Γιάννης Λεκόπουλος, Όλα του κόσμου τα αντίο (HQ Official Audio Video)

Στίχοι Μάνος Ορφανουδάκης Μουσική Σταύρος Σταυρίδης

Οι λέξεις που κρατώ στα χείλη ντύνονται φως, ψυχή και ύλη και βγαίνουν στην κορφή της στέγης να τις κοιτάς καθώς θα φεύγεις. Θα γίνω χθες που το φοράς σαν ρουχαλάκι της φθοράς μ’ άρωμα στο γιακά κρυμμένο. Όσο θα καις, θα ξεθυμαίνω. Τα λόγια που κρατώ στο στόμα πέφτουν σαν δάκρυα στο χώμα και αντηχούν για μας τους δύο όλα του κόσμου τα αντίο.

Βασίλης Γισδάκης - Το παλιό μας σπίτι - (Α. Κοκκίνου - Ρ. Θεοδωράτου) - ...

Μιχάλης Σταφυλάς

 Vasilis Siorokos 13 ώρ.  

Σαν σήμερα (1 Απρίλη 2018). 'Ηταν μια ξεχωριστή μέρα. Επισκεφθήκαμε με τον Δημήτρη Δέπο (νυν Πρόεδρο της Πανευρυτανικής 'Ενωσης), τον καταξιωμένο Ευρυτάνα συγγραφέα και λογοτέχνη, Μιχάλη Σταφυλά στο σπίτι του, όπου μας υποδέχθηκε με την σύζυγό του κ. Θέμις , επίσης λογοτέχνη . Μας φιλοξένησαν και για αρκετή ώρα συζητήσαμε αρκετά ενδιαφέροντα θέματα.

'Ενας ακούραστος εργάτης του πνεύματος, που παρά τα 99 του χρόνια, συνέχιζε να γράφει. Εξέδιδε κάθε μήνα την Πνευματική Ζωή , Διευθυντής στο περιοδικό της Πανευρυτανικής 'Ενωσης " Ευρυτανικά χρονικά", αρθρογραφούσε σε πολλές εφημερίδες, έχει εκδώσει πάνω από 110 βιβλία , με τελευταίο το ΠΕΡΙ ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ και προς μεγάλη μας έκπληξη ετοίμαζε και ένα ακόμη βιβλίο. Πάντα γεμάτος δύναμη , μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.

Βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες και τους ευχαριστούμε για την τιμή που μας έκαναν.

Ο Μιχάλης Σταφυλάς ταξίδεψε για την γειτονιά των αγγέλων στις 22 Μαϊου του 2018. Είχα την τύχη να ανήκω στους φίλους του. Τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη. Ζει μαζί μας μέσα από τα βιβλία του και το τεράστιο πνευματικό του έργο.

Υ.Γ. Μεγάλη τιμή που μας ανατέθηκε από την οικογένεια του και αναλάβαμε την εκκαθάριση του τεράστιου αρχείου του , ο Ευρυτάνας Ηλίας Μπουμπουρής κι εγώ. Επίσης σημαντική για την εκκαθάριση του αρχείου , η συνδρομή της Δ/ντιας των ΓΑΚ Καρπενησίου, Μαρίας Παναγιωτοπούλου .

Στείλαμε αρκετό υλικό στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, στην Γεννάδιο Βιβλιοθήκη, στην γενέτειρά του την Γρανίτσα ,όπου στείλαμε και την τεράστια βιβλιοθήκη( βαρύ επιπλο ) που χρησιμοποιούσε ο συγγραφέας.

Επίσης στείλαμε αρκετό υλικό, στο Δήμο Αγράφων για τη βιβλιοθήκη του, στη βιβλιοθήκη του Δήμου Καλλιθέας, στο Ίδρυμα Ερευνών, για την υπό ίδρυση βιβλιοθήκης στο χωριό Κερασοχωρίου Ευρυτανίας, στη βιβλιοθήκη της Λαμίας, στην υπό ίδρυση βιβλιοθήκης στο Χωριό Χούνη Αιτωλοακαρνίας, στο γηροκομείο Καρπενησίου, στο ίδρυμα Καφαντάρη στη Φραγκίστα, σε υπηρεσίες της Ευρυτανίας και συνεχίζουμε για το υπόλοιπο υλικό.

Η όλη διαδικασία της εκκαθάρισης αποτελεί σημαντική εμπειρία , αλλά και μεγάλη τιμή για εμάς, τόσο προς τον συγγραφέα Μιχάλη Σταφυλά, όσο και προς την οικογένειά του που μας εμπιστεύτηκε.

Όλες οι αντιδράσεις:

65Εσείς, Χρήστος Κώτσιας, Χρηστος Δημας και 62 ακόμη

Ρωμέικα- Μουσικές Καταγραφές από ξένους περιηγητές.

Romeika Tragodias  15 λ.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΑΚΙΝΑΤΗ / Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Pexe Vrahni Mou Fisarmonika · Haris & Panos Katsimihas Zesta Pota

 Κυκλοθυμικός  16 ώρ. 

Σαν σήμερα πριν ακριβώς 40 χρόνια ο Μανώλης Ρασούλης έβγαλε στη δισκογραφία δυο δίδυμα αδέρφια που πρώτα μας κέρασαν ζεστά ποτά κι ύστερα άλλαξαν το ελληνικό τραγούδι για πάντα. Μαζί άλλαξαν και τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και ζούμε.

Ένα μικρό αφιέρωμα:

Μα μπορείς να κάνεις τώρα καριέρα στο καλό τραγούδι ως δίδυμο αδερφών; Ταβέρνα είσαι ή πουλάς πλακάκια μπάνιου; Το ταβάνι σου είναι τα Κατσαμπάκια, άντε οι Καλουτάδες κι οι Μπρόγιερ.

Κι όμως, ο Χάρης κι ο Πάνος, δυο αδέρφια από τα Νότια προάστια της Αθήνας κατάφεραν να σπάσουν κάθε στερεότυπο, κουβαλώντας μόνο την αλήθεια τους στις αποσκευές τους μπόρεσαν να σπάσουν την χρυσή κρούστα που είχε φτιάξει η προηγούμενη γενιά του Μίκη, του Μάνου, του Σταύρου, των λαϊκών και των ρεμπετών και να ανοίξουν έναν καινούργιο δρόμο στην ζωντανή παράδοση, στο ελληνικό τραγούδι, όπως ο διαμελισμένος κούρος που σκόρπισε στον αέρα γεννώντας τις Κυκλάδες μέσα στην τεχνητή λίμνη του σταδίου στο ολυμπιακό πρότζεκτ ο Παπαϊωάννου.

Μέσα σε αυτήν την κοιλιά μεγάλωσαν κι αυτοί, μεταβόλιζαν λαίμαργα τους ήχους και τις λέξεις από τους καλλιτεχνικούς τους προγόνους μέσα από τον ομφάλιο λώρο που ένωνε το παρελθόν με τις επείγουσες ανάγκες της εφηβείας τους. Ο δικός τους ομφάλιος λώρος είχε το σχήμα εκείνης της διαφημιστικής κιθάρας χωρίς χορδές που κρεμόταν σε έναν τοίχο στην ταβέρνα που πήγαιναν με τον πατέρα τους να φάνε τις Κυριακές. Την «βούτηξαν» κι από εκεί ξεκίνησαν όλα. Όλα έγιναν χειροποίητα, πήραν ένα νεκρό όργανο και του έδωσαν ζωή, όπως ο Ερμής έφτιαξε την πρώτη λύρα στην ιστορία από το καύκαλο μιας χελώνας και τα έντερα των βοδιών του Απόλλωνα. Κι έπειτα πάλι σαν πλανόδιοι μουσική και πολύ πριν φτιάξουν δικά τους τραγούδια μετέφεραν το ελληνικό τραγούδι στα πανεπιστήμια, στα κουτούκια, στις παρέες, στο Πάντειο, στο Δυτικό Βερολίνο.

Αυτό το μεράκι είναι το αποτύπωμα των Κατσιμιχαίων. Αυτή η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο βάθος της ποίησης και την ελαφρότητα του τραγουδιού, αυτό το κοκτέιλ που στράγγιξε τα βαθύτερα σκοτάδια του ανθρώπου μέσα σε ένα μπουκάλι δηκτικής εξωστρέφειας. Για αυτό κι ο πρώτος τους δίσκος ήταν τα «Ζεστά ποτά». Ο αγαπημένος δίσκος του Μάνου Χατζιδάκι. Ένα από τα μεγαλύτερα του κολλήματα. Για ένα διάστημα δε μπορούσε να ακούσει τίποτα άλλο. Τους έψαξε να τους βρει, πήρε τηλέφωνο στο σπίτι τους στο Μπραχάμι, τον έβρισαν κιόλας γιατί νόμιζαν ότι κάποιος τους έκανε πλάκα. Τελικά τους προσκάλεσε στον Μαγεμένο Αυλό κι έκανε μαζί τους ανάλυση στίχο στίχο από το κάθε τραγούδι του δίσκου. Ο Μάνος έβλεπε την αθανασία στη μουσική, γι αυτό και δεν τον τρόμαζε η επόμενη εποχή που ερχόταν, αλλά ήθελε να βυθιστεί μέσα της, να πάρει τη μυρωδιά της, να κλέψει λίγο από τα νιάτα της να μη γεράσει ποτέ. Και τα κατάφερε.

