Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Κώστας Τσιαντής : ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ [1]


1.Η όλη προσπάθεια που εκδηλώνεται από την  πλευρά των Σκοπίων και των υποκινητών τους (με βιβλία, κινηματογραφικές παραγωγές, χάρτες, σύνταγμα, σχολικά εγχειρίδια, αγάλματα κλπ) είναι για να   κατασκευαστεί η εθνότης ‘’ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ’’. Ομως ο κ. Κοντογιώργης το έχει κάνει σαφές[2]: «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν ήταν ποτέ εθνική αναφορά, ήταν γεωγραφία. Οι Μακεδόνες δεν ήταν ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ, ΗΤΑΝ ΕΘΝΟΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (μια ειδικότερη κατηγορία όπως ήταν οι αχαιοί κλπ)». Αν λοιπόν ξεχάσουμε και παραμορφώσουμε την ιστορική αλήθεια (όπως έκανε ο κ. Τσίπρας κ.ά.) κι αρχίσουμε να μοιράζουμε τη εθνική μας ιστορία αποδεχόμενοι χωριστές εθνότητες για Αχαιούς, Μακεδόνες, Αθηναίους, Σπαρτιάτες..κ.λπ, τότε διαμορφώνουμε τις συνθήκες για να παραχωρήσουμε  τμήμα  τόσο του πολιτισμού μας όσο και των εδαφών μας. Δηλαδή, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να εγείρονται διαρκώς αλυτρωτικές βλέψεις και διεκδικήσεις  επικυρώνονας αυθαίρετες συγκυριακές ιστορικές κατασκευές[3]. Αλλά η Ιστορία λέει ρητά: «Εστίν μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία» (Στράβων Γεωγραφικά, 7). «Άνδρες Αθηναίοι… Αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τω αρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν τη Ελλάδα… Ειμί δε Αλέξανδρος ο Μακεδών» (Ηρόδοτου Ιστορία, βιβλίο Θ’, 45)[4]. «Μακεδονίαν και την άλλην Ελλάδα»,  αναφέρει ο Αρριανός[5].
2. Η αρχαία Μακεδονία ταυτίζεται περίπου με την σημερινή ελληνική Μακεδονία. Ως γεωγραφική περιοχή βέβαια η αρχαία Μακεδονία άλλαξε όρια μέσα στον ιστορικό χρόνο. Διευρύνθηκε, και εκτός από τους Έλληνες    κατοικήθηκε  κατά καιρούς και από άλλους πληθυσμούς που είτε ανήκαν σε εθνότητες (όπως Βούλγαροι, Σλάβοι) είτε όχι. Με  αυτή την έννοια επί της διευρυμένης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, μιλάμε για τη βουλγαρική Μακεδονία του Πιρίν. Με την ίδια έννοια οι Σλαβομακεδόνες και το κράτος τους (πΓΔΜ) ανήκουν στην ευρύτερη αυτή Μακεδονία.
3. Αλλά τί ζητάνε τα Σκόπια; Ζητάνε, χρησιμοποιώντας τη λέξη Μακεδονία,  να στηρίξουν σ΄αυτή  υπόσταση έθνους εγείροντας  ουσιαστικά απαιτήσεις επί της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας,  συνεπώς και της τωρινής, τόσο σε επίπεδο πολιτισμού και ιστορίας (Αλέξανδρος κ.ά) όσο και επί του γεωγραφικού μας χώρου[6].  Είναι γνωστοί ο χάρτες που κυκλοφορούν με τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων και παράλληλα  ότι στα σχολεία τους διδάσκουν πως η πατρίδα τους εκτείνεται μέχρι τον Όλυμπο, τη Λάρισα και έως το Αιγαίο (βίντεο από σχετική έρευνα) [7]. Σήμερα ο Δημητρόφ ζητά αλλαγή ονομασίας και της ελληνικής Μακεδονίας [8].
4.Προφανώς, ιστορικές παραμορφώσεις, ψέμματα ή τεχνάσματα τέτοιου είδους δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά.  Βεβαίως υποστηρίζουμε τα Σκόπια στο να αναπτυχούν και να εξελιχθούν σε μια σύγχρονη δημοκρατία με την οποία θέλουμε να έχουμε δημιουργική συνεργασία- εξάλλου έχουμε Ελληνες που ζουν εκεί. Αλλά δεν μπορούμε να πουλήσουμε τον πολιτισμό και την ιστορία μας.  Το όνομα Μακεδονία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δηλώνει μια ανύπαρκτη μακεδονική εθνότητα όπως θέλουν οι κατασκευαστές της (δες  Τίτο) [9], ούτε να παραχωρηθεί σε οποιονδήποτε θα το χρησιμοποιούσε για να εγείρει απαιτήσεις συνδιαχείρισης και εκμετάλλευσης της ελληνικής ιστορίας.
5. Ο συμβιβασμός  «Σλαβομακεδονία» που προτείνει ο κ. Κοντογιώργης ίσως είναι μια ισορροπημένη  λύση στο αδιέξοδο. Αντίθετα, το όνομα “Νέα Μακεδονία” ή ‘’Ανω Μακεδονία’’  καλλιεργεί την τάση διεκδίκησης της Ελληνικής Μακεδονίας- αρχαίας και τωρινής- και σταδικής μεταστοιχείωσης  του ονόματος Μακεδονία σε εθνότητα, ενισχύοντας έτσι τις  αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων εις βάρος της Ελλάδος. Η λύση, που συμφέρει αμοιβαία τις δύο χώρες, πρέπει να στηριχτεί στην ιστορική αλήθεια και να ενσωματωθεί με ειλικρίνεια στο σύνταγμα και τις πολιτικές των Σκοπίων. Εκτός αυτού, όπως τονίζει  ο Δ. Κωνσταντακόπουλος: «Όνομα που δεν αναφέρεται στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας δεν είναι παρά μια απάτη, προορισμένη να τροφοδοτήσει νέες συγκρούσεις. Και φυσικά, τα παράγωγα της ονομασίας της χώρας (γλώσσα, εθνότητα, υπηκοότητα) οφείλουν να προκύπτουν από τη μία και μοναδική ονομασία της. Αλλοιώς δεν λύνουμε προβλήματα, δημιουργούμε»[10]. Aς σκεφτούμε  εδώ και την προειδοποίηση ότι: "Οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία με συνθετικό το Μακεδονία θα είναι στιγμιαίας χρήσεως. Πριν προλάβει να στεγνώσει η μελάνη της υπογραφής θα μεταπέσει αυτομάτως και νομοτελειακά στο σκέτο Μακεδονία" [11]. Μπορεί να εγγυηθεί κανείς ότι δεν θα γίνει;





