ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ ΜΕ ΟΡΓΑΝΟ ΜΙΑ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ
Κώστας Τσιαντής
1. ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του της Κυριακής 6 Μαΐου (2012) κατέθεσε τη βούλησή του για απονομιμοποίηση των Μνημονίων, που αυθαίρετα, παράνομα και πραξικοπηματικά του επιβλήθηκαν, αλλά και την ισχυρή βούλησή του για παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Παράλληλα, δεν έδωσε σε κανένα κόμμα ποσοστό ικανό για σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Το εκλογικό αποτέλεσμα, ως δελφικός χρησμός, όπως είπε ο Στέλιος Ράμφος, τιμώρησε αφενός του ενόχους, και αφετέρου υπέδειξε την ανάγκη για ενότητα και Κυβερνήσεις Συνεργασίας. Καταδίκασε το δικομματισμό και τη μεταπολιτευτική νεφελοκοκκυγία που μας οδήγησαν στην εθνική και κοινωνική αποδόμηση και στην υπαρξιακή αγωνία.
Η παράταξη των Μνημονίων υπέστη την Κυριακή συντριπτική ήττα. Όμως, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αρχίζει να προδιαγράφεται ενδεχομένως και η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης, παρατηρεί ο Γ. Βαρουφάκης. «Έτσι είναι», γράφει˙ «στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε Μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο»[i].
Όμως το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι η εκλογική ήττα ή νίκη των κομμάτων, αλλά η σωτηρία της χώρας και του λαού μέσω των κομμάτων.
2. ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Ξημέρωσε Δευτέρα και η ανάγκη για δημιουργία Κυβέρνησης πρόβαλε επιτακτική, βάζοντας σε κίνηση τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών. Τα τρία πρώτα κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), αφού πήραν την εντολή και έκαναν τις επαφές τους, την επέστρεψαν χωρίς αποτέλεσμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας[ii]. Για άλλη μια φορά απεδείχθη ότι ο εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός απουσιάζει και είμαστε απροετοίμαστοι στη διαχείριση κρίσεων.
Το συνολικό εθνικό διακύβευμα ερμηνεύτηκε από τα κόμματα μονόπλευρα-ουτοπικά ή ενδοτικά. Στην πρώτη περίπτωση, ως μονομερής καταγγελία ή επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ)˙ στη δεύτερη, ως απλή διεκδίκηση μέτρων «ανάσας» εντός του Μνημονίου, χωρίς ανατροπή στη δομή της πολιτικής του (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ).
Η επιστολή Τσίπρα προς την Ευρωπαϊκή ηγεσία[iii] έδειξε το ευρωπαϊκό πλαίσιο στο οποίο θέλει να διεκδικήσει την επίλυση του προβλήματος μια «Κυβέρνηση της Αριστεράς». Ο Γ. Δραγασάκης στα Επίκαιρα τόνισε[iv] ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του χρέους, διευκρινίζοντας όμως ότι «θα είναι καταστροφή» να εφαρμοστούν τα μέτρα του Ιουνίου. «Κάθε περαιτέρω μέτρο που επιδεινώνει την ύφεση», πρόσθεσε, «έχει πολλαπλασιαστικά καταστροφικά αποτελέσματα». Οριοθετήθηκε έτσι από την Αριστερά ένα πλαίσιο για την Επαναδιαπραγμάτευση, η οποία θα υπονομευόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε σε μια κυβέρνηση με εκείνους που υπέγραψαν το Μνημόνιο.
Η εθνική στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράστηκε με την επιστολή Τσίπρα και τις δηλώσεις Δραγασάκη, δεν διαθέτει όμως την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που απαιτείται για να εφαρμοστεί˙ και αυτό δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται ούτε στις επόμενες (νέες) εκλογές. Το ενδεχόμενο σύμπραξης του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ προσκρούει στο γεγονός ότι το ΚΚΕ διακηρύσσει την έξοδο από την ΕΕ και δεν βλέπει καμιά συζήτηση εντός του Μνημονίου. Παράλληλα, η έξοδος από το Μνημόνιο (η καταγγελία του Μνημονίου), όπως επισημαίνει ο Α. Αλαβάνος, σημαίνει έξοδο από το Ευρώ[v], πράγμα που όπως καταγράφηκε δεν το θέλει ο λαός.
3. «ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ»
Όλοι κατανοούν ότι δεν παίζουμε μόνοι μας στο παιχνίδι και τα στοιχεία που υπάρχουν (δες, πλην των άλλων, και τις θέσεις του Κρούγκμαν[vi]) δείχνουν πως οδηγούμαστε σε καταστροφή.
Ανάγκη επομένως να αφήσουμε στην άκρη τους μεγαλοϊδεατισμούς και την αδιαλλαξία και να συμμορφωθούμε με την εντολή του λαού. Ανάγκη για συνεργασία = για έναν «ιστορικό συμβιβασμό». Δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει μέσα σε τρεις βδομάδες η εκπεφρασμένη γνώμη των πολιτών. Ανάγκη, συνεπώς τα κόμματα να «αλλάξουν» νοοτροπία (και όχι οι πολίτες): να συνθέσουν προτάσεις, να φτιάξουν ένα εφικτό πρόγραμμα και να συμπορευτούν σε μια πανεθνική αγωνιστική πορεία για την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίων και των συμβάσεων δανεισμού και την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Ο ελάχιστος χρόνος που διατίθεται - δεδομένου ότι Κυβέρνηση Συνεργασίας δεν φαίνεται εφικτή- οδηγεί αναγκαστικά σε μια Κυβέρνηση Προσωπικοτήτων. Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να συγκροτηθεί από εξωκοινοβουλευτικά (ή μη) πρόσωπα της επιλογής των κομμάτων και σε αναλογία που θα αντιστοιχεί προς το εκλογικό ποσοστό ενός εκάστου. Σκοπός της θα είναι να πείσει τους εταίρους μας ότι η πολιτική των Μνημονίων μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή, ότι η πολιτική αυτή έχει απορριφτεί από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι η πολιτική αυτή πρέπει να αλλάξει και να αντικατασταθεί από μια πολιτική που θα δίνει λύση στη συνολική κρίση στο ευρώ, να βάλει στο τραπέζι των ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων αυτή τη νέα πολιτική (σε συνεννόηση με τις άλλες δοκιμαζόμενες χώρες της ευρωζώνης), να συντάξει ένα εθνικό σχέδιο για να σταματήσει ο κατήφορος για τη χώρα, να ανασυντάξει τη δημόσια διοίκηση και να διαμορφώσει τις συνθήκες για την αναπτυξιακή πολιτική.
Η κυβέρνηση αυτή δεν θα είναι απολιτική -θα είναι το όργανο για έναν πολιτικό Γοργοπόταμο που θα γκρεμίσει το Μνημόνιο και θ’ ανοίξει το δρόμο της απελευθέρωσης και της συνολικής αναγέννησης της Ελλάδας.
ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΤΣΙΑΝΤΗΣ
[ii] Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τα υψηλά ποσοστά του (16.8%) ως αφετηρία για νέες εκλογές που ευελπιστεί να του επιτρέψουν να συγκροτηθεί η «Κυβέρνηση της Αριστεράς». Από την άλλη, οι υποστηρικτές μέχρι χτες των Μνημονίων και των συμβάσεων δανεισμού: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (αδύναμοι εκλογικά να συγκυβερνήσουν) έσπευσαν με έκδηλη υποκριτική και τιμωρητική διάθεση να εξαναγκάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης, δηλώνοντας ότι του παρέχουν ψήφο ανοχής και ψήφο εμπιστοσύνης (αντίστοιχα). Στο πλαίσιο της κρίσης εμπιστοσύνης που δημιούργησε ο δικομματισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ δίκαια ερμήνευσε την πίεση αυτή ως παγίδα για αποενοχοποίηση των πολιτικών εκφραστών των Μνημονίων και, συνάμα, για ενοχοποίηση του ιδίου, με το ξεστράτισμα που θα επέφερε στις προεκλογικές του δεσμεύσεις μια Διακυβέρνηση που θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο των μνημονιακών δυνάμεων. Παράλληλα, οι προσπάθειες του Φ. Κουβέλη (ΔΗΜΑΡ) ερμηνεύτηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ ως προσχηματικές και απέβησαν άκαρπες (αλλά όχι μάταιες).