Χρωστάω πολλά στον Χάρη και στον Πάνο. Πήραν αυτές τις σιωπηρές σκέψεις από τα βάθη του ασυνείδητου που μαχαιρώνουν απαλά κι επίμονα την καρδιά μου από παιδί, μάζεψαν όλες αυτές τις μικρές αιμορραγίες και τους έδωσαν λέξεις, ήχο και περιεχόμενο. Ίσως και να τις ξόρκισαν λίγο.

Έπιασαν τον πρώτο μου έρωτα, όταν εγώ τρόμαζα και να την κοιτάξω και της είπαν «Θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα», σε κάθε επέτειο ενός μεγάλου χωρισμού έστριβαν ένα τσιγάρο και με κερνούσαν το «κι από όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω», στα χρόνια της βαθιάς μοναξιάς γυρίζαμε μαζί τα βράδια από τις μπύρες και σιγοτραγουδούσαν κάτω από την άσφαλτο

«Δε φταις εσύ για ό,τι έγινε, δε φταις εσύ.

Φταίω εγώ έτσι όπως είχα ξεχαστεί

τόσο καιρό τόσο πολύ καιρό

βαθιά στον εαυτό μου

κι είχα πια ξεχάσει ν’ αγαπιέμαι κι είχα πια ξεχάσει ν’ αγαπώ».

Όταν είπαμε εκείνο το άγριο αντίο κράτησαν σα μνήμη το χέρι της να σκύβει στο ταμπλό του αυτοκινήτου να αλλάξει τον σταθμό στο ραδιόφωνο κι έγραψαν «το μόνο που θυμάμαι πια είναι τα μακριά σου δάκτυλα», δικαίωσαν πεθαμένες αγάπες με έναν δωρικό επικήδειο «κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές». Στις νύχτες της ζήλιας έβρισκαν πάντα την πιο χρήσιμη ατάκα που έχει ακούσει ποτέ ματαιωμένος εραστής, της άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά. Υπήρξαν και πολύ σκληροί. Με σταύρωσαν πολλές φορές με κάθε στίχο από τα κορίτσια της συγγνώμης κι ενηλικιώθηκα με τις συγγνώμες στη μητέρα που δεν την παντρεύτηκα και στον πατέρα που δεν έγινα τουλάχιστον πρωθυπουργός.

Περάσαμε μαζί διάφορες ιστορίες, αστείες, συγκινητικές, καψούρικες. Είδαμε τον Φάνη να καθαρίζει και τελικά να τον δολοφονεί η φιλεύσπλαχνή κοινωνία με τις αλλεργίες της στο κίτρινο χαρτί, είδα το Μάρκο να κλέβει την Άννα, τα ήπιαμε μια βραδιά στο Λούκι με το Νίκο Ζιώγαλα και την ομορφιά της κοπέλας να μεγαλώνει και τελικά να γίνεται σκόνη, μαζί με τη Λένα Παπά ξεκλείδωσαν το δωμάτιο του Άλκη Αλκαίου και ταξιδέψαμε σε λίγα τετραγωνικά όλον τον κόσμο. Την επομένη μας πήρε ο Άλκης και ταξιδέψαμε στην πλατεία Ασωμάτων για να μάθουμε πως τελικά είμαστε όλοι μετανάστες και μετά στη Σαλονίκη, στην Περαία ρωτήσαμε για αυτή που δε ρώτησε ποτέ για εμάς, φτάσαμε ως την Κερύνεια για μιας αγάπης μαχαιριά, μου γνώρισαν τα κορίτσια τους στα μπιστρό της Δυτικής Γερμανίας. Όλα τόσο συμπυκνωμένα, τόσο έντονα, τόσο πεζά. Μα η Αμέρικα μακραίνει στην άλλη όχθη της Σελήνης.

