Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

N.Astrinidis - Piece de Concert op.57 for Saxophone & Piano (2005)



Nikos Astrinidis (1921 - 2010) was an important Greek composer, pianist and teacher. Born from Greek and Russo-romanian parents in Akkerman of modern Ukrania, he studied music in his hometown, Bucharest and (after the WWII where he gave piano recitals in Cairo) Paris. From 1947 and for 20 years he gave recitals all over the world as a pianist until he settled in Thessaloniki in 1965, where he teached and influenced the city’s music world until his death in 2010. He created a great number of compositions, mostly symphonic, oratorios, piano works, chamber music and lieder, with great influence form the French impressionism and a distinct “Greek” musical and thematic character (a lot of people had associated him with the Greek National School but he didn’t ever state any association between him and the school).

This is his Piece de Concert op.57 for saxophone and piano he composed in Thessaloniki, 2005. The composer (in the CD’S “Nikos Astrinidis, 90th birthday anniversary” booklet) writes about this composition: «…is related to my friend Stathis Mavrommatis, former director of the Athens Philharmonic. I wrote this piece in his memory and for his grandson to perform it. Of course, I was not very familiar with the saxophone technique and thus, I studied works of French composers with saxophone form 1930 and on. Then I got inspired and therefore I am very glad that I managed to write this work and honor my friend and his grandson”.
For more information about the composer: https://web.stanford.edu/~ichriss/Ast...
piano: Erato Alakiozidou
saxophone: Theofilos Sotiriades
Ο Νίκος Αστρινίδης (1921 - 2010) ήταν σημαντικός Έλληνας συνθέτης, πιανίστας και δάσκαλος. Γεννημένος από Έλληνα πατέρα και Ρουμανορωσίδα μητέρα στο Άκκερμαν της σημερινής Ουκρανίας, έμαθε μουσική στην πόλη του, στο Βουκουρέστι και (μετά τον πόλεμο όπου έδωσε πιανιστικές συναυλίες στο Κάιρο) στο Παρίσι. Από το 1947 και για σχεδόν μια εικοσαετία έδωσε συναυλίες και ρεσιτάλ σε όλο τον κόσμο με έργα δικά του και άλλων, ώσπου το 1965 θα εγκατασταθεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη όπου θα διδάξει και θα επηρεάσει το μουσικό κλίμα της πόλης έως τον θάνατό του το 2010 . Η πλούσια εργογραφία του αποτελείται από έργα για πιάνο, συμφωνικά έργα, ορατόρια, μουσική δωματίου και lieder, με φανερή επιρροή από το γαλλικό ιμπρεσιονισμό και με έντονο «ελληνικό» μουσικό και θεματικό χαρακτήρα (πολλοί τον έχουν συνδέσει με την Εθνική Σχολή του Καλομοίρη αλλά ουδέποτε δήλωσε ο ίδιος κάποια σύνδεση με αυτήν).
Aυτό είναι το έργο του Piece de Concert op.57 για σαξόφωνο και πιάνο που έγραψε στη Θεσσαλονίκη το 2005. Γράφει ο συνθέτης (στο βιβλιαράκι του δίσκου “Nikos Astrinidis, 90th birthday anniversary”) για το έργο αυτό: «…έχει να κάνει με το φίλο μου Στάθη Μαυρομμάτη που ήταν διευθυντής της φιλαρμονικής Αθηνών. Έγραψα ένα κομμάτι στη μνήμη του για να το ερμηνεύσει ο εγγονός του. Βεβαίως, δεν κατείχα την τεχνική του σαξοφώνου και έτσι μελέτησα έργα Γάλλων συνθετών με σαξόφωνο από το 1930 και μετά. Κατόπιν μου ήρθε η έμπνευση και έτσι είμαι πολύ χαρούμενος που κατάφερα και έγραψα αυτό το έργο και τίμησα τον φίλο μου και τον εγγονό του».
Περισσότερες πληροφορίες για το συνθέτη εδώ: http://www.tar.gr/content/content.php...
πιάνο: Ερατώ Αλακιοζίδου
σαξόφωνο: Θεόφιλος Σωτηριάδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)