Είδα το άρθρο του κ. Μ. Κωττάκη σήμερα που μιλάει για την «διορατική παρέμβαση Καραμανλή» (Ιούνιος του 2022) με την οποία ζητούσε από την Ευρωπαϊκή Ένωση την ανάληψη πρωτοβουλιών για άμεσο τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, πριν οι συνέπειές του γίνουν δραματικές. Χάρηκα που είδα άλλη μια ακόμα προσπάθεια για την Ειρήνη. Διερωτήθηκα όμως: Γιατί κι αυτή η προσπάθεια δεν προχώρησε; 'Εστω κι' αν ο όρος «εισβολή» ξυπνά σε Ελλάδα και Κύπρο συνειρμικά τραυματικές μνήμες και είναι κυριολεκτικά δικαιολογημένος, η χρήση του στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ουκρανίας δεν μπορεί να γίνεται αυτονόητα αποδεκτή. Ο εισβολέας στην περίπτωση της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου δεν δεχόταν από πουθενά απειλή, πράγμα που δεν συνέβαινε όμως στην περίπτωση της Ουκρανίας. Δεν απέδωσε πιστεύω η έκκληση Καραμανλή, γιατί οι ηγεσίες της ΕΕ δεν γνωρίζουν (ή δεν θέλουν να γνωρίζουν) την ιστορία και τους μηχανισμούς που την κινούν. Εάν ο κ. Καραμανλής γινόταν πιο ακριβής (όσον αφορά την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία μετά την πτώση της ΕΣΣΔ κι έπειτα) τότε θα μπορούσαν να αναδειχτούν και οι αιτίες της ρωσικής «εισβολής», διότι στην ουσία πρόκειται για ρωσική πολεμική αντίδραση στον δυτικό επεκτατικό σχεδιασμό και στην υπαρξιακού τύπου απειλή που δέχεται η Ρωσία από την επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά σε ένα μέτωπο χιλιάδων χιλιομέτρων. Χωρίς γνώση των αιτιών, δεν μπορεί να υπάρξει ορθολογική απόφαση. Δυστυχώς κατέστρεψαν μια χώρα, την Ουκρανία (και την ευρωπαϊκή οικονομία), λόγω πολιτικής ανεπάρκειας, όπως κατέστρεψαν και την Ελλάδα το 1922.
Ακούγεται συχνά το επιχείρημα ότι το ΝΑΤΟ επεκετείνεται γιατί «χώρες ζητούν να ενταχθούν». Το επιχείρημα του «θέλω» των χωρών είναι σοβαρό, αλλά πέρα από την αυθεντικότητα των συνθηκών έκφρασής του από διάφορες χώρες, πρέπει να εξετασθεί σε επίπεδο σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και γεωστρατηγικής/ γεωπολιτικής ανάλυσης των γεγονότων, πράγμα για το οποίο συνήθως δε μαθαίνουμε τίποτα.
Για ν' αποφανθούμε λοιπόν για τις εξελίξεις είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, να ξέρουμε ότι : 1.Η λήξη του Ψυχρού Πολέμου έγινε με την εγγύηση που έδωσε η Δύση στην ΕΣΣΔ ότι δεν θα μετατεθούν τα σύνορα του ΝΑΤΟ ανατολικά. Αυτό είπαν τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ευρωπαίοι, όπως ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών Γκένσερ (1991) κατά τό γκρέμισα του τοίχου του Βερολίνου (Υπάρχουν οι ιστορικές πηγές να ερευνήσει κανείς το ζήτημα. Προσωπικά στάθηκα στις ομιλίες-συζητήσεις που είχαν οι καθηγητές John Μearsheimer, Jeffery Sachs και άλλοι ειδικοί και οι οποίες είναι διαθέσιμες στο διαδίκτυο). 2.Ανεξάρτητα του «θέλω» των χωρών, δεν μπορεί να ανατρέπονται εύκολα και ανώδυνα οι γεωπολιτικές ισορροπίες. Αυτό προσδιορίζεται από το Δόγμα Μοντρόε των ΗΠΑ (δύο αιώνες σχεδόν πριν), το οποίο λέει ότι δεν μπορείς να προσεγγίσεις με στρατιωτικό τρόπο τα σύνορα των ΗΠΑ πέραν ενός ορίου. Η παραβίαση ακριβώς αυτής της αρχής από την Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ) το 1962 ήταν και η βάση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης, η οποία είχε τοποθετήσει κρυφά συστοιχία πυραύλων στην Κούβα, γεγονός που ως αντίδραση εκ μέρους των ΗΠΑ παρολίγο να μετατραπεί σε παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η σημερινή Ρωσία, που δέχεται υπαρξιακού τύπου απειλή από τη Δύση, η οποία προωθεί χωρίς να ρωτήσει τη στρατιωτική ισχύ της (οπλοστάσιο και πυρηνικές δυνάμεις) ανατολικά. Την προώθηση αυτή ο Χένρυ Κίζινγκερ και άλλοι αμερικανοί πολιτικο-γεωστρατηγικοί αναλυτές την είχαν απορρίψει ως πρόκληση-απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και όχι μόνον. 3.Το «θέλω» επομένως κάποιων φιλοδυτικών πολιτικών ηγεσιών μέσα σε χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού (πέρα από τις σκοπιμότητες και την καθαρότητά του), έχει τα όριά του μέσα σ' αυτά τα δεδομένα. Ωχριά μπροστά στην σχεδιασμένη υπαρξιακή απειλή που δέχεται η Ρωσία ως ανεξάρτητο κράτος, κοινωνία και πολιτισμός, προκειμένου οι ΗΠΑ να προωθήσουν την ηγεμονία τους παγκόσμια ως μοναδική υπερδύναμη (διαθέτουν πάνω από 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο). Ομως οι συνθήκες έχουν ριζικά αλλάξει και ο κόσμος δεν είναι πλέον μονοπολικός αλλά πολυπολικός (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία κλπ.). Και δεν συγκρούονται πλέον παραδοσιακές ιδεολογίες (καπιταλισμός vs κομμουνισμός) αλλά γεωστρατηγικές και οικονομίες και τεχνολογίες, όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ). Θα είναι άραγε η έκβαση των αντιπαραθέσεων αυτών ευνοϊκή για την επίτευξη των καλύτερων δυνατών συνθηκών ζωής σε κάθε ήπειρο, για την παγκόσμια ειρήνη, ευημερία και συνεργασία; Από μας εξαρτάται.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
2. «Οφείλουμε στο όνομα της ειλικρίνειας και των φιλικών μας σχέσεων με τις (ευρωπαϊκές) δυνάμεις να δηλώσουμε ότι θα θεωρήσουμε κάθε απόπειρά τους για επέκταση του συστήματός τους σε οποιοδήποτε μέρος αυτού του ημισφαιρίου ως επικίνδυνη για την ειρήνη και την ασφάλειά μας». Πρόεδρος Τζέϊμς Μοντρόε. 1823. . Δόγμα Μοντρόε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου