Κώστας Τσιαντής- ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ?

1.  Το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο, η ανοιχτή αγορά,  της οποίας την κίνηση δεν ελέγχουν πλέον οι πολιτικοί αλλά  οι ελίτ της πυραμίδας του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, είναι εξ ορισμού αντίθετη σε προστατευτισμούς που έθνη-κράτη ή ενότητες εθνών κρίνουν αναγκαίους για την οικονομία τους.Η αποκλειστική επιδίωξη του κέρδους στρέφει το κεφάλαιο ενάντια στην ύπαρξη συνόρων και κυρίαρχων εθνών. Το κεφάλαιο θέλει ανοιχτά σύνορα και κράτη-αποικίες που υπηρετούν τα σχέδιά του: α) για φτηνούς εργάτες και καταναλωτές, β) για εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών και πολιτιστικών πόρων των εθνών, και γ) για ιδιοποίηση και εκμετάλλευση της γεωπολιτικής τους θέσης.

2.   Το σημερινό κεφάλαιο (όμοια μ’ εκείνο που περιγράφει ο Μαρξ) δε θέλει σύνορα, δε θέλει ιστορικές και πολιτισμικές ταυτότητες, δε θέλει θρησκείες. Κάθε στοιχείο ταυτότητας, όπως η Μακεδονία για παράδειγμα, μετατρέπεται από τη νέα τάξη  σε εμπόρευμα (που προφέρεται λ.χ. στους Σκοπιανούς) και χρησιμοποιείται  ως εργαλείο άσκησης και επιβολής της ισχύος της. Κάθε έννοια εθνικής  ταυτότητας (από άποψη ιστορίας, πολιτισμού, θρησκείας, γλώσσας κλπ) λοιδωρείται από τη νέα τάξη ως εθνικιστή ή ακροδεξιά, με τις ευλογίες  των ΜΜΕ και της  διεθνιστικής αριστεράς, η οποία ελλείψει επαρκούς ανάλυσης βρίσκεται συχνά να συμπλέει μαζί της. 

3.   Τη σύγχρονη εμπειρία της νέας τάξης τη ζούμε από τη δεκαετία του 90’, αφότου ο πρόεδρος Μπους εγκαινίασε τη επέλασή της διεθνώς. Τα αποτέλεσματά της τα ζούμε, μας είναι γνωστά. Αίμα, καταστροφές  κι  εκατομμύρια ανθρώπων που χάθηκαν στους πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία..) αλλά και που βασανίστηκαν για να επιβιώσουν μετά τους πολέμους.  Εκατομμύρια μεταναστών, προσφύγων και αναπήρων που γέννησαν οι πόλεμοι-  με την υπογραφή της χώρας μας-, χωρίς κανένα κίνημα ειρήνης και διαμαρτυρίας (όπως κάποτε για το Βιετνάμ) να εκδηλωθεί στην ΄΄πολιτισμενη Δύση’’.  Και μετά το 2008, με  τη δημιουργία της χρηματοπιστωτικής κρίσης (γιατί περί δημιουργίας πρόκειται), πόσοι Ευρωπαίοι δεν καταστράφηκαν  πτώχευσαν και έμειναν χωρίς δουλειά, σπίτι ή οικογένεια; 

4.    Βέβαια η  Ελλάδα κρατά τα πρωτεία στην καταστροφή. Οι διεθνείς ελίτ-Τροικανοί και Δανειστές, με την υπογραφή των πολιτικών μας (δεξιάς κι αριστεράς ή ‘’δημοκρατικών’’ τόξων),  μας κλέψαν τη ζωή και μας κατέστρεψαν και συνάμα έδεσαν την Ελλάδα χειροπόδαρα για 100 χρόνια (και δεν ξερουμε για πόσα ακόμα). Παραβιάζοντας σύνταγμα, νομολογίες, διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο εξαφάνισαν πραξικοπηματικά  τους δημοκρατικούς θεσμούς και την εθνική μας κυριαρχία  κι  άφησαν ν’ απλώνεται πάνω στην Ελλάδα ο πόνος κι ο στεναγμός μιας νέας Μακρονήσου (οι περισσότεροι μένουμε πλέον έγκλειστοι κατ’ οίκον,  χωρίς θέρμανση, χωρίς φιλοξενία, χωρίς διακοπές, χωρίς θέατρο και οδοντίατρο, μήτε βενζίνη για να συναντηθούμε ο ένας με τον άλλο).  

5.   Ωστόσο, δεν είναι πολλοί αυτοί  που σκέφτονται ότι χωρίς πατρίδα και δημοκρατία δεν υπάρχει δυνατότητα αντίστασης στη νέα τάξη. Δεν είναι πολλοί αυτοί που συνειδητοποιούν  ότι χωρίς  κάτι κοινό-μια κοινή ρίζα να μας ενώνει, δεν έχει συνέχεια αυτή η χώρα και ούτε τάφο για μας.  Αυτά βέβαια τα γνωρίζει η ιντελλικγέντσια  της νέας τάξης και δε χάνει ευκαιρία να βάλει εναντίον κάθε συμβόλου ενότητας των Ελλήνων.

6.   Και για τους πρόσφυγες; Εμείς βάλαμε την υπογραφή μας στους πολέμους της Δύσης και του ΝΑΤΟ. ‘Αρα, αφού τους δημιουργήσαμε πρέπει με αναλογικό τρόπο με τις άλλες χώρες να τους δεχτουμε και να τους εξασφαλίσουμε μέλλον. Ανάλογα με τους οικονομικούς μετανάστες, μέχρι να ανοικοδομήσουμε τις πατρίδες που γκρεμίσαμε (αν ισχύει γι’ αυτούς ότι αυτό όντως συνέβη και δεν πρόκειται για πολιτική εποικισμού της Ελλάδας που σηματοδότησε τη δεκετία του 80’ ο Οζάλ-πρωθυπουργός της Τουρκίας).  

7.   Λοιπόν;  Είμαστε όμηροι  της παγκοσμιοποίησης και των αυξανόμενων χρεών που είναι αλυσίδα στο λαιμό μας, αλλά συγχρόνως όμηροι της έκλειψης του λόγου- αν λόγος σημαίνει λέγειν που έρχεται από κάποια συλλογή και περισυλλογή, από κάτι κοινό και βιωμένο. Βέβαια, όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να ζουν και να κινούνται ελεύθερα δε βλέπουν τα βάσανά μας και δεν τα συσχετίζουν με τη νέα τάξη, ρίχνοντας τις ευθύνες στο λαό. Μπορούν έτσι εύκολα να ενδύονται τον χιτώνα της ηθικής και να μιλούν για ανοιχτά σύνορα και πατρίδα-γη.  Αλλά:  

Α) Οσον αφορά τις ευθύνες του λαού: Πότε ο ελληνικός λαός αποφάσισε για  τη μοίρα του; Τον Ιούλιο του 2015 το 62% είπε ΟΧΙ σ’ αυτή την πολιτική (στις συμβάσεις δανεισμού και τα μνημόνια) και το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους πήγε και ψήφισε το 54% μόλις των πολιτών από το οποίο προέκυψε κυβερνητική πλειοψηφία (ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ) 39% περίπου,  δηλαδή 20% στο σύνολο των πολιτών-  ένας στους πέντε.  Είναι και λέγεται αυτό  δημοκρατία; Και είναι έντιμο επιχείρημα το να κατηγορείται ο ελληνικός λαός για φυγόπονος ή τεμπέλης, όταν οι διεθνείς στατιστικές αποδεικνυουν πώς οι έλληνες εργαζόμενοι έρχονται δεύτεροι παγκόσμια  (μετά τους εργαζόμενους της Χιλης) σε ώρες εργασίας;   Και είναι επιχείρημα να χλευάζεται ο ελληνικός λαός ποικιλοτρόπως όταν με τον ιδρώτα του στο χωράφι, το συνεργείο ή το γραφείο σπουδάζει παιδιά για να καταλήξει τελικά, εξ αιτίας του διεφθαρμένου συστήματος, να  κάνει δώρο στη Δύση 450 χιλιάδες ευφυείς "μηχανές'' στις οποίες είχε επενδύσει τη ζωή του;  

Β) Οσον αφορά το διεθνισμό,  σίγουρο είναι ότι το μέλλον των εθνών (των μικρών τουλάχιστον)  δεν είναι η εθνική αναδίπλωση και ο απομονωτισμός. ‘Ομως  αυτό απέχει πολύ απο τη γη-πατρίδα. Για να γίνει ένα τέτοιο βήμα η νέα τάξη πρέπει να ηττηθεί ώστε η Πολιτική να ανακτήσει τον έλεγχο της Οικονομίας (που βρίσκεται σήμερα στα χέρια της ελίτ). Πρέπει, μεταξύ άλλων, η Πολιτική με την ανάλογη διεθνή συνεργασία να μειώσει δραστικά την οικονομική ανισότητα μεταξύ και εντός των εθνών, να κατοχυρώσει το δικαίωμα στην εργασία και τις εργασιακές σχέσεις, να κατοχυρώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανεκτικότητα και την  ανεξιθρησκεία, να κατοχυρώσει το σεβασμό  των τοπικών πολιτισμών, την  καταδίκη των πολέμων, τη δωρεάν παιδεία και υγεία και να δημιουργήσει ένα πνευματικό κίνημα που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από τον  (υπερ)καταναλωτισμό και θα κινητοποιήσει τον πλανήτη για την άμεση αντιμετώπιση της γεωκτονίας (του επικείμενου αφανισμού  κάθε μορφής ζωής πάνω στον πλανήτη).

8. Αλλά αυτά μπορούν να γίνουν χωρίς την επιστροφή της πολιτικής; Μπορούν να γίνουν χωρίς παιδεία και δημοκρατία και ΜΜΕ που να  την υπηρετούν; Μέχρι να γίνουν όλα αυτά  αντικείμενο συζήτησης και απόφαση για δράση, ενδέχεται να μάθει και η διεθνιστική  αριστερά πώς να πολεμά ώστε να μη γίνεται άθελά της νεροκουβαλητής της νέας τάξης. Οσο για τους δημοσιογράφους και την ιντελιγκέντσια της νέας τάξης κάποτε θα ντρέπονται για τον επαρμένο και υποκριτικό εαυτό τους  και θα θέλουν να συζήτουν συγνώμη, αλλά δε θα βρίσκεται άνθρωπος μήτε θεός να τους ακούσει. Έκτός κι αν συνειδητοποιώντας τα λάθη τους γράψουν, όπως ο  οικονομικός δολοφόνος, σε βιβλίο το χρονικό της ζωής τους και το αφήσουν στην ιστορία για να κρίνει. 

                                 Κώστας Τσιαντής 1/2/2017