Το να παίξει κάποιος πιάνο ή οποιοδήποτε μουσικό όργανο σε επίπεδο που να αγγίζει την τελειότητα, έστω και αν είναι φευγαλέα και ανύπαρκτη έννοια ειδικά στο χώρο της τέχνης, παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια μηχανική διαδικασία, η οποία εξελίσσεται σταδιακά μέσα από εκατοντάδες κανόνες, συγκεκριμένους τρόπους μελέτης, πολύ χρόνο, σωστή καθοδήγηση, αφοσίωση, υπομονή και επιμονή. Αν κάποιος τηρήσει όλες αυτές τις δεσμεύσεις έχοντας ως αρχική και θεμελιώδη προϋπόθεση την ύπαρξη ταλέντου, απρόσκοπτης κλίσης και καθαρά συνειδητής προσωπικής επιλογής, τότε σίγουρα θα καταφέρει να φθάσει στο στόχο του, την επίτευξη του ευκταίου αποτελέσματος της σχετικής "τελειοτητας". Από αυτή την προσέγγιση, εφόσον υπάρχει το κλειδί που ξεκλειδώνει και ορίζει μέθοδο επίτευξης του αποτελέσματος αναιρείται η ύπαρξη της δυσκολιας. Παύει δηλαδή να έχει το μέγεθος εκείνο που θα την έκανε απόρθητη, ανυπέρβλητη, ανίκητη ή έστω απροσπέλαστη.
Είναι αλήθεια πως υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που θεοποιούν την δυσκολία, πολλοί άνθρωποι που έλκονται από αυτήν και τη θαυμάζουν μόνο γιατί αισθάνονται νικητές όταν την υπερβαίνουν. Με αυτόν τον τρόπο, μοιάζει να ακυρώνεται το θαύμα της μοναδικότητας της γέννησης της μουσικής ως προϋπόθεση ψυχής και ήχου αναγνώρισης των μύχιων προθέσεων του ανθρώπου, καθώς μοιάζει η μοίρα του να εξαρτάται από μια βαρετή και μη ουσιώδη πλέον διαδικασία άσκοπης επαναληψιμότητας· διαδικασία του εργαστηρίου, που πάντα οφείλει να καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα εφόσον τηρείται η "συνταγή", οι συγκεκριμένες αναλογίες των στοιχείων που συνθέτουν την επαλήθευση του κανόνα. Ζητούμενο μοιάζει να είναι η διαρκής επαλήθευση του κανόνα. Εκεί, εκ του ασφαλούς πλέον, στηρίζεται η φιλοδοξία και η προσδοκία των καλλιτεχνών να ανελιχθούν στις υψηλές κορυφές της τέχνης, δαμάζοντας τις δυσκολίες των έργων και κομίζοντας "φως" στο κοινό τους μέσα από την "ανιδιοτελή" τους προσφορά, πάντα στο βωμό της μουσικής.
Αλλά πότε υπήρξε θυσιαστική σχέση εκ του ασφαλούς; Πότε υπήρξε ειλικρινής, ανιδιοτελής αγάπη εκ του ασφαλούς; Πότε υπήρξε δρόμος αλήθειας με συγκεκριμένη συνταγογράφηση κανόνων και απλή διαδικασία αναπαραγωγής τους; Τι θα μπορούσε να κερδίσει ο νάρκισσος άνθρωπος μέσα από αυτή τη διαδικασία; Ποιος θα εξακολουθούσε, απο όλους τους επώνυμους μουσικούς του κόσμου, να "αγαπά" αν θα έπρεπε να εμφανίζεται χωρίς ανταπόδοση; Ποιος θα ενδιαφερόταν για τον μουσουργό που δήθεν υπηρετεί πιστά και μιλά για εκείνον, αν δεν υπήρχε το πολυπληθές ακροατήριο να τον στέψει νικητή αποθεώνοντάς τον με χειροκρότημα;
Ελάχιστοι -ίσως κανείς- δεν θα έμενε πιστός στο ταλέντο που του έχει δοθεί. Γιατί λίγοι το αγαπούν, λίγοι αναγνωρίζουν τον λόγο που έχουν δεχθεί το ταλέντο τους. Ο λόγος δεν είναι η επιτυχία, η αναγνώριση, ο πλούτος, η δόξα. Δεν είναι αυτή η "αξιοποίηση" του ταλέντου. Ποτέ το δώρο του χαρίσματος δεν έχει αυτόν τον προορισμό. Το ταλέντο είναι φάρμακο ουρανού για τον συνάνθρωπο, συντελεί στην ίαση των ψυχών, στον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπου στη γη βλέποντας δίπλα του το υπερβατό, το θαυμαστό, το μη συνηθισμένο, το δοθέν ταλαντο. Είναι απόδειξη -ίσως από τις πιο ηχηρές που ο άνθρωπος μπορεί να λάβει- πως ο Δημιουργός του τον αγαπά, τον τιμά με τη γενναιοδωρία Του, του εμπιστεύεται υπερπολύτιμα υλικά να αξιοποιήσει. Αυτή η μελέτη της καρδιακής αγάπης για το χάρισμα υπερβαίνει κάθε Ακαδημία, κάθε διαγωνισμό, κάθε καριέρα, κάθε δόξα προσωρινή. Είναι η κλίμακα που ο μεγαλύτερος βιρτουόζος δεν θα μπορέσει να παίξει, όσο και αν προσπαθήσει.
©2017, Vassilis Tsabropoulos
https://vtsabropoulos.blogspot.gr/2017/09/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου