Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022

Πέρα από την επιστήμη και τη θρησκεία : Μητραλέξης, Tyson, Harisson

 Εκδόσεις Ροπή - ROPI Publications

«Όταν ρωτάμε, όπως κάνουμε περιστασιακά μερικοί από εμάς, αν είναι δυνατόν να ανακαλύψουμε ή να δημιουργήσουμε μια αληθινή συνύπαρξη μεταξύ των σύγχρονων επιστημών και της θεολογίας, θέτουμε μια ερώτηση που ξεκινάει από νοσταλγία.
Ρίχνουμε ίσως μια κάπως κλεφτή ματιά, από τη μία πλευρά, σε μια περίοδο πριν από τέσσερις ή πέντε αιώνες, προτού ξεκινήσει οποιαδήποτε αποξένωση μεταξύ της «φυσικής φιλοσοφίας» και της θεολογίας και πριν ξεκινήσουν τα μηχανιστικά πρότυπα της φυσικής τάξης να εξελίσσονται σε μεταφυσικό νατουραλισμό (δηλαδή τη σταθερή φιλοσοφική πεποίθηση ότι δεν υπάρχει πραγματικότητα πέρα από το κλειστό συνεχές της φυσικής ανταλλαγής της ύλης και της ενέργειας). Αλλά και πολύ πιο ουσιαστικά κοιτάζουμε πίσω σε μια σχεδόν ατελείωτη στιγμή αθωότητας, αμέσως αμνημόνευτη και εντούτοις πολύ οικεία σε κάθε έναν από μας, όταν δεν είχαμε επίγνωση των διακρίσεων μεταξύ διαφορετικών σφαιρών έρευνας, πόσο μάλλον διαφωνίες μεταξύ αυτών. Όλοι θυμόμαστε, χωρίς να μπορούμε να το θυμηθούμε με αμεσότητα, την πρώτη αυγή του θαυμασμού μέσα μας: εκείνη τη στιγμή που προέκυψε σε εμάς το ατελείωτο ανοιχτό ερώτημα του παντός, αλλά όταν δεν είχε διαμορφωθεί ακόμα σε μια συγκεκριμένη ερώτηση καθ’ αυτήν. Κάθε προσπάθεια να γνωρίσουμε την αλήθεια του κόσμου σε μεταγενέστερα στάδια ζωής —εμπειρικά, θεωρητικά, ερμηνευτικά, κριτικά, θεωρητικά, πνευματικά— είναι για όλους μας ένα συμβάν αφελούς έκπληξης μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, μια απρόβλεπτη εμπειρία της απόλυτης σύμπτωσης και του δοσίματος του κόσμου, μια ξαφνική φευγαλέα στιγμή της διαυγούς συνειδητοποίησης, όπου ξέρει κανείς ταυτόχρονα την απόλυτη ξενικότητα όλων των οικείων και το απόλυτο έκτακτο ενδεχόμενο όλων των υποθετικών.
Αυτός είναι ο υπαρξιακός ενθουσιασμός ο οποίος, όπως μας βεβαιώνουν ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, μας αφυπνίζει πρώτα με την αγάπη για τη σοφία: μια κατ’ εξοχήν κλήτευση στην οποία, εφόσον θυμόμαστε ακόμη και το ελάχιστο λαμπερό ίχνος της ασάφειάς της, πρέπει να παραμείνουμε πιστοί σε όλη μας τη ζωή. Και, αρχικά, αυτή η αρχέγονη θεία κλήση είναι η ίδια για όλους, όπως και οι πρώτες αναταραχές μιας ανταπόκρισης· δεν υπάρχουν ακόμη αλλοιώσεις.
Αλλά η αρχική στιγμή περνά: η απεριόριστη πιθανότητα συστέλλεται σε ένα πλήθος πεπερασμένων και αποκλινόντων πραγματικών μονοπατιών· οι συνήθειες της σκέψης και οι αποφάσεις της θέλησης καθιστούν τη λαμπρή απλότητα της αρχικής εμπειρίας όλο και πιο δύσκολη να τη θυμηθούμε· και τελικά το μυστήριο χάνεται κάπου ανάμεσα στα μπερδέματα των μεθόδων μας και τις προκαταλήψεις μας. Η μέρα είναι μακρά, το φως της αυγής σύντομα εξασθενίζει από τη μνήμη.»
================================
-Από το δοκίμιο "Επιστήμη & Θρησκεία: Που εντοπίζεται πραγματικά η αρμονία τους" του David Bentley Hart. Μετάφραση [Μτφ. Νίκος Βασιλόπουλος] που περιέχεται στο συλλογικό τόμο "Πέρα από τη Θρησκεία και την Επιστήμη" που κυκλοφορεί από τις Εκδ. ΡΟΠΗ.
Επιμελητές Τόμου: Σωτήρης Μητραλέξης, Paul Tyson, Peter Harrison.
Επίμετρο: Αθανάσιος Σ. Φωκάς
Περισσότερες πληροφορίες:
Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ PAUL YSON PETER HARRISON ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ TH ΟΡΗΣΚΕΙΑ ΝΕΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΚΑΙΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣΣ ΦΩΚΑΣ ponH"
Εσείς και 76 ακόμη
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2022

John Mearsheimer: The West is playing Russian roulette

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ Χατζιδάκις Χριστογιαννόπουλος Τομπουλίδου Λογιάδης

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Simon & Garfunkel - Bridge over Troubled Water (from The Concert in Cent...

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ἡ καταγωγή τῆς γλώσσης μας Ἡ ὁμιλία τοῦ τ. προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἀ. Κουνάδη

Ἡ καταγωγή τῆς γλώσσης μας
Ἡ ὁμιλία τοῦ τ. προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἀ. Κουνάδη
*Η ομιλία εκφωνήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2019 στην Ακαδημία Αθηνών
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2022

Μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων 27/12/2022 | OPEN TV

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2022

Νίκος Καζαντζάκης

 Κωνσταντίνα Τσιαντή

7 λ. 

...Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων.
...Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.
...Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
...Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
...Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.
...Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.
...Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.
...Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της· κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου.
...Άστρα, πουλιά, σπόροι μέσα στο χώμα, όλα υπακούουν. Και μόνο ο άνθρωπος σηκώνει κεφάλι και θέλει να παραβεί το νόμο και να μετατρέψει την υπακοή σε ελευτερία. Γι' αυτό κι απ' όλα τα πλάσματα του Θεού αυτός μονάχα μπορεί κι αμαρταίνει. Τι θα πει αμαρταίνει; χαλνάει την αρμονία.
...Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.
...Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι
...Δέν διαλέγεις αυτά που πιστεύεις. Αυτά διαλέγουν εσένα.
...Πιστεύω στα αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω, πίσω από την άπαυτη ροή του, την απόλυτη ενότητα.
...Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα τ'ανθρώπου, να σπας τα σύνορα! ...Ν' αρνειέσαι οτι θωρούν τα μάτια σου!
...Να πεθαίνεις και να λες:
...Θάνατος δεν υπάρχει
...Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.
...Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.
...Σκύβω απάνω στο μερμήγκι, θωρώ μέσα στο γυαλιστερό μαύρο μάτι του το πρόσωπο του Θεού.
...Θεός είναι η ακατάλυτη δύναμη που μεταμορφώνει την ύλη σε πνέμα. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι από το θεϊκό αυτό στρόβιλο και γι' αυτό κατορθώνει να μετουσιώνει το ψωμί και το νερό και το κρέας και να το κάνει στοχασμό και πράξη.
..Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιεις, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό 'ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις!
..Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!
Νίκος Καζαντζάκης
Μπορεί να είναι εικαστικό λουλούδι
Εσείς και 1 ακόμη
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022

Μίκης Θεοδωράκης - ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ - Μαρία Σουλτάτου

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

«Η Ελλάδα στόχος των Ρώσων αν δοθούν οι S-300 στους Ουκρανούς»-Δημ.Λιάτσος

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

' Ελάτε, παιδιά, να τραγ’δήστε!'' Από το διήγημα του Παπαδιαμάντη Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ

 'Ελάτε, παιδιά, να τραγ’δήστε!''

Αναπάντεχα, δέχτηκε λεκτική επίθεση χθες βράδυ καθώς (λόγω προσωπικής βιωματικής εμπειρίας κάποτε σχετικής με τις γιορτές των ημερών) αυθόρμητα χρησιμοποίησα τη λέξη 'τραγούδια' αντί για τον όρο ''κάλαντα''. Προσπαθώ λοιπόν να τεκμηριώσω την αυθόρμητη ρήση μου: 
1.Μπαμπινιώτης-''Κάλαντα-ευχετήρια τραγούδια που λένε τα παιδιά στα σπίτια τις παραμονές μεγάλων εορτών(κυρ. Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς)-''λέω τα κάλαντα''.
2.Αξίζει να δει κανείς τη διαθέσιμη ιστορία της λέξης, εδώ και εδώ, και
3.Τελικά να δει τι νομιμοποιείται σύμφωνα με τη λογοτεχνία μας (και τη λαογραφία μας).
Στο διήγημα του Παπαδιαμάντη Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ  διαβάζουμε:
Τα παιδία έκρουσαν την θύραν.
-         Να ’ρθούμε να τραγουδήσουμε, θεια;
   Μετά μίαν στιγμήν ηκούσθη ένδοθεν βήμα, ηνοίχθη η θύρα, και γραίά τις με μαύρην μανδήλαν προκύψασα, είπε με θλιβεράν φωνήν:
-         Όχι, παιδάκια μ’, τι να τραγ’δήστε από μας; Έχουμε μεις κανένα; Καλή χρονίτσα να’ χετε, κι σύρτε αλλού να τραγ΄δήστε.
   Τους έβαλε μίαν πενταρίτσαν εις την χείρα, και τα παιδία έφυγαν ευχαριστημένα, διότι, χωρίς άλλον κόπον, ειμή την ανάβασιν και κατάβασιν της κλίμακος, εκέρδισαν μίαν πεντάραν.
Περί το τέλος του διηγήματος :
Η θεια-Κυρατσώ, μετά τόσα έτη, εφόρεσεν, επ’ ολίγας στιγμάς, χρωματιστήν «πολίτικην» μανδήλαν, διά ν’ ασπασθεί τα στέφανα. Και την παραμονήν του Αγίου Βασιλείου εσπέρας, ισταμένη εις τον εξώστην, ηκούσθη φωνούσα προς τους διερχομένους ομίλους των παίδων:
- Ελάτε, παιδιά, να τραγ’δήστε!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΤΗΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ 


Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)