Τα αδέρφια ήταν εκεί και στις πορείες, στους χαμένους αγώνες, είχαν το θράσος στο στόμα και την ελπίδα στην καρδιά. Και για το πείσμα των γουρουνιών θα αντέχαν. Έγραψαν πολιτικά τραγούδια όχι που να αφορούν την επικαιρότητα και να γίνουν σουξέ στα φεστιβάλ, αλλά σα μηνύματα σε μπουκάλια στη θάλασσα της ιστορίας. Μίλησαν για το σύνδρομο του σκύλου που ακόμα κι όταν σε λύσουν, θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις, θα έχεις μια ψυχή αδειασμένη για ένα κομμάτι ψωμί. Περπάτησαν μέσα από την μοναξιά του σχοινοβάτη για να φτάσουν στις άλλες μέρες. Αναρωτήθηκαν με τον Μάνο Ελευθερίου ποιος την ζωή μας κυνηγά. Γύρισαν τις πλάτες τους στο μέλλον. Σατίρισαν τους μεγαλόστομους «επαναστάτες» των κλειστών συνελεύσεων και των καφετεριών με τη «συνέλευση των ποντικών», έβγαλαν τη γλώσσα στα λόγια τα μεγάλα που ύστερα σηκώνονται και φεύγουν. Μα πιο πολύ από όλα αυτοί που δεν φώναξαν ποτέ την Αριστεροσύνη τους, όταν γκρεμιζότανε ο κόσμος σιγοτραγούδησαν στα άδεια σπίτια των ονείρων:

Κύριε Κάρολε μην τους παρεξηγείς

αν δεν κατάλαβαν ποτέ

τι πήγαινε να πει η λέξη υπεραξία

δεν φταις εσύ δε φταινε αυτοί δε φταίει η θεωρία

ήτανε γράμματα ψιλά μπροστά στη λέξη ελευθερία

Πάντα θαύμαζα τους καλλιτέχνες που μέσα σε πολύ λίγα χρόνια παρουσίας έχτισαν ένα δικό τους σύμπαν. Είναι λίγοι, Ξυλούρης, Λοΐζος, οι Κατσιμιχαίοι. Είναι απωθημένο που δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά όπως θα έπρεπε κι ίσως να μην τα καταφέρω και ποτέ τελικά. Έχουν περάσει πολλά, τα σκοτάδια τους, τα σκοτάδια μας. Όμως δεν ξέρω νιώθω ότι κάτι υπάρχει ακόμα, κάτι μας ζητάει να μείνουμε ακόμα κοντά τους κι ως φυσική παρουσία:

Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα

Παίξε μου την Παλόμα

Μη φύγετε κι ας είναι αργά

Ας πιούμε κάτι ακόμα

Παίξε γι' αυτούς που ήρθανε

Η νύχτα κρατάει ακόμα

Κώστας Μαστροκώστας: "Η εκδίκηση της Μόνικα"

 

Η εκδίκηση της Μόνικα": Σαν σήμερα 1 Απριλίου 1971, η Μόνικα Ερτλ εκτελεί τον δολοφόνο του επαναστάτη Τσε Γκεβάρα, Ρομπέρτο Κιντανίγια, στο Αμβούργο, όπου υπηρετούσε ως γενικός πρόξενος της Βολιβίας.

Η Έρτλ ήταν κόρη του Χανς Ερτλ, ο οποίος ήταν κινηματογραφιστής των ναζί και μετά το τέλος του πολέμου διέφυγε στην Βολιβία μαζί με την οικογένεια του. Αρνήθηκε κάθε σχέση με τις απόψεις που υπήρχαν στην οικογένεια της και αφιέρωσε την ζωή της στο κομμουνιστικό κίνημα.

Βαθιά επηρεασμένη απο την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα, εντάχθηκε στον Εθνικό απελευθερωτικό στρατό (ELN) της Βολιβίας, οργάνωση που είχε ηγέτη τον Γκεβάρα πριν τον θάνατο του και συνεργάστηκε με τους συντρόφους του Τσέ για να κυνηγήσουν και να τιμωρήσουν τους δολοφόνους του.

Εκεί γνώρισε και τον τον Ίντι Περέδο. Ο Περέδο δολοφονήθηκε απο τον αρχιβασανιστή του καθεστώτος της Βολιβίας Κιντανίγια,ο οποίος έβγαλε και φωτογραφίες δίπλα στο πτώμα. Ο Κιντανίγια-απο τους δολοφόνους του Τσε-ήταν μάρτυρας και στον ακρωτηριασμό των χεριών του πτώματος του. Για να τον φυγαδεύσει, το καθεστώς τον τοποθέτησε πρόξενο της Βολιβίας στο Αμβούργο.

1/4/1971, χτύπησε η πόρτα στο γραφείο του Κιντανίγια.Μία όμορφη Γερμανίδα ήθελε να τον δει για μια βίζα.Της έδωσε και κάρτα,σε περίπτωση που ήθελε να τον συνοδεύσει για ποτό.

Έβγαλε από την τσάντα της ένα πιστόλι, τον σημάδεψε λέγοντάς του: "Victoria o Muerte senior?" και τον πυροβόλησε τρείς φορές. Άφησε πίσω της την τσάντα της, ένα πιστόλι, την περούκα που φορούσε και ένα χαρτί που έγραφε "Ελευθερία η Θάνατος-ELN".

Παρά το γεγονός ότι η χούντα της Βολιβίας την επικήρυξε και η CIA την είχε στο στόχαστρο, γύρισε στην Βολιβία και άρχισε να σχεδιάζει χτυπήματα ενάντια σε ναζί που είχαν διαφύγει, όπως ο Κλάους Μπάρμπι, ο "χασάπης της Λυών".

12/5/1973, δολοφονήθηκε απο ειδικές δυνάμεις, εκπαιδευμένες απο την CIA. Ήταν 36 ετών.

Η σορός της δεν παραδόθηκε ποτέ στην οικογένεια της. Το σημείο ταφής της παραμένει άγνωστο.

ΠΗΓΗ https://www.facebook.com/profile.php?id=100024542140662  

Μ. Κοττάκης: Ο πρωθυπουργός κήρυξε μόνος του την κούρσα διαδοχής του

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη, «Μιλώντας στον πατέρα μου. Μια εισαγωγή στην τεχνοφεουδαρχία», την Παρασκευή 4 Απριλίου στη Νέα Σμύρνη.

 

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη, «Μιλώντας στον πατέρα μου. Μια εισαγωγή στην τεχνοφεουδαρχία», την Παρασκευή 4 Απριλίου στη Νέα Σμύρνη.

H Δημοτική Βιβλιοθήκη Νέας Σμύρνης και οι Εκδόσεις Πατάκη σας προσκαλούν την Παρασκευή 4 Απριλίου και ώρα 7:00 μ.μ. στον κήπο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης (Αϊδινίου 28, στάση Τραμ: Μεγάλου Αλεξάνδρου), στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη. Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Νίκος Χατζιδάκης, Οικονομολόγος - Τραπεζικός, και θα ακολουθήσει συνομιλία με το κοινό.

Στο βιβλίο αυτό ο Γιάνης Βαρουφάκης αναλύει, με τη μορφή μιας μακράς επιστολής στον πατέρα του, πώς ο καπιταλισμός δολοφονήθηκε από κάτι πολύ χειρότερο που πήρε τη θέση του.

Τον καπιταλισμό τον σκότωσε το ίδιο το κεφάλαιο! Όχι το παραδοσιακό κεφάλαιο (βιομηχανικές μηχανές, κομπιούτερ κτλ.), αλλά μια μετάλλαξη του κεφαλαίου: μηχανές δικτυωμένες μέσω του «υπολογιστικού νέφους» (ένα είδος «νεφο-κεφαλαίου») που τρέχουν αλγόριθμους σχεδιασμένους και να διαμορφώνουν τις καταναλωτικές μας επιθυμίες και να τις ικανοποιούν άμεσα, παρακάμπτοντας έτσι τους δύο πυλώνες του καπιταλισμού: Αγορά και Κέρδος.

Μπαίνοντας σε ιστοσελίδες όπως Amazon κτλ., βγαίνουμε από τις αγορές και εισερχόμαστε σε πλατφόρμες συναλλαγών που θυμίζουν ψηφιακά φέουδα (ή νεφο-φέουδα) των οποίων οι ιδιοκτήτες, η νέα άρχουσα τάξη, χρεώνουν τους παραγωγούς τεράστιες προσόδους για να τους δώσουν πρόσβαση σε εμάς. Όσο για εμάς, με κάθε μας κλικ και καθετί που «ανεβάζουμε», τους προσφέρουμε δωρεάν εργασία, όπως οι κολίγοι επί φεουδαρχίας. Και την προσφέρουμε με ενθουσιασμό! Αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Καλώς ήλθατε στην τεχνοφεουδαρχία!

Τον αντίκτυπο της τεχνοφεουδαρχίας τον βιώνουμε παντού. Είναι η ταφόπλακα τόσο της σοσιαλδημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού. Μεγεθύνει την οικονομική κρίση. Καθιστά αδύνατη την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Τροφοδοτεί τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας.

Δανειζόμενος από την ποίηση του Ησιόδου και του Ομήρου, αλλά και από τον χολλιγουντιανό Batman ή τους Mad Men, ο Βαρουφάκης αναλύει πώς το νεφοκεφάλαιο κατάφερε να υποδουλώσει τον νου μας και να απογειώσει την εκμεταλλευτική του εξουσία εγχώρια και διεθνώς - αλλά και πώς μπορούμε να απελευθερωθούμε από την τεχνοφεουδαρχία του.

Όλες οι αντιδράσεις:

1Costas Tsiantis

Ολόκληρη Η Ομιλία Του Ιωάννη Μάζη Για Την Ισορροπία Ελλάδας - Τουρκίας -...ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝIΚΟ? ΜΑΖΗΣ vs FUKUYAMA

Φ - ΑΡΡΗΤΑ ΚΡΥΠΤΕ

Εύπεπτοι λόγοι και χαρές αλαφιασμένες Άδροσοι άνεμοι κι αγάπες νερωμένες Φίλε μου άγνωστε και μαύρε καβαλάρη Έχω αναμνήσεις πεταμένες στο πατάρι Στο πεζοδρόμιο θα βρείς τον εαυτό μου Τσαλακωμένο πατημένο και υγρό Μην τον μαζέψεις,σκεψου τον εγωισμό μου Να συνεχίσω όπως πριν πια δεν μπορώ Σάρκα ατίθαση και πόθος λυσσασμένος Είναι ο φάρος στην ομίχλη βυθισμένος Σάλτσες,αρτύματα,βουτήματα κι αφροί Φίλε μου άγνωστε, ο νούς σου στο κεχρί Ίσως δεν βρίσκω πλεον δύναμη και λόγο Να βασανίζομαι να δώ την άλλη όψη Να καθορίζουνε το μέλλον μου στον τζόγο Να περιμένω τον πλανήτη να προκόψει Ταύροι-σκευάσματα και δέντρα με ευθύνες Όλο το θάρρος μας κουτάκια βιταμίνες Κορίτσι όμορφο και ονειροδοσμένο Απο την μήτρα την αρχαία ξεβρασμένο Μην τον μαζέψεις, φύγε,προσποιήσου Πως δεν κατάλαβες τι αντίκρυσες καλά Κι αν κάποτε είχα τα κλειδιά του παραδείσου Απο τότε ξέρεις μεσολάβησαν πολλά Δώρα αργείτικα και σύντροφοι μονήρεις Κόπιες της άνοιξης κι απόμαχες τριήρεις Έλα της νύχτας μαγικέ περαματάρη Να μας περάσεις σ'άλλη γή μ'άλλο φεγγάρι....

Συνέδριο στο Καρπενήσι με θέμα την καταστροφή του τον Αύγουστο του 44 από τους ναζί.

 

Κώστας Μαστροκώστας16 λ. 

Αυλαία για το Συνέδριο σήμερα στο Καρπενήσι με θέμα την καταστροφή του τον Αύγουστο του 44 από τους ναζί. Για τέσσερις μέρες στο Συνεδριακό Κέντρο της πόλης εμφανίστηκαν ιστορικοί αναφερόμενοι στο τραυματικό για την πόλη μας γεγονός. Χρειάζεται νομίζω μια αποτίμηση για το Συνέδριο καταδεικνύοντας θετικά και αρνητικά. Το πρόσημο σε ότι αφορά την οργάνωση του Συνεδρίου είναι σαφώς θετικό και πιστώνεται σε όσους το επιχείρησαν. Ένα ιστορικό γεγονός άγνωστο ίσως σε πολλούς και κυρίως στους νεότερους συγκέντρωσε την προσοχή και το ενδιαφέρον της πόλης. Ιδιαίτερα θετικό επίσης το γεγονός ότι στην επιτυχή έκβαση των εργασιών συνέβαλλαν καθοριστικά εκτός των ΓΑΚ , εθελοντές αλλά και φορείς της πόλης όπως η ΕΛΜΕ. Μέσα από αυτή την συλλογική προσπάθεια το σημαντικότερο κατά την γνώμη μου ήταν ότι εργάστηκαν αποκτώντας πλούσια βιωματική γνώση μαθητές κάνοντας δική τους υπόθεση την ανάδειξη της ιστορίας της πόλης. Σε όλους τους παραπάνω αξίζει σίγουρα ένα μπράβο και για το εγχείρημα και για την επιτυχή έκβασή του. Εκτός των διοργανωτών εκόντες άκοντες βέβαια αναγκάστηκαν να παραβρεθούν και οι γνωστοί παρεβρισκοντάκηδες για την γνωστή φωτογραφία. Με όλα αυτά το Συνέδριο ήταν το γεγονός της πόλης για το τετραήμερο που μας πέρασε. Στα θετικά του Συνεδρίου επίσης ότι ανέδειξε μια ιστορική σελίδα, τραγική, για την πόλη που αντιμετωπίζονταν περίπου τόσο ως ταμπού από την τοπική κοινωνία και από την επίσημη ιστοριογραφία του μετεμφυλιακού αστικού κράτους. Για 81 χρόνια η ολοσχερής καταστροφή της πόλης έμενε μόνο στις μνήμες όσων την έζησαν και στην σκοτεινή πλευρά της ιστορίας για πολλούς λόγους κάποιους από τους οποίους θα επιχειρήσω να περιγράψω στην συνέχεια.

Μπαίνοντας στην ουσία του γεγονότος νομίζω ότι χρήσιμο είναι να καταθέσω μερικές παρατηρήσεις για προβληματισμό. Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό και χρειάζεται να απαντηθεί απ’ όλους είναι το γιατί έπρεπε να περάσουν 81 χρόνια, σχεδόν αιώνας για να αγγιχθεί το γεγονός. Το αμέσως επόμενο είναι αυτά που ακούστηκαν από τους εισηγητές στο Συνεδριακό Κέντρο. Από κάποιες εισηγήσεις που παρακολούθησα η ιστορική ματιά ήταν στα όρια του στρογγυλέματος με έντονο το άρωμα του ιστορικού αναθεωρητισμού που τείνει να γίνει κυρίαρχο τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη σε ότι αφορά την ιστορία της με αρκετούς εκπροσώπους και στην δικιά μας ιστορική κοινότητα, μερικοί εκ των οποίων εμφανίστηκαν στο πόντιουμ του Συνεδρίου. Η βαρβαρότητα, οι καταστροφές, τα εγκλήματα πολέμου που είχαν έκταση σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, Κάνδανος, Δοξάτο, Καλάβρυτα, Δίστομο, Υπάτη, Σπερχειάδα, Καρπενήσι και πολλά πολλά άλλα τραγικά μέρη αναδεικνύουν έντονα και τους Θύτες εκτός των Θυμάτων. Αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν φωτίστηκε στο Συνέδριο από τους εισηγητές ηθελημένα ή αθέλητα. Η περιγραφή του Αυγούστου του 44 περιορίστηκε στο εύρος και την έκταση της καταστροφής και όχι σε αυτούς που την προκάλεσαν.

Οι Γερμανοί γενικά και αφηρημένα έκαψαν το Καρπενήσι, ή καλύτερα κάηκε το Καρπενήσι από κάποιους στρατιώτες σκληρούς που ήταν άγριοι πολεμιστές στο Ανατολικό Μέτωπο και τυχαίως βρέθηκαν και στο Καρπενήσι καίγοντάς το. Αυτό ήταν το μοτίβο των περισσότερων εισηγήσεων. Έλλειπε παντελώς το ιστορικό υποκείμενο που προκάλεσε την βαναυσότητα. Η λέξεις φασισμός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος για παράδειγμα είναι ζήτημα αν ακούστηκαν μια δυο φορές. Απουσίαζε επίσης και το άλλο δρων ιστορικό υποκείμενο από τις εισηγήσεις. Ο ΕΛΑΣ, η εκτεταμένη αντίσταση, ο αιματηρός αγώνας ενάντια στον κατακτητή φασίστα παρουσιάστηκαν περισσότερο σαν αιτία πρόκλησης των αντιποίνων παρά σαν πάνδημη οργάνωση αντίστασης και σύγκρουσης με τον κατακτητή στην οποία συμμετείχε το Καρπενήσι και η Ευρυτανία σχεδόν ολοκληρωτικά. Ο ΕΛΑΣ παρουσιάστηκε περισσότερο σαν διαπληκτιζόμενος με τον ΕΔΕΣ παρά σαν αντιστασιακή οργάνωση δρώσα παλλαϊκά. Κάποιοι από τους εισηγητές μας είπαν περίπου, συγκαλυμμένα ή και ανοιχτά ότι την βαρβαρότητα την προκάλεσε η δράση της αντίστασης και του ΕΛΑΣ επιχείρημα που χρησιμοποίησε κατά κόρον η «εθνική» ιστοριογραφία της μετεμφυλιακής περιόδου.

