ΧΑΡΤΗΣ 2 {ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2019}

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΧΑΡΤΗΣ''. 

Francois Villon, "La vieille en regrettant le temps de sa jeunesse" (Les regrets de la belle haulmiere)

Της όμορ­φης, που όπλα έναν και­ρό

που­λού­σε, σαν ν’ ακούω το θρή­νο τώ­ρα.

Κο­ρί­τσι νά ’ταν πά­λι δρο­σε­ρό,

έτσι εύ­χε­ται – και τού­τα λέ­ει τα λό­για:

«Αχ, γη­ρα­τειά, σκλη­ρό­καρ­δα, πι­κρά,

τι γρή­γο­ρα που μ’ έχε­τε γκρε­μί­σει!

Τι με κρα­τά­ει, τι; Αρ­κεί ένα χτύ­πη­μα

με το μα­χαί­ρι – και θα ’χω ξο­φλή­σει.

Μου πή­ρα­τε το υπέρ­τα­το προ­νό­μιο

 που η ομορ­φιά μού εί­χε εξα­σφα­λί­σει.

Γρα­φιάς, πα­πάς ή έμπο­ρος – αδιά­φο­ρο!

Αν άντρα απλώς τον εί­χα­τε γεν­νή­σει,

μου χά­ρι­ζε όσα πλού­τη εί­χε κερ­δί­σει

κι ας το με­τά­νιω­νε – αν του εί­χα κά­νει

τη χά­ρη και στα χέ­ρια του εί­χα αφή­σει

αυ­τό που αρ­νιού­νται τώ­ρα ώς κι οι ζη­τιά­νοι.

Σε πλή­θος άντρες το έχω αρ­νη­θεί.

Δεν ήταν κι η πιο έξυ­πνη ιδέα!

Αγό­ρι σκάρ­το εί­χα ερω­τευ­τεί

κι απλό­χε­ρα του έδι­να. Ωραία

ήταν να παί­ζω, σε πολ­λούς πα­ρέα

να τά­ζω· αλ­λ’ αυ­τόν τον αγα­πού­σα.

Βά­νυ­σος ήταν κι ήθε­λε από μέ­να

μο­νά­ζα όσα μά­ζευα και ζού­σα.

Κι αν με πο­δο­πα­τού­σε όμως, κι αν μ’ έδερ­νε,

για πά­ντα εγώ τον εί­χα αγα­πή­σει.

Στο πά­τω­μα με έρι­χνε και μ’ έσερ­νε – 

μα όταν φι­λιά ερ­χό­ταν να ζη­τή­σει,

τα εί­χα όλα αμέ­σως λσμο­νή­σει.

Μ’ όλη του τη κα­κία, την απλη­στία

μ’ αγκά­λια­ζε... Από σβέρ­κο εί­χα ψω­νί­σει!

Τι από­μει­νε; Η ντρο­πή κι η αμαρ­τία...

Τριά­ντα χρό­νια πά­νε πια που πέ­θα­νε.

Γριά έχω απο­μεί­νει, έχω ασπρί­σει.

Τα χρό­νια τα ωραία συλ­λο­γί­ζο­μαι,

ποια ήμουν και ποια έχω κα­τα­ντή­σει.

Ολό­γυ­μνη ο κα­θρέ­φτης μου αν με δεί­ξει,

αν δω πώς άλ­λα­ξα, πώς· τώ­ρα φαί­νο­μαι,

πώς το φτω­χό κορ­μί μου έχει στραγ­γί­ξει

και ζά­ρω­σε και έλιω­σε, τρα­λαί­νο­μαι.

Πού πή­γαν τα ξαν­θά μαλ­λιά, το λείο

το μέ­τω­πο, τα φρύ­δια τα γραμ­μέ­να,

το ευ­ρύ με­σό­φρυ­δο, το βλέμ­μα το όμορ­φο,

που ’πια­νε τα πιο έξυ­πνα που­λιά,

τ’ αυ­τά­κια, ζυ­για­σμέ­να και κομ­ψά,

η μύ­τη, ευ­θεία, τέ­λεια πλα­σμέ­νη,

το αυ­λά­κι στο πη­γού­νι, η κο­ντυ­λέ­νια,

 πάμ­φω­τη όψη, τ’ άλι­κα τα χεί­λη;

Οι ωραί­οι εκεί­νοι ώμοι, οι χυ­τοί,

τα μπρά­τσα τα μα­κριά, τ’ αβρά τα χέ­ρια,

ρό­γες μι­κρές, γο­φοί σω­στοί, στη­τοί,

κα­λά να πιά­νεις, όλα τους φτιαγ­μέ­να

ν’ αντέ­χου­νε την κλι­νο­πά­λη του έρω­τα,

κι εντέ­λει εκεί­νο εκεί το βου­να­λά­κι

σ’ αδρούς, γε­ρούς μη­ρούς να στέ­κει, υπέ­ρο­χα

κρυμ­μέ­νο στο πυ­κνό του το κη­πά­κι;

Ψα­ρά μαλ­λιά, ρυ­τί­δες, αχ! στο μέ­τω­πο,

 πε­σμέ­να φρύ­δια· έσβη­σαν τα μά­τια

που γέ­λα­γαν, κοι­τού­σαν στο σω­ρό

κι οι έμπο­ροι ήσαν ζώα λα­βω­μέ­να.

Μύ­τη κυρ­τή – πού πή­γε η τσαχ­πι­νιά;

Αυ­τιά που χνου­δια­σμέ­να έχουν κρε­μά­σει.

Ωχρή όψη, νε­κρή – άδεια­σε πια.

Πη­γού­νι, χεί­λη – φού­σκες που έχουν σκά­σει

Έτσι του αν­θρώ­που η ομορ­φιά τε­λειώ­νει.

Μπρά­τσα κο­ντά και χέ­ρια σκε­βρω­μέ­να

κι ώμοι ολό­τε­λα πια κου­φω­μέ­νοι.

Τα στή­θη – κοί­τα πό­σο ζα­ρω­μέ­να!

Οι ρό­γες κι οι γο­φοί – μια απ’ τα ίδια.

Το βου­να­λά­κι – άσ’ το! Κι οι μη­ροί

οι δύ­σμοι­ροι θυ­μί­ζου­νε λου­κά­νι­κα

που στο τσιγ­γέ­λι τά ’χουν αναρ­τή­σει.

Φτω­χές, κου­τές γριές, τ’ αλ­λο­τι­νά

τα χρό­νια έτσι τώ­ρα τα θρη­νού­με,

στο χώ­μα κα­θι­σμέ­νες ανα­κούρ­κου­δα.

Σω­ρό από κου­βα­ρά­κια σαν να φτιά­χνου­με

μπρος στη μι­κρή φω­τιά όπου ζε­σταιό­μα­στε – 

κα­λά­μια που λα­μπά­δια­σαν και σβή­σαν.

Μας θέ­λαν κά­πο­τε, όμορ­φες υπήρ­ξα­με...

Πο­λοί άλ­λοι και πολ­λές τα ίδια ζή­σαν.