Άγγελος Αντωνόπουλος

 

Πρόσωπα

 

Ο παππούς μου είχε ένα μαγέρικο,

στην Ολυμπία, όπου έτρωγαν

οι σιδηροδρομικοί και οι αρχαιολόγοι.

Ο παππούς της μητέρας μου,

την ημέρα που γεννήθηκε, κέρασε

από τη χαρά του όλο το ταβερνείο

και τότε ένας αρχαιολόγος είπε:

''Θα τη βαφτίσω εγώ!...''

Ήρθε στη βάπτιση από τις Μυκήνες

και της έδωσε το όνομα Μυκήνα.

Ήταν ο Ερρίκος Σλήμαν.

Ήμουν πολύ δεμένος με τη μάνα μου.

Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν

δύο ετών.

Μεγάλωσα με μια γυναίκα

μαυροφορεμένη,

μ' ένα τσεμπέρι στο κεφάλι,

αλλά με πλεόνασμα ψυχής.

Έφερε κοντά μου όλα εκείνα τα στοιχεία

που δημιουργούν τη συγκίνηση της ζωής.

Προερχόταν από τον κόπο,

από τα βάσανα, από την ταλαιπωρία.

Σύντομα φύγαμε από τον Πειραιά

και πήγαμε στην Αρχαία Ολυμπία.

Η ζωή στο χωριό ήταν ευλογία Θεού.

Είχαμε σταφίδα, μερικές κότες, όταν

βρίσκαμε καλαμπόκι φτιάχναμε ψωμί.

Εκεί δεν πεινάσαμε. Δεν ζήσαμε

τη μεγάλη συμφορά των πόλεων,

που μάζευε το κάρο της δημαρχίας

από τους δρόμους τους ανθρώπους.

Σε αυτή τη μάνα χρωστώ τα πάντα.

Όπως και στους δασκάλους μου.

Είχα πολύ ωραίους δασκάλους

στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.

Στην τάξη μαζευόμαστε περίπου

ενενήντα παιδιά κάθε πρωί, γιατί

έρχονταν και από τα γύρω χωριά.

Από τότε έγραφα ποιήματα.

Δημοσιεύτηκε, μάλιστα, ένα

στην ''Αυγή'' του Πύργου,

μία σημαντική εφημερίδα,

από τον Τάκη Δόξα,

στη στήλη ''Νέοι Ποιητές''.

Ένιωσα συγκίνηση και ταραχή,

αλλά μαζί και ευθύνη.

Ο συγκλονισμός μου

ήταν πιο μεγάλος, όταν έφερε

ο δάσκαλος την εφημερίδα στην τάξη

και μου είπε να διαβάσω το ποίημά μου.

Η ποίηση με συγκλόνισε από μικρό.

Ήταν για μένα τρόπος έκφρασης.

Τα νεανικά μου χρόνια

ήταν γεμάτα από ποίηση.

Έπαιξε ρόλο και το περιβάλλον.

Μεγάλωνα στην Αρχαία Ολυμπία.

Ζήσαμε ιστορικούς κραδασμούς.

Πολέμους, Κατοχή, Εμφύλιο.

Αυτά ήταν ερεθίσματα για να

καταφύγει κανείς στην ποίηση.

Έχω πράγματα στο συρτάρι.

Τους καλύτερους στίχους μου

τους έγραψα ανάστατος,

πεταγμένος από το κρεβάτι μου

τις νύχτες...

ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ

Πάρε με κάτω από την ομπρέλα σου.

Σε λίγο θα βρούμε τον ίδιο βηματισμό.

Θα κρατάμε την ομπρέλα

μ' ένα χέρι δικό σου και μ' ένα δικό μου.

Όταν θα σταματήσει η βροχή

θα 'χουμε ξεχάσει να την κλείσουμε.

Θα 'χουμε σταθεί στη μέση του δρόμου.

Ο κόσμος θα μας περιεργάζεται

και θα τον αγνοούμε.

Θα 'χουμε χαθεί

σ' εκείνο το φιλί που υποσχεθήκαμε

και η ομπρέλα θα γίνει αερόστατο.

Άγγελος Αντωνόπουλος

......................................................................

Πηγές:

efsyn. gr

Απόσπασμα από συνέντευξη