Το στρογγύλεμα του τραυματικού αυτού γεγονότος δεν επέτρεψε να ριχθεί άπλετο φως στους θύτες αλλά και στις αιτίες που το προκάλεσαν. Επίσης δεν απαντήθηκε γιατί το έγκλημα πολέμου, ή καλύτερα τα εγκλήματα του φασισμού εναντίον του ελληνικού λαού γιατί δεν φωτίστηκαν από την κυρίαρχη ιστοριογραφία για σχεδόν έναν αιώνα και γιατί η ελληνική πολιτεία όχι μόνον έκλεισε τα μάτια μπροστά στις καταστροφές και στο άφθονο αίμα που κατέβαλλε ο λαός μας ως φόρο τιμής, χάιδεψε τους θύτες απενοχοποιώντας τους και πολλές φορές όχι μόνο συνεργάστηκε μαζί τους αλλά συμπεριέλαβε την φασιστική κουλτούρα και συμπεριφορά, ως μέρος και σημείο αναφοράς του λεγόμενου εθνικού κορμού. Η Λευκή Τρομοκρατία που επακολούθησε των καταστροφών της κατοχής και συνέχισε τον κύκλο της βίας και του αίματος με την εξόντωση κατοίκων και χωριών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνέχεια της ναζιστικής βίας με άλλους πρωταγωνιστές. Έτσι εξηγείται η λείανση των γεγονότων γιατί από μόνα τους είναι αιχμηρά και καταδεικνύουν τους συμμετέχοντες που και όνομα είχαν και έχουν και κυρίως είχαν και έχουν πολιτικό υπόβαθρο. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός ακριβώς αυτό έρχεται να κάνει. Να λειάνει, να στρογγυλέψει και τελικά να δικαιολογήσει κρύβοντας αιτίες και αιτιατά. Είναι έντονη σε ευρωπαϊκό επίπεδο η προσπάθεια να ξεπλυθεί ο φασισμός και να εξισωθεί με τα κομμουνιστικά κόμματα που συγκρούστηκαν κατά μέτωπο μαζί του. Η γνωστή θεωρία των δυο άκρων που αναπαράγεται από πολλούς «ιστορικούς» και παπαγαλάκια του συστήματος.

Τέλος δεν απαντήθηκε βέβαια ακόμα και σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι Πανεπιστημιακοί Φορείς, οι ιστορικοί, η Πολιτεία, γιατί δεν διεκδίκησαν την αποκατάσταση των τραυμάτων και την υλική και ηθική δικαίωση των θυμάτων; Γιατί ας πούμε καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να βάλει το ζήτημα των αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου; Γιατί οι Δήμοι που υπέστησαν στο πετσί τους την ναζιστική και φασιστική βαρβαρότητα και είναι πάρα πολλοί, δεν διεκδίκησαν έστω και καθυστερημένα να μπουν στο δίκτυο μαρτυρικών πόλεων δυναμώνοντας την λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη; Η Βουλεύτρια του νομού μας για παράδειγμα πέρα από τα καλά της λόγια και τις φωτογραφίες θα θέσει το θέμα ας πούμε με ερώτηση της στην Βουλή; Το Δημοτικό Συμβούλιο που δεν το έκανε ποτέ έως τώρα, θα εκδώσει έστω ένα ψήφισμα καταδίκης των φασιστών που κατέκαψαν και βυσσοδόμησαν πάνω στο σώμα της πόλης; Η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση που εντός της επικράτειας της έχει το Δίστομο, την Υπάτη, την Σπερχειάδα, το Καρπενήσι και άλλα δεκάδες κατεστραμμένα χωριά με πολλά θύματα, έχει αυτά τα ιστορικά γεγονότα και κυρίως την οργανωμένη διεκδίκηση ψηλά στην ατζέντα της;

Πολλά τα ερωτήματα και λίγες οι απαντήσεις. Για να μην κλείσω όμως απαισιόδοξα αυτή την μικρή αναφορά, έστω και έτσι, σε ότι αφορά το Καρπενήσι η γάζα βγήκε από το τραύμα. Μένει να βρεθούν οι τρόποι για την επούλωση και την αποκατάσταση. Είναι βέβαιο ότι τελικά θα δοθούν και οι απαντήσεις για να συμφιλιωθούμε με την αλήθεια και το κυριότερο να αφήσουμε πίσω πολιτικές και ιδεολογίες που έβαλαν μέσα στην ανθρώπινη ιστορία την θηριωδία και τον όλεθρο.

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον

καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει

Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του, το ξέρω

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν

και χάνονται βαθιά στα περασμένα

Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν

μα όχι και το μίσος του για μένα

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον

Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον

Όλες οι αντιδράσεις:

5Ηλίας Γ. Προβόπουλος και 4 ακόμη