Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Κώστας Τσιαντής, ΠΡΟΣ ΗΓΕΣΙΕΣ

Είναι  ν’ απορεί κανείς για τον τρόπο με τον οποίο οι λεγόμενες αυθεντίες της διανόησης στην Ελλάδα κατανοούν και ερμηνεύουν την κρίση:  πρώτον, υποβαθμίζουν τον πηδαλιουχικό ρόλο της Πολιτικής σε μια ελεύθερη  δημοκρατική κοινωνία- την πρώτη των τεχνών κατά τον Αριστοτέλη, δεύτερον, αποδέχονται  σιωπηλά το σχίσμα Πολιτικής και Οικονομίας (την εξαφάνιση της Πολιτικής Οικονομίας) χωρίς να εξετάζουν τις συνέπειές της, και τρίτον,  δεν αντιδρούν απέναντι στην αναπόφευκτη /μοιραία λες υποταγή της Πολιτικής στην Οικονομία, τουτέστιν στη διεθνή ελίτ του κεφαλαίου που ελέγχει τις αγορές και διαμορφώνει το γεωπολιτικό σύστημα.  
Παρακάμπτοντας όλα αυτά,  η κυρίαρχη διανόηση δε βλέπει συχνά το ρόλο και τις ευθύνες της και παρασιωπά συνάμα τις τεράστιες ευθύνες που έχουν οι πολιτικές ηγεσίες στην μεταπολεμική  τεχνολογική ομηρία της χώρας (εισαγωγή τεχνολογίας- και όχι μόνο καταναλωτικών προϊόντων- από το εξωτερικό με παράλληλη μετανάστευση εγκεφάλων, αντί για αυτογενή τεχνολογική έρευνα και ανάπτυξη). Επίσης, παρότι γνωρίζει καλά τη έννοια των συστημάτων, η κυρίαρχη διανόηση αποφεύγει τη συνεπή έρευνα της λειτουργίας τους και δεν αναφέρεται στον τρόπο λειτουργίας του υφιστάμενου οικονομικού συστήματος, το οποίο δεν έπεσε εξ ουρανού, αλλά συγκροτήθηκε και θεσμίστηκε κατ’ εξουσιοδότηση ή εκβιασμό του πολιτικού συστήματος (της αστικής δημοκρατίας).  Αντί της ανάδειξης και καταγγελίας του ζητήματος αυτού, που συνοδεύτηκε με δολοφονίες ηγετών, προσωπικοτήτων και δημοσιογράφων είδα πρόσφατα  καλοί διανοητές να αιτιώνται και να ενοχοποιούν για τη σημερινή κρίση το λαό μας (πάνω-κάτω όπως ο Πάγκαλος). Ενα λαό, που μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν οδυνηρό εμφύλιο, παλεύει  μια ζωή να ζήσει και να στεγάσει την οικογένειά του  επενδύοντας ακόμα και το υστέρημά του για να σπουδάσει τα παιδιά του.   
Είναι ντροπή, συνεπώς (και  όχι λαϊκισμός), αξιότιμοι κύριοι της όποιας ηγεσίας   ένα λαό που έδωσε το αίμα του για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, να τον ανταμοίβετε μ’ αυτό το τίμημα. Είναι ντροπή, αντί ν' αναδείχνετε τις πραγματικές αιτίες, να εγκαλείτε τον ελληνικό λαό, επειδή σας εμπιστεύτηκε, επειδή έδειξε καλή πίστη στο πολιτικό σύστημα και δέχτηκε να εκχωρήσει τα πολιτικά του δικαιώματα στα πολιτικά κόμματα και στους πολιτικούς του εκπροσώπους. Είναι ντροπή στην πνευματική ηγεσία της χώρας, να βλέπει μια πατρίδα κι ένα λαό να γκρεμίζεται και να μη σηκώνει φωνή διαμαρτυρίας. Που ενώ βλέπει πως παίζεται το ''παιχνίδι''  να επιλέγει βολικά τη σιωπή και να μην αναδείχνει ούτε να διεκδικεί τους όρους που εξασφαλίζουν  τους δημοκρατικούς θεσμούς και προάγουν τη δημιουργικότητα και την παιδεία του λαού (συγχρόνως με την πολιτική και οικονομική του παιδεία). Αντίθετα, να του ζητάει και τα ρέστα επειδή ο λαός αξίωσε να ζήσει αξιοπρεπώς και να δημιουργήσει όρους ζωής για τα παιδιά του.   
Δια δες διανοούμενε και πολιτικάντη τα διεθνή δεδομένα: Πόσες ώρες δουλεύει εβδομαδιαίως αυτός ο λαός;  Για ψάξε λίγο και δες  πού τον έχετε φτάσει σε επίπεδο διαβίωσης και  παροχής υπηρεσιών στην υγεία, την παιδεία, την περίθαλψη,  τη φρονίδα των ηλικιωμένων;  Για ψάξε λίγο και δες  πού τον έχετε φτάσει σε επίπεδο παραγωγής, ανεργίας, λιτότητας, καταμερισμού εργασίας, δαπανών στην έρευνα, και εθνικής κυριαρχίας
Τον πρόδωσες διανοούμενε και πολιτικάντη το λαό μας. Και αν δεν είχε τις παραδόσεις και τις γιορτές που του προσφέρει η ελληνορθόδοξη παράδοσή του, με το μυαλό που εσείς έχετε, θα τον είχατε  εξοστρακίσει παντελώς από τον τόπο του και τους δικούς του και την κοινότητα των προσώπων-  θα τον είχατε στείλει ομαδικά στο  φρενοκομείο.
Με πολλά ασχολείστε, το βλέπουμε, και με λεπτομέρειες, αλλά όχι με τις αιτίες και  τα ουσιώδη για μας: την κοινωνία «των μη προνομιούχων» (του 89%).  Πού λογοδοτείτε ο θεός ξέρει. Σκεφτείτε όμως ότι: "έστι δίκης οφθαλμός" και «έστι γαρ απαιδευσία το μη γιγνώσκειν τίνων δει ζητείν απόδειξιν και τίνων ου δει», όπως τόνιζε ο Αριστοτέλης.

6/8/2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)