Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 20 Απριλίου 2022

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ -«Ειρήνη υμίν…»*

 «Ειρήνη υμίν…»*

Μ’ αγαπάς; πόσο δηλαδή; Μέχρι τον ουρανό; Εκει που ενοικεί ο Αόρατος του Παντός. Αν η ποιητική λέξη «ενοικεί» σας θυμίζει το παροδικό του βίου ,μέχρι να γίνετε ιδιοκτήτης της ουράνιας βασιλείας και της αθανασίας, μάλλον θα περιμένετε καιρό! Αγάπη δεν είναι τι λες (ή γράφεις). Αγάπη είναι τι κάνεις..κι εγώ έχω χορτάσει από δεκαετίες πριν με όμορφα ευχολόγια και ωραία λογάκια.....Οι μέρες της Αγίας Εβδομάδας είναι σίγουρα μέρες αγάπης αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι χρειάζεται να μας υπενθυμίζουν οι συνεχιστές των πτωχών ψαράδων της Γαλιλαίας, πως μόνο τότε (συμπεριλαμβανομένων και των Χριστουγένννων....) πρέπει να αγαπάμε και να προσφέρουμε. Η Αγάπη είναι η μεγαλύτερη ευλογία.
Θα έπρεπε η «ανοιχτοσύνη» νου και καρδιάς να χωράει τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης κι αλληλεγγύης, ολόχρονα. Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Σχεδόν όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. Οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες.
Η αρετή της γενναιοδωρίας είναι πανίσχυρη και μεταδοτική. Λαμβάνεις πολλά από τον παροχέα της, επιστρέφεις ελάχιστα σε εκείνον - και τούτο σε γεμίζει χαρά και αγαλλίαση. Γνωρίζω βέβαια ότι, όπως και η γενναιοδωρία, έτσι και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το σύνηθες ή το απλό, ούτε κατακτάται εύκολα. Προϋποθέτει ανάλογη πνευματική άσκηση και πειθαρχία ψυχής. Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί από τους ευεργετηθέντες από κάποιον που τους φέρθηκε γενναιόδωρα μετατρέπονται ή εκφυλίζονται σε επιλήσμονες αυτής της δωρεάς - κάτι που δεν είναι δυστυχώς πολύ σπάνιο ή ασυνήθιστο στις ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Σ' αυτό χωράνε πολλοί και πολλές. Είθε ο Χρόνος να τους οδηγήσει στον τυφλοσούρτη τους μέσα, σε φωτεινές αλήθειες...Έχει ναι, ο καιρός γυρίσματα για όλους μας! , Η ελπίδα (που πεθαίνει πάντα τελυταία), βρίσκεται στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην ευδαιμονία και τον φόβο. Η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να μας κάνει να νικήσουμε τους κακούς μας δαίμονες ενίοτε κι από προδοσίες κι άλλα δεινά. Η πολυπόθητη δε Ειρήνη είναι η μόνη συνεκτική δύναμη των κοινωνιών και η δικαίωση του ανθρώπου ως όντος κοινωνικού και πνευματικού, που εξασφαλίζει την ποιότητα της ζωής. Με την ειρήνη αναζητεί ο άνθρωπος την ασφάλεια, τη βεβαιότητα και την απομάκρυνση της απειλής από τη ζωή του.
Η ειρήνη είναι η θεά της ευημερίας και της γαλήνης. Η ανατολή και η εγγύηση της ζωής, η δύναμη και η δημιουργία της. Υπηρετεί τα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες, όπως και κάθε έργο προόδου.
Άντε και καλό Πάσχα με Υγεία!
(*Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, αυτόπτης και αυτήκοος στα τελευταία γεγονότα της επί της γης παρουσίας του Κυρίου, αναφέρεται με παραστατικό τρόπο στις εμφανίσεις Του μετά την Ανάσταση. Πρώτη που είδε τον Αναστάντα ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η οποία ανήγγειλε το γεγονός στους Μαθητές Του, όπως αναλυτικά ιστορεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Στους ίδιους τους Μαθητές εμφανίστηκετο βράδυ της ίδιας ημέρας στο υπερώο του οίκου που ήσαν συγκεντρωμένοι και έμφοβοι. Ήρθε και στάθηκε ανάμεσά τους, παρότι ήσαν κλειδωμένες οι θύρες και τους είπε:«ειρήνη υμίν». Και αμέσως τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά Του).
Α.Α.Α
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Εσείς, Ιωάννα Καραμβάλη και 36 ακόμη
13 σχόλια
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)