[1] Σοφός δεν είμαι ούτε κάνω τον ειδικό. Ψάχνω να μάθω και να σκεφτώ  τις ευθύνες μου ως πολίτης απέναντι στην Ελλάδα και την ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη στον κόσμο.  Ίσως έτσι βοηθώ και κάποιους άλλους  στην προσπάθεια να κατανοήσουν το ζήτημα.
[3] Τεκμήρια Ιστορίας: http://www.krassanakis.gr/Alexander.htm
[4] Μίκης Θεοδωράκης: http://elepistole.blogspot.gr/2018/01/blog-post_86.html. ''Σταλινοτιτοϊκό σκεύασμα, το μόνο τέκνο του Στάλιν που η Δύση παρά και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ περιθάλπει ως φυσικόν της τέκνον …'', γράφει ο Σ. Παπαθεμελής [8].
[5] Τεκμήρια 374  ιστορικών από τη διεθνή κοινότητα:  Macedonia Evidence: https://www.youtube.com/watch?time_continue=8&v=Mr13c7S3OPQ
[6] Λυγερός, Σ. https://www.youtube.com/watch?
[7] Τι μαθαίνουν στο σχολείο https://www.youtube.com/watch?v=eTUqfuTbk_s
[8] Αλλαγή ονομασίαςτης ελληνικής Μακεδονίας ζητούν τα Σκόπια. https://www.youtube.com/watch?v=FpahDRknpdc
v=WBnQwlUz9sg&feature=share
[9] Mikis Theodorakis  http://www.mikistheodorakis.gr/el/writings/articles/?nid=5320

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)