ΚΙΝΑ- ΟΙ ΧΩΡΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ... απόσπασμα από το βιβλίο του Johan Norberg: Πρόοδος:

:

Σήμερα οι ηγέτες της Κίνας είναι υπερήφανοι για τον παραγωγικό αγροτικό τομέα της, αλλά αυτός δεν άλλαξε εξαιτίας μιας απόφασης από τα πάνω. Η αλλαγή άρχισε τον Δεκέμβριο του 1978 και οφείλεται σε μερικούς γενναίους χωρικούς του χωριού Ξιαογιάνγκ της επαρχίας Ανχουέι. ΟΙ δεκεκτώ οικογένεις του χωριου βρίσκοντυαν σε απόγνωση. Το κομμουνιστικό σύστημα δεν παρείχε αρκετή τροφή σε αυτές και τα παιδιά τους. Ορισμένες οικογένειες αναγκάζονταν να βράζουν φύλλα λεύκας και να τα τρώνε με αλάτι. 'Αλλες έφτιαχναν αλεύρι από το φλοιό των δέντρων. Συναντήθηκαν λοιπόν κρυφά ένα βράδυ και συμφώνησαν να χωρίσουν μεταξύ τους την κοινή γη. Κάθε οικογένεια θα αποφάσιζε μόνη της τί θα καλλιεργούσε και πώς και πόσο θα δούλευε, και κάθε οικογένεια θα είχε το δικαίωμα να πουλήσει η ίδια τη σοδειά της , αφού πρώτα η κυβέρνηση έπαιρνε το μερίδιο που απαιτούσε. Οι χωρικοί καθαρόγραψαν τη συμφωνία τους με μορφή επίσημου συμβολαίου , ούτως ώστε να δεσμευτούν οι πάντες, και την υπέγραψαν ή τη σφράγισαν με τα δακτυλικά τους αποτυπώματα κάτω από το φως της λάμπας του λαδιού. Από τη στιγμή που η συμφωνία ήταν φραπτή, το ρίσκο ήταν τεράστιο. Αν κάποιος έβρισκε το έγγραφο , εκείνοι θα τιμωρούνταν με όλη τη σκληρότητα του καθεστώτος. ΟΙ χωρικοί συμφώνησαν ότι αν μαθευτόταν το σχέδιό τους και κάποιος από αυτούς φυλακίζονταν ή εκτελούνταν, οι υπόλοιποι θα μεγάλωναν τα παιδιά τους. Ο αγρότης που είχε συνατάξει το συμβόλαιο το έκρυψε μέσα σε ένα κομμάτι μαμπού στη σκεπή του σπιτιού του, ελπίζοντας ότι δεν θα το έβρισκαν ποτέ οι Αρχές. . Εντέλει, η μυστική αυτή ιδιωτικοποίηση μαθεύτηκε. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό για να μείνει κρυφό. ΟΙ αγρότες είχαν πάψει να ξεκινούν τη μέρα τους όταν ακουγόταν η σφυρίχτρα του χωριού- ξεκινούσαν πολύ νωρίτερα και δούλευαν πολύ σκληρότεα. Η παραγωγή τους εκτινάχθηκε έτσι δραματικά, συγκεκριμένα η παραγωγή του 1979 είχε εξαππλασιαστεί σε σχέση με την προηγουμενη χρονιά. Αλλά χωριά έβλεπαν ότι το Ξιαογιάνγκ τα πήγαινε καλύτερα και οι κάτοικοί του τρέφονταν καλά, και προσπάθησαν να μάθουν τι διαφορετικό έκαναν. Οι ατομικές καλλιέργειες διαδόθηκαν ''σαν παράσιτο των πουλερικών'', όπως το έθεσε ένας αγρότης. ''Αν το αρπάξει ένα χωριό, σύντομα θα μολυνθεί η χώρα ολόκληρη''.

Το κομμουνισιτκό κόμμα ήταν εχθρικό προς την ιδιωτική πρωτοβουλία και θα έπρεπε να τιμωρήσει τους αγρότες. Ωστόσο οι τοπικές μεταρρυθμίσεις ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς και το κόμμα συνειδητοποίησε ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να δοθεί ένα τέλος στην πείνα και την αναποτελεσματικότητα. Το 1982, σε μια πρωτοφανή μεταστροφή, το κόμμα αποδέχτηκε τις μεταρρυθμίσεις και επέτρεψε σε άλλα χωριά να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ξιαογιάνκ. Δυο χρόνια αργότερα δεν υπήρχαν πια κομμούνες στην Κϊνα. Μια χώρα που είχε βιώσει έναν από τους χειρότερους λιμούς της ιστορίας μόλιες δυο δεκαετίες νωρίτερα, παρήγαγε τώρα πλεόνασμα τροφίμων για τις παγκόσμιες αγορές. Johan Norberg. Πρόοδος: Δέκα λόγοι να ανυπομονούμε για το μέλλον. (Μετφ. Γ. Βογιατζής), Εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2017. σσ.41-43.