένα ή περισσότερα άτομα
Εσείς και 16 ακόμη

"ΑΝΑΣΑ ΖΩΗΣ" Συνέντευξη Τύπου της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας- ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ !

Κυριακή 23 Μαΐου 2021

Γιάννης Μάζης: Γεωπολιτική της Επαναστάσεως του 1821. Ο ρόλος Αγγλίας, Ρ...

Η Κίνα στον Άρη

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΩΡΤΖΟΠΟΥΛΟΣ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

 

8 λ. 
Κοινοποιήθηκε στους εξής: Οι φίλοι σας
Φίλοι
Costas Tsiantis

Πέμπτη 20 Μαΐου 2021

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ: Η δολοφονία Λαμπράκη.

Διεπιστημονικό Κέντρο Αριστοτελικών Μελετών

Ηέλτιος-αντίσταση

 

'Ολα θα σβήσουν
και τούτα τα λόγια θα χαθούν
και δε θα μείνει τίποτα να λέει
πως κάποτε υπήρξαμε.
Όχι δε θα προφύγω στα τείχη της Ιεριχούς
πικρώς για να κλαύσω.
Σ' ένα σέλας κυανό δίπλα στην Άρκτο στολή θ' αλλάξω
και θα βγω να σε δω
στο μπαλκόνι να στέκεσαι ν' ακούς μεσάνυχτα τ' αηδόνι
καθώς κελαηδεί πάνω στην παλιά μουριά
με φωνή νωρίτερη του κόσμου ετούτου
με φθόγγους νωρίτερα απ΄την πατημασιά του Κύκλωπα
και τη ματαιότητα του Υπαρανθρώπου
με ανάστημα ψυχής ψηλά, πιο ψηλά από τούτο το πέρασμα
κοντά στο αιέν που σε είδα
κι ένοιωσα όλες τις δυνάμεις νάρχονται
την ύλη να πλάσω και το φως του προσώπου σου
όπου πάνω του έχτισα
την παλιά εκκλησιά.
Μπαίνεις κι ανάβουν ψηλά οι πολυέλεοι τ' ουρανού
κι απλώνονται στ' ακρογιάλια τα πέπλα των μυστηρίων σου
και σπάει στο στόμα η κερήθρα των ηδονών
ενώ παίζει τ' άστρο το πρωινό στο ραδιόφωνο
μαζί με όλα τα έγχορδα της αφής σου.
19/5/21

Το επίκαιρο βιβλίο της Rose Jacqueline, Το ζήτημα του σιωνισμού

 

Χορηγούμενη · Πληρώθηκε από Νεφελη Ηφαιστου
 
Για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για τη σύγκρουση στο Ισραήλ-Παλαιστίνη το επίκαιρο βιβλίο της Rose Jacqueline, Το ζήτημα του σιωνισμού (https://bit.ly/3f4WIYI) παρέχει μία μοναδική παρουσίαση του σιωνισμού ως μιας αναπόφευκτης ψυχικής και ιστορικής δύναμης.
Ο σιωνισμός ξεκίνησε ως κίνημα – ένα κίνημα που είχε ως κίνητρο την αναζήτηση μιας πατρίδας για τον χωρίς κράτος και καταδιωγμένο εβραϊκό λαό. Παρ’ όλα αυτά ο σιωνισμός καταπάτησε τα δικαιώματα των Αράβων στην Παλαιστίνη. Σήμερα έχει γίνει τόσο αμφιλεγόμενος, ώστε να μην υπόκειται σε κατανόηση και σε λογικό δημόσιο διάλογο. Αυτό υποστηρίζει η διακεκριμένη βρετανίδα συγγραφέας Jacqueline Rose, εβραϊκής καταγωγής και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, που αφιερώνει το βιβλίο της στη μνήμη του παλαιστίνιου στοχαστή Edward Said.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
« Ο σιωνισμός είναι ένα από τα ισχυρότερα συλλογικά κινήματα του εικοστού αιώνα- τουλάχιστον σε αυτό θα συμφωνήσουν οι φίλοι και οι εχθροί του Ισραήλ. Όμως, παρότι στρατιωτικά το Ισραήλ είναι ένα από τα ισχυρότερα έθνη του κόσμου σήμερα, εξακολουθεί να επιλέγει να εμφανίζει τον εαυτό του ως αιωνίως αμυνόμενο, ωσάν η αδυναμία να είναι όπλο και ωσάν η τρωτότητα να είναι η μεγαλύτερη του δύναμη».
«Στο καθένα από τα κεφάλαια που ακολουθούν εντοπίζω μία πτυχή της αντίληψης που έχει ο σιωνισμός για τον κόσμο και για το δικό του ιστορικό καθήκον και τη δική του ιστορική μοίρα, πτυχή που μου φαίνεται αποκαλυπτική για το πού βρισκόμαστε σήμερα. Γιατί, ή πώς, αυτό το κίνημα -εμπνευσμένο, φλογερό, καθοδηγούμενο από τις καταστροφές που είχαν πλήξει τον λαό του- κατάφερε με τρόπο θαυμαστό, αλλά και τόσο τραγικό, να αυτοεκπληρωθεί; Μήπως τα σπέρματα της καταστροφής ενυπήρχαν κάπου στο κέντρο του οράματός του; Ποιες ήταν οι φωνές που διαφωνούσαν; Μήπως οι ηγέτες του κινήματος προειδοποιημένοι από ανθρώπους που βρίσκοντας ανάμεσά τους, από ανθρώπους που τώρα έχουν ως επί το πλείστον ξεχαστεί, αλλά που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τους αληθινούς σιωνιστές αρνήθηκαν να ακούσουν και μήπως ακόμη αρνούνται; Ποια επίδραση είχε στο νεαρό έθνος το γεγονός ότι η γενοκτονία του εβραϊκού λαού στην Ευρώπη θεωρήθηκε ως ντροπή από τόσο πολλούς ιδρυτές του Ισραήλ; Είναι δυνατόν να μιλήσεις ταυτόχρονα για τα δεινά του εβραϊκού λαού και για τη βία του ισραηλινού κράτους; Σε αντίθεση προς τις κυριαρχούσες διχοτομήσεις και τις ψευδείς εναλλακτικές επιλογές της εποχής μας, το στοίχημα του παρόντος βιβλίου είναι ότι μπορείς να μιλήσεις και για τα δύο αυτά μαζί και ότι πρέπει να το κάνεις».
Δείτε περισσότερα: https://bit.ly/3f4WIYI

Κυριακή 16 Μαΐου 2021

Psalm of David 22- Vassilis Tsabropoulos & Nektaria Karantzi

Ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ. -
ΚΥΡΙΟΣ ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει. 2 εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με, 3 τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν. ὡδήγησέ με ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. 4 ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ· ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν. 5 ἡτοίμασας ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξεναντίας τῶν θλιβόντων με· ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου, καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον. 6 καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ τὸ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν

Σάββατο 15 Μαΐου 2021

Άνεμος Της Παναγίας, Ο. Ελύτης/ Η. Ανδριόπουλος - Ambitus Choir

Άνεμος της Παναγίας – του Οδυσσέα Ελύτη

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια
Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο
Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου
Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της
Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα
Η ευχή που λαχτάρησε μέσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού
Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα
Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης
Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων

Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου
Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά
Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από την αμαρτία χαράχτηκε
Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη
Πριν από την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου
Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή
Εκατόφυλλη ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας!

[Από τη Θητεία του καλοκαιριού.]

The Planck scale: Is there a fundamental limit to space and time?

ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ (Ποτάμι ο καιρός)

Μήνυμα από τη Γάζα | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 

Costas Tsiantis